เราเป็นคนที่เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง เข้ากับคนอื่นได้ยาก เป็นคนพูดไม่เก่ง พูดจาตรงไปตรงมาตามความเป็นจริง แต่แปลกนะ ที่สังคมไม่ชอบ กลับชอบคนพูดประจบ จนบางคนเขามองว่าเราเป็นคนซื่อ

ในชีวิตรั้วมหาลัย เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่มีเพื่อนเลย เดินไปไหนมาไหนคนเดียว เคยมีเพื่อนนะ แต่รู้สึกเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ไม่ชอบสังคมที่นินทากัน เขาใช้คำพูดที่กระทบกระทั่งเรา ไม่ค่อยแคร์เราเลย โดนคำพูดในเชิงลบมามาก จนทำให้ดิ่ง จนรู้สึกว่ามันไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงทำให้ปลีกตัวออกจากกลุ่มนั้น มาเดินคนเดียว

เราเป็นคนที่อดทนมาก เรียนก็ไม่เก่ง สมองเราช้าคิดมาก จนเป็นคนขี้ลืม สุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ แต่ก็สู้และพยายามเรียน ด้วยลำแข้งของตนเอง ไปไหนก็ไปคนเดียว กินข้าวคนเดียวตลอด ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากเข้าสังคมนะ แต่พยายามเปิดใจ ที่จะเข้ากับเพื่อนในกลุ่มอื่น ก็เข้าไม่ได้ เราให้ใจเขา แต่เขาไม่ได้ให้เรากลับ อาจเป็นเพราะเราไม่ได้โดดเด่นให้คนอื่นอยากที่จะเข้าหา ไม่ได้เก่งเลิศเลอ หรือมีผลประโยชน์อะไรกับใคร เขาจึงไม่คบมั้ง ต้องการแค่คนจริงใจแค่คนเดียว แต่กลับไม่เห็นมีเลย

ในช่วงสุดท้ายของรั้วมหาลัย เราก็ไปฝึกงานคนเดียวนะ ไม่มีเพื่อนเช่นเคย ก็โดนเรื่องคำพูด ที่พูดกระทบกระทั่งเรา ล้อเลียนเราในเรื่องของการกระทำ และคำพูด ชอบพูดประชดใส่เรา เหมือนเราไม่มีความรู้สึก เช่น คำพูดว่า ซื่อบื่อ พูดว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง พูดต่างๆ นานา นี่คิดว่า ไม่ใช่คนตรงนะ แต่เหมือนคนพูดไม่คิดมากกว่า เหตุผลของเขาที่บูลลี่ ก็น่าจะเราเป็นคนรับรู้ช้า ทำอะไรช้า และไม่ค่อยโต้ตอบคน บางครั้งเราพูดโต้ตอบคืน กลับเป็นคนผิดซะงั้น ว่าเราว่าเขา  ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยและท้อ ไม่มีกำลังใจเลย มันเป็นเหมือนปัญหาที่เคยเป็นมาเหมือนครั้งก่อน และไม่มั่นใจในวิชาชีพที่เราเรียนเลย ว่าจะอยู่กับสังคมแบบนี้ได้ไหม 

รู้สึกท้อแท้กับปัญหาชีวิตมาก ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง เครียด ไม่ใช่ว่าไม่อดทนและสู้นะ แต่โดนเรื่องที่ทำให้เราอดคิดไม่ได้ คือ คำพูดของคน ไม่ได้ให้ค่าขนาดนั้น แต่อดคิดไม่ได้ 

ขอคำปรึกษาทุกคนหน่อยว่าเราควรจัดการยังไง และอยากขอกำลังใจในการข้ามปัญหาเหล่านี้ได้
"ขอบคุณทุกคนมากค่ะ"