สวัสดีค่ะทุกคน.
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ เป็นที่ให้ปรึกษาและรับฟังปัญหาให้กับเพื่อนๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เรื่อง เรียน ครอบครัว ความรัก เรื่องเงิน และอีกหลายๆอย่าง หรือบางทีช่วยคนอื่นจนตัวเองลำบาก
เราเป็นคนนึงค่ะที่ชอบช่วยคนอื่น จนบางทีไม่ดูตัวเอง ดันตกไปอยู่ที่นั่งลำยากซะงั้นได้ หลายๆคนบอกเรารับฟังเก่ง ให้กำลังใจเก่ง. เรารู้สึกดีนะคะเวลาได้ช่วยคนอื่น เราชอบเห็นคนอื่นๆมีความสุข มันก็ทำให้เรามีความสุขเหมือนกัน
ตามที่หัวข้อเขียน ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยปรึกษาคนอื่นนะคะ เราเคยปรึกษาปัญหาตัวเองกับคนอื่นๆแล้วค่ะ
แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่สนใจ บางคนฟังเหมือนฟังผ่านๆค่ะ เราเล่าจบเขาก้เปลี่ยนเรื่องเหมือนปัญหาเราไม่สำคัญ บางทีก็โดนหาว่าไร้สาระบ้าง บางทีเอาปัญหาเราไปเทียบกับเขาแล้วบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่
ตั้งแต่นั้นเราเลยเลือกที่จะเงียบ เก็บปัญหาตัวเองไว้ตลอด อาจจะมีปรึกษาบ้างแต่ก็เหมือนเดิม จนมันสะสม บางทีตอนเครียดๆปัญหาพวกนั้นก็เข้ามาตอกย้ำเราจนเราเกือบทำร้ายตัวเอง(จริงๆก็ทำไปแล้ว) แต่พอเราทำมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เลยเปลี่ยนวิธีการ จดไดอารี่ค่ะ เปลี่ยนสมุดไป3รอบ ไม่ค่อยได้ช่วย ปัญหาก็เพิ่มเรื่อยๆ เลยกลับมาทำร้ายตัวเองแต่ไม่ได้ทำมากนะคะเพราะเรารู้ว่ามันเจ็บ
และที่บอกไปว่าช่วยคนอื่นจนตัวเองลำบาก มีแค่บางครั้งค่ะ อย่างเรื่องเงิน เราพอมีพอใช้ แต่พอเพื่อนลำบาก เราก็ช่วยไปแต่หันกลับมาแทบไม่เหลือใช้ พอเราขอยืมบ้างก็ไม่มีใครให้ยืมสักบาท
เราเอาปัญหาต่างๆเก็บมาคิด เปรียบเทียบกับสิ่งที่เราทำและสิ่งที่พวกเขาทำ เราคิดว่ามันไม่แฟร์ เราเองก็มีปัญหาแต่กลับไม่ได้รับความช่วยเหลือ พอพวกเขามีปัญหากลับไก้รับความช่วยเหลืออย่างดี เราก็ทำได้แต่คิดและเสียใจกับตัวเอง เราพยายามแก้นิสัยที่ช่วยคนอื่นมากเกินไปมันพอช่วยได้ค่ะ แต่บางทีก็มีเผลอช่วยมากเกินไป เราคิดว่าเราเป็นห่วงคนอื่มากเกินไป.
จนถึงตอนนี้ปัญหาพวกนี้เราก็ยังเก็บไว้คนเดียวค่ะ ไม่กล้าบอกใครเลย เรากลัว(แต่ทั้งที่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร?)
เราพิมพ์มากเกินไป ถ้ารกตาใคร เราขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณที่อ่ายจนถึงตอนนี้ค่ะ ของคุณค่ะ.
ให้คำปรึษาคนอื่นได้แต่ตัวเองเจอปัญหากลับเก็บไว้คนเดียว
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ เป็นที่ให้ปรึกษาและรับฟังปัญหาให้กับเพื่อนๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เรื่อง เรียน ครอบครัว ความรัก เรื่องเงิน และอีกหลายๆอย่าง หรือบางทีช่วยคนอื่นจนตัวเองลำบาก
เราเป็นคนนึงค่ะที่ชอบช่วยคนอื่น จนบางทีไม่ดูตัวเอง ดันตกไปอยู่ที่นั่งลำยากซะงั้นได้ หลายๆคนบอกเรารับฟังเก่ง ให้กำลังใจเก่ง. เรารู้สึกดีนะคะเวลาได้ช่วยคนอื่น เราชอบเห็นคนอื่นๆมีความสุข มันก็ทำให้เรามีความสุขเหมือนกัน
ตามที่หัวข้อเขียน ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยปรึกษาคนอื่นนะคะ เราเคยปรึกษาปัญหาตัวเองกับคนอื่นๆแล้วค่ะ
แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่สนใจ บางคนฟังเหมือนฟังผ่านๆค่ะ เราเล่าจบเขาก้เปลี่ยนเรื่องเหมือนปัญหาเราไม่สำคัญ บางทีก็โดนหาว่าไร้สาระบ้าง บางทีเอาปัญหาเราไปเทียบกับเขาแล้วบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่
ตั้งแต่นั้นเราเลยเลือกที่จะเงียบ เก็บปัญหาตัวเองไว้ตลอด อาจจะมีปรึกษาบ้างแต่ก็เหมือนเดิม จนมันสะสม บางทีตอนเครียดๆปัญหาพวกนั้นก็เข้ามาตอกย้ำเราจนเราเกือบทำร้ายตัวเอง(จริงๆก็ทำไปแล้ว) แต่พอเราทำมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เลยเปลี่ยนวิธีการ จดไดอารี่ค่ะ เปลี่ยนสมุดไป3รอบ ไม่ค่อยได้ช่วย ปัญหาก็เพิ่มเรื่อยๆ เลยกลับมาทำร้ายตัวเองแต่ไม่ได้ทำมากนะคะเพราะเรารู้ว่ามันเจ็บ
และที่บอกไปว่าช่วยคนอื่นจนตัวเองลำบาก มีแค่บางครั้งค่ะ อย่างเรื่องเงิน เราพอมีพอใช้ แต่พอเพื่อนลำบาก เราก็ช่วยไปแต่หันกลับมาแทบไม่เหลือใช้ พอเราขอยืมบ้างก็ไม่มีใครให้ยืมสักบาท
เราเอาปัญหาต่างๆเก็บมาคิด เปรียบเทียบกับสิ่งที่เราทำและสิ่งที่พวกเขาทำ เราคิดว่ามันไม่แฟร์ เราเองก็มีปัญหาแต่กลับไม่ได้รับความช่วยเหลือ พอพวกเขามีปัญหากลับไก้รับความช่วยเหลืออย่างดี เราก็ทำได้แต่คิดและเสียใจกับตัวเอง เราพยายามแก้นิสัยที่ช่วยคนอื่นมากเกินไปมันพอช่วยได้ค่ะ แต่บางทีก็มีเผลอช่วยมากเกินไป เราคิดว่าเราเป็นห่วงคนอื่มากเกินไป.
จนถึงตอนนี้ปัญหาพวกนี้เราก็ยังเก็บไว้คนเดียวค่ะ ไม่กล้าบอกใครเลย เรากลัว(แต่ทั้งที่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร?)
เราพิมพ์มากเกินไป ถ้ารกตาใคร เราขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณที่อ่ายจนถึงตอนนี้ค่ะ ของคุณค่ะ.