ผมเคยเจอพี่ที่ทำงานเก่าในห้างแล้วผมทักทายเขาแต่เหมือนเขาจะจำผมไม่ได้ แต่ก็ยังรับรู้แล้วรีบจากไป ผมก็เข้าใจเพราะผมลาออกจากที่เก่ามาเกินครึ่งปีแล้ว แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้ลืมเลือนกันเร็วขนาดนี้หรือว่าจะเป็นเพราะเขากำลังรีบก็ไม่รู้ คือต้องบอกก่อนนะครับว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก เขายังเคยเลี้ยงชาไข่มุกผมอยู่เลย และเราก็ได้ไปกินข้าวกันหลายครั้ง หรือว่าเวลาผ่านไปทุกคนต่างเปลี่ยนไป หรือว่าผมควรจะเก็บเรื่องราวเหล่านั้นไว้เป็นแค่ความหลังไม่หวนคิดอีก

เป็นยังไงแชร์มาให้กันฟังได้ครับ