สวัสดีเราชื่อ พลอย ค่ะ อายุ 22 ปี เป็นโรคซึมเศร้าขั้นที่ 4 เป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่สมัยมัธยมแต่ยังไม่ชัวร์ จนเมื่อปีที่แล้วเราตัดสินใจไปหาหมออยากรู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือแค่สภาวะเศร้า ผลสรุปก็คือเราเป็นโรคซึมเศร้า ได้นอนแอตมิตโรงพยาบาล ได้ยามากิน ทุกคนคิดว่าดีที่ไปหาหมอได้ยามากิน แต่อยากให้รู้ว่า..เราอยู่ครอบครัวที่ Toxic เจอแต่คำพูดดูถูก ถูกเอาเปรียบ เอาไปเปรียบเทียบ จนมันทำให้เราเก็บกดกลายเป็นคนคิดมาก แค่คำพูดเล็กน้อยก็เก็บมาคิด ทุกคนอย่าพึ่งคิดว่า เอ้ย สมัยเด็กป้าเจอมาหนักกว่านี้ไม่เห็นเป็นไร ลุงเคยโดนพ่อตีจนไม้หักก็ยังไม่เห็นเป็นไร อยากจะบอกว่า ทุกครอบครัวไม่เหมือนกัน แต่ละคนไม่เหมือนกัน อยากให้เข้าใจผู้ป่วยโรคซึมเศร้า เขาเจออะไรมาเยอะกว่านี้เก็บมาเยอะ จนพูดอะไรออกมาไม่ได้ ถึงจะพูดออกไปเขาก็ไม่เข้าใจ คิดว่าเรียกร้องความสนใจ บอกให้ไปทำอย่างนั้นอย่างนี้ ให้เจอโลกภายนอกบ้าง คือจะบอกว่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรเลย เซฟโซนของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าคือตัวเอง อีกอย่างผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเขาแค่อยากมีใครสักคนเข้าใจสักคน ต้องการใครรับฟังสักคนโดยที่ไม่ต้องพูดแทรกออกมา ให้เขาระบาย
เราเคยระบายปรึกษาภายในครอบครัว แต่ทุกคนกลับบอกว่า แค่คิดมาก คิดเยอะ เรียกร้องความสนใจ ไม่ต้องไปหาหมอหรอกแค่สภาวะเศร้า ไปหาหมอก็บอกว่าหายแล้วไม่เอายาแล้ว สงสารพ่อกับแม่บ้างงานไม่ทำ ดูลูกคนอื่นสิเขาทำงานกันงกๆเป็นโรคอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ ไม่รู้จักหาย ไปหาหมอ หมอก็เรียกเอาแต่เงิน พ่อแม่แก่ๆยังไงก็ต้องไปก่อนอยู่แล้ว ฯลฯ.
เราบอกตรงๆว่าเราไม่สามารถทำงานได้ เนื่องด้วยสภาพจิตใจมันย่ำแย่ ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ทะเลาะกับครอบครัวตลอด เจอมรสุมตลอดทั้งปี จนอยากจะคิดฆ่าตัวตาย เคยตัดสินใจซื้อยาฆ่าหญ้ามากิน ทุกวันนี้ก็ยังอยู่ ไม่ได้ทิ้งทุกวันนี้แค่คิดอยากจะไปก็สามารถไปได้ทุกเมื่อเลย มันเหนื่อย ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร เราฟังคำพูดคำปลอบปลอมๆจนกลไกในร่างกายปฎิเสธคำพูดทุกอย่างออกหมด ไม่มีใครเข้าใจเลยสักคน
มีประสบการณ์ก็มาแชร์กันได้นะคะ..
อีกไม่นานเราก็จะใกล้ไปแล้วเหมือนกัน 😊