เราอายุ 26 ปี พ่อแม่เสียชีวิตแล้วด้วยอาการป่วยทั้งคู่ และเราก็เป็นคนที่ดูแลพาไปหาหมอ ทำอาหาร จัดยา แม่เป็นมะเร็งปอดเสียตอนเราอายุ 21 ปี และเมื่อเดือนตุลาคมปีที่ผ่านมา พ่อเราก็เสียเพราะเส้นเลือดตีบทั่วร่างเพราะเกิดจากเบาหวานทำให้สมองซีกขวาขาดเลือดและเสียชีวิตไป ทั้งคู่เสียไปทั้งๆที่พวกเขาอายุไม่ถึง 50 ปี ด้วยซ้ำ พวกเขายังอยากไปเที่ยว พวกเขายังมีหลายอย่างที่อยากทำอยู่ เราคิดถึงพวกเขามาก ๆ และมันทำให้ช่วงนี้ก็ฝันเห็นพวกเขาก็ยิ่งคิดถึงเข้าไปใหญ่ เพราะตื่นมาก็รู้ว่าเราต้องอยู่ไม่มีพวกท่านแล้ว เรารู้แหละว่ามันอาจจะดีแล้วก็ได้ เพราะพวกเขาไม่ต้องมาเจ็บปวดอีกแล้ว พวกเขาไปสบายแล้ว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ เวลาที่คนอื่นหยุดปีใหม่หรือเทศกาลอื่น ๆ เขาจะกลับไปหาพ่อแม่ หรือมีพ่อแม่ค่อยดุคอยบ่น อิจฉาที่พ่อแม่คนอื่นแข็งแรงมาก ๆ บางคนอายุ 60-70 ปีต้นไม้ไหว สุดยอดมาก ๆ อยากเห็นพ่อแม่อายุยืนแบบนั้นบ้าง แต่มันก็สายไปแล้ว กลายเป็นว่าบางครั้ง เราก็โทษตัวเองนะว่า เราดูแลพวกเราได้ไม่ดีพอ ยังไงก็ตามเราก็ทำได้ดีที่เท่าที่เด็กอายุ20กว่า ๆ จะทำได้แล้ว ตอนที่ดูแลพวกเขามันยุ่งยาก น่าอึดอัด และเหนื่อยมาก ๆ แต่พอไม่ต้องทำแล้วมันก็ว่างเปล่า ไม่ต้องเร่งรีบ ไม่ต้องอดนอน มันเปล่าเปลี่ยวมาก ๆ เราพยายามสนใจเรื่องตัวเองมากขึ้น เวลาดูหนังที่มีเรื่องของพ่อแม่ หรือเกี่ยวกับโรงพยาบาลแล้วจะดิ่งมาก ๆ คิดถึงพวกเขามากกว่าสิ่งไหนๆเลยค่ะ