ย้อนไปนานมากแล้ว ผมเจอคามิคนที่หนึ่ง ที่เดอะมอลล์บางกะปิ
ตอนนั้นยังมีเธียเตอร์ ที่แฟนคลับร่วมลงทุน
วันนั้นผมขึ้นลิฟท์จากชั้นล่างสุด
ตอนกดก็ยืนรอคนเดียว พอลิฟท์มาถึงชั้นหนึ่ง ประตูเปิด
มีสาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมมองหน้า หัวใจเต้นแรงหายใจเบาบาง
เพราะนี่มันหมานุ่มนี่หน่า เธอเดินเข้ามาก็ยืนหันหลังหน้าผม ผมยืนติดพนังด้านในสุด
ประมาณสิบวินาที ที่ผมคิดไปคิดมา ทักทายดีไหม? ชวนคุยอะไรดี?
แต่ความรู้สึกลึกๆคือ หุบปากซะ แล้วยืนเฉยๆ ชื่นชมในใจ นี่มันนอกเวลางานของเธอ
นี่คือครั้งแรกที่เจอคามิแบบห่างกันแค่เอื้อมมือถึง และไม่ต้องเสียตังค์ ที่สำคัญ ไม่รุกล้ำเวลาส่วนตัว
โชคดีที่ บุคลิกผมไม่น่าใช่โอตะ ทรงเหมือนฟัง ดิโอฬารโปรเจ็คต์

ครั้งที่สอง ปีที่แล้วนี่เอง
เดินซื้อของที่ห้างท็อปเซ็นโร วันนั้นม่วนมอลล์มีงาน
ประมาณเที่ยง ระหว่างเดินหาของกินอร่อยๆ
มีสาวคนหนึ่ง เดินมาแต่ไกล ผมมองไปเห็นรีบก้มหน้า แล้วรีบมองอีกที

เฮ้ยยยย นี่มันโอชิของผมนี่ เธอเองก็เดินแล้วมองหน้าผม ผมก็มองหน้าเธอ
ตอนนั้นผมกำลังคิดๆๆๆ คิดไม่ออกสักที เอาไงดีฟ่ะ โบกมือทักทาย หรือส่งมินิหัวใจดี?
แต่ๆๆๆ เราก็เดินสวนกันแล้ว เธอยิ้มให้แบบเขินๆ ผมไม่ได้ยิ้ม แต่หน้าตาคงเหมือนเห็นผีสางนางไม้
แล้วเราก็เดินสวนกันไป ผมเดาว่าเธอคงมาซื้อของกิน ซึ่งเป็นของกินที่ไม่ค่อยเหมือนคนอื่น เพราะมีเมตตา
ผมเองจะซื้อของ เลยไม่ซื้อดีกว่า เผ่นออกนอกห้างเลย ใจตุ๊บๆ เพราะเราสวนกันห่างกันแค่หนึ่งเมตร
ผมมานั่งนึกทีหลัง ทำไมเธอยิ้มให้? เธอรู้ว่าผมเป็นแฟนคลับได้ไง?
แล้วก็นึกได้ ก็แกใส่เสื้อ เธอคือเมโลดี้นี่เองจ้า

ทั้งสองเหตุการณ์ ทำให้ผมขอบคุณตัวเอง ที่ไม่ไปก้าวก่ายเวลาส่วนตัว
จริงๆเจอกันทักทาย โบกมือ ยิ้มให้กันก็ได้ แต่ผมเลือกที่จะห่างออกมา เพราะไม่ค่อยวางใจ หัวใจของตัวเอง
มีล่าสุดเลย ไปนั่งเล่นอ่างแก้ว เจอเมมคนหนึ่งเดินผ่านหน้า ผมนั่งมองจนเธอเดินไปไกลสุดสายตาเลย
ไม่ฝากไว้ให้คิด เพราะมันจะดูดีเกินไป ทุกคนคิดเองได้ รักใครทดไว้ในใจ แล้วรีบวิ่งหนี มันเขินเจ้า