ร่วมเสนอแนะต่อกันว่า

อริยบุคคลและคนทั่วไปใดๆที่ยังมีกิเลสอวิชชา(ยังไม่ใช่อรหัตผล) ล้วนยังต้องมี 11 อาการทางสังขารภายในตั้งแต่น้อยนิดอจินไตยในทุกขณะเสมอ เช่น ต้องมีสังขารภายใน วิญญาณภายใน มูลสิ่งนามธรรมในใจ อายตนะภายใน ตัณหา อุปาทาน ภพภายในหรือภาวะจิตใจ ชาติภายในหรือสัญชาตญาณ ทุกข์ภายใน ฯลฯ

- โดยในที่นี้แม้จะเป็นตัณหาในทางกุศล เช่น อยากบรรลุอรหัตผล อยากพ้นทุกข์ อยากประกอบสิ่งดีงามต่อทุกชีวิตใดๆ ไม่อยากให้ทุกชีวิตใดๆต้องประสบทุกข์ ฯลฯ
- ตลอดจนการมีจิตเมตตากรุณามุทิตาใดๆทั้งปวง (ซึ่งย่อมยังไม่ใช่กริยาอุเบกขาผ่องใสสิ้นเชิง)
- การยังมีสังขารภายในหรือทิฏฐิตัวตนจิตใจในทางใดๆ (แม้จะเป็นกุศลจิต)
- การยังมีวิญญาณภายในหรือสังกัปปะความนึกคิดในทางใดๆ (แม้จะเป็นสังกัปปะในทางกุศล)
- การยังมีอาการทางสังขารภายในหรืออาการทางจิตใดๆทั้งปวง(แม้จะเป็นในทางกุศล) เช่น การใช้สติ(สภาพจิตที่ใฝ่ตระหนักรู้ระลึกรู้) การยังต้องมีฉันทะ วิริยะ(วายามะ) จิตตะ(สมาธิความตั้งมั่นตั้งใจ) วิมังสา(ที่ยังมีความเป็นทิฏฐิหรือสังกัปปะ) สิกขา(เสขะ,จิตที่ยังศึกษาเรียนรู้,ยังมีสภาพธัมมวิจยะ,ยังมีสภาพธัมมัสสวนะ) ฯลฯ

........ นั้นล้วนเนื่องมาจากกิเลสอวิชชา หรือเป็นกิเลสอวิชชาเสมอ  และหากเป็นในทางกุศลก็จะเป็นบุญตามหลักสังขารธรรมเสมอ (บุญตามหลักสังขารธรรม=บาปหรือกิเลสอวิชชาอันเบาบาง)

แต่ถ้าเป็นอรหัตผลนั้นจะไม่มีกิเลสอวิชชา และย่อมไม่มี 11 อาการของสังขารภายในทั้งปวง ซึ่งจะเป็นลักษณะของอสังขารธรรมภายในอันเป็นอนัตตาหรืออนันตาภายในโดยสิ้นเชิง เป็นบุญอย่างบริสุทธิ์แท้จริงหรือบุญตามหลักอสังขารธรรม เป็นกริยาอุเบกขาผ่องใสสิ้นเชิง เป็นอเสขะหรือสัพพัญญุตาญาณโดยมิต้องศึกษาใดๆ ฯลฯ


ส่วนรายละเอียดเนื้อหาของการปรารถนาพุทธภูมิที่ว่าตามตำรากันมา ยังไม่ขอยืนยันข้อเท็จจริงตามนั้น แต่ขอเน้นเสนอแนะเกี่ยวกับสิ่งใดที่ยังเป็นกิเลสอวิชชา และการเป็นอรหัตผลที่พ้นกิเลสอวิชชา