เราจะมาระบายเรื้องครอบครัวค่ะ เราเป็นพี่คนโต ทุกคนต่างคาดหวังกับเรามากอยากให้เราเป็นแบบที่เขาต้องการ ต้องทำแบบนี้นะห้ามทำแบบอื่น ในครอบครัวนี้เราไม่สามารถออกเสียงในการพูดได้ เราตอนอายุราวๆ6ขวบโดนย่าปาโต๊ะทำการบ้าน ใส่ เราบอกแม่แม่กลับด่าเราซ้ำ เราโดนแบบนี้มาหลายปี แต่ตอนนี้เราอายุเพียง15ปีเขาไม่ได้ทำร้อยร่างกายเราบ่อยแล้วแต่ทำร้ายด้วยคำพูดแทน เรานึกว่าการที่ทำร้ายด้วยคำพูดดีกว่าทำร้ายร่างกายแต่เราคิดผิดค่ะ เราคิดว่าทำร้ายร่างกายเราดีกว่าอน่าทำร้ายความรุ้สึกเลย เราเครียดมากแต่เราไม่สามารถขอคำปรึกษาจากใครได้เลย พอเราขอคำปรึกษาจากครอบครัวทุกต่างคิดว่าเราปัญญาอ่อน เรามันโง่ โดนด่ากลับด้วย เราเลยไม่กล้าที่จะออกไปคุยกับคนในครอบครัว เราเลยกลับกานเป็นคนที่ติดมือถือ เราคิดว่าดีแล้วไม่ต้องไปมั่วกับใคร แต่เราก็ยังผิดอยุ่ดีค่ะ เขาด่ารามากกว่าเดิมว่าเราไม่ช่วยเขาทำงานบ้านอะไรเลย ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เขาไม่เคยชมเรา ย่าชอบฟ้องแม่ว่าเราไม่ดีแม่ก้เชื่อย่าแบบไม่เคยจะฟังคำที่เราพูด เขาชอบบอกแม่ว่าเราไม่ดีอยุ่ตลอด เราไม่เลยว่าเราจะทำยังไงให้ต่อดี ถึงทุกคนจะคิดว่ามันคือปัญหาที่เล็กแต่นี่คือสิ่งที่ทำให้เราไม่อยากใช้ชีวิต