ภรรยาผมซื้อไก่มาตัวนึงครับ กับเลือดไก่นิดหน่อย เป็นไก่พันธุ์ไข่ น่าจะตัวเมียนะครับ เอิ้ก เอิ้ก ไก่แบบนี้จัดเป็นไก่อายุมากเนื้อจะเหนียว ถ้าเอามาทอดหรือย่างมันจะกินไม่ได้ ต้องเอามาต้ม เคี่ยวนานๆน้ำซุปหวานละมุนเนื้อนุ่มแต่ไม่เละ เธอจะเอามาทำแกงอ่อม

แต่ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นหรือผ่านเข้ามาในชีวิตของเราตั้งอยู่เอียงๆบนหลักการนี้ เธอหาผักชีลาวไม่ได้ แกงอ่อมก็ยังเป็นแกงอ่อม แต่แกงอ่อมอีสานที่ไม่มีผักชีลาว ก็เหมือนกินเค้กวันเกิดโดยไม่จุดเทียน มันกินได้ไหมล่ะ ได้ อร่อยด้วย แต่มันติดนิดนึง ติดอยู่นิดนึงจริงๆ ความสมบูรณ์ 99 % เปอเซ็นต์ ถูกบดบังด้วยความคลาดเคลื่อนเพียง 1 % ที่เหลือ และปุถุชนคนหนามักจะเพ่งมองสายตาไปหาความไม่เรียบร้อยที่บางครั้งไม่ส่งผลอะไรกับข้อเท็จจริง แต่สร้างความทุกข์เล็กๆขึ้นในหัวใจด้วยข้อคิดเห็นที่เข้าไม่ถึงความเป็นกลางของเราเอง

แต่การขึ้นสู่ยอดเขาไม่ได้มีแค่เส้นทางเดียว ถนนที่คนไม่ค่อยจะเดินก็พาเราไปสู่จุดหมายได้เหมือนกัน เราเดินทางตรงไปยังทิศเหนือไม่ได้ ก็แค่อ้อมไปทางตะวันตก หรือทางตะวันออก

เธออาจจะบ่นพึมพำหรืออาละวาดตวาดแว้ดๆก็ไม่รู้แหละ ผมไม่ค่อยจดจำด้านนั้นของเธอ และแน่นอนว่าซักพักนึงเธอจะกลับมายิ้มเหมือนเดิม ค้นข้าวของกุกๆกักๆดูสิว่าในชีวิตยังมีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง ในชั่วขณะเวลาไม่ยาวนานไปกว่าที่หอยทากเคลื่อนที่ซักคืบนึง เธอตกลงใจว่าจะทำน้ำยาป่า

เธอเปลี่ยนส่วนผสมนิดหน่อย แบ่งปันชิ้นปลาซาบะของแมวมาได้ท่อนนึง โขลกพริกแกงเข้าครกนึง ใส่พริกแห้ง หอม กระเทียม ตะไคร้ ฉีกใบมะกรูดและซอยกระชายเป็นชิ้นแหลมๆ มะเขือสองสามอย่างผ่าแช่น้ำใส่เกลือลงไปเล็กน้อย ต้นหอมซอยอีกสองสามต้น

น้ำปลา น้ำปลาร้าอย่าให้ขาด น้ำตาลปี๊บก้อนไม่เล็กไม่ใหญ่

ก่อไฟเข้าเตานึง เอาหม้อขึ้นตั้ง หย่อนหนังไก่หรือมันไก่ที่หาได้ไม่ยากในไก่ชนิดนี้ เจียวน้ำมันไก่ให้หอมเอาพริกแกงลงผัด สุกได้ที่ก็ใส่ไก่ลงไป ผัดต่อจนเข้ากันดีก็เติมน้ำ ใส่เนื้อปลาที่แกะและโขลกให้เป็นปุย ปรุงรสด้วยน้ำปลา น้ำปลาร้า น้ำตาลปี๊บ ใส่เลือดไก่ กระชาย ต้มเคี่ยวเอาไว้ในไฟกลางๆ กว่าไฟในเตาจะมอดลงเนื้อไก่ก็เปื่อยได้ที่ ได้ที่ในแบบของผมคือหนึกๆหน่อยถึงฟันฟางจะชราโยกคลอนแต่หัวใจยังไม่อยากยอมรับ ยังไหว พี่ยังไหว ลุงยังไหว 

ถ้าใครชอบเปื่อยๆก็เติมไฟซักรอบสองรอบ จะให้เหมือนไก่ตุ๋นนุ่มละมุนก็ยังได้ ถ้าจะกินเลยก็ใส่มะเขือลงไป ฉีกใบมะกรูดตาม และปิดท้ายด้วยต้นหอม ตักใส่ชามจะราดข้าวสวยหรือใส่เส้นขนมจีนก็ว่ากันตามถนัด

แล้วความหิวก็ผ่านไป ถึงไม่ได้กินแกงอ่อมอย่างที่ตั้งใจความหิวก็ยังผ่านไป

ชิฆจฺฉา ปรมา โรคา ... ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง 

วิสาสา ปรมา รสา ความคุ้นเคยนับเป็นรสอย่างยิ่ง อาหารธรรมดากินกับผู้ค้นเคยรักใคร่กลมเกลียวกันก็พอจะมีรสชาติได้ เช่นเดียวกันคือกินอาหารรสเลิศกับผู้ไม่รักกันก็ทำให้อาหารนั้นรสด้อยลงมา ความคุ้นเคยกับอาหาร ความคุ้นเคยหรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของครอบครัวสำคัญที่สุด ของที่ชอบกินหรือกินบ่อยๆก็ยังรู้สึกว่ามันอร่อยได้ แต่กับอาหารที่ใครๆบอกว่ารสเลิศชั้นดี ถ้าไม่ค่อยเคยปากเคยลิ้นก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากกิน

ผมกินข้าวไม่ค่อยจะได้ อาหารทุกคำสำคัญเสมอ การกลืนอาหารผ่านลำคอลงไป บอกไม่ได้เลยว่าวันพรุ่งนี้จะได้กินอีกหรือเปล่า ชีวิตตั้งอยู่บนความไม่แน่นอน ผมอาจจะไม่หายใจได้ง่ายๆ หรือถึงยังหายใจได้ ก็มีบ่อยครั้งที่ผมต้องใช้ชีวิตโดยที่ไม่ได้กินอะไร บางครั้งผมต้องใช้ชีวิตด้วยการกินข้าวมื้อละสองสามคำหรือกินขนมปังครึ่งแผ่นอยู่เป็นสัปดาห์หรือสองสามวัน

ขอให้ดีใจที่ยังกินข้าวได้ยังรับรู้รสชาติของอาหารได้ หรือไม่ได้ป่วยเป็นอะไร รู้คุณค่าของสิ่งที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปาก ดีใจที่ครอบครัวยังอยู่พร้อมหน้า อยู่ด้วยกัน ผ่านวันเวลาโหดร้ายไปด้วยกัน กินข้าวกันพร้อมหน้า ถึงจะมีอะไรกินบ้างหรือไม่ค่อยจะมีก็ขอให้ยิ้มให้กันแล้วแบ่งๆกันกิน รสชาติของความเหงาบางทีเข้มข้นกว่าอาหารที่อยู่ตรงหน้าหรือกำลังตักใส่ปาก คนที่เคยกินข้าวคนเดียวคงพอเข้าใจว่ามันเป็นยังไง ความใส่ใจเล็กน้อยเพิ่มรสชาติให้อาหารและชีวิต บางรสชาติที่เคยมีแต่ขาดหายหรือจางไปในกาลเวลา บางคนก็ต้องการมันถึงอย่างนั้นก็ได้แต่ร่ำร้องในหัวใจในมุมเงียบๆห่างไกล คล้ายกลัวว่าใครจะได้ยิน

บางครั้งถึงแม้เราจะหิว แต่ก็อยากได้มากกว่าคำว่าอิ่ม ไม่ใช่แค่กระเพาะอาหารเท่านั้นที่ต้องการบางสิ่งบางอย่าง หัวใจก็เหมือนกัน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยิ้มให้คนข้างๆ บางครั้งหิวแทบตาย แต่ก็หายด้วยรอยยิ้มจริงใจจางๆ

นึกอยากจะยิ้มให้ใครไหมครับ บางทีอาจจะมีใครบางคนกำลังหิวอยู่