เราเป็นแค่เด็กอายุ 16 ที่ต้องการความรักจากครอบครัวมากๆ พ่อแม่แยกทาง แม่มีครอบครัวใหม่จนต้องมาเป็นพี่คนโต ทั้งๆที่เป็นลูกคนเดียวมาตลอด 7 ปี (สิ่งนี้เราไม่ได้ติดอะไร)  จนเค้าได้มีครอบครัวใหม่มีลูกใหม่ และได้มีน้องคนเล็กซึ่งห่างจากเรา10 ปี ถูกเอาใจถูกตามใจทั้งฝั่งบ้านย่าแมะพ่อแม่เรา จนตอนนี้ อายุ 7 ขวบแล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กที่ทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเอาแต่ใจและชอบใช้คนอื่นไว้ว่าจะเป็นพี่พ่อแม่ปู่ย่าใช้หมด ซึ่งเราไม่ชอบพฤติกรรมนี้เราจึงได้พยายามปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้ดีขึ้นเพื่อเวลาโตไปจะได้ใช้ชีวิตดีขึ้น  และนี่คือจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมด


อยากที่บอกสิ่งเหล่านั้นคือจุดเริ่มต้นมันเป็นมาตลอด6-7ปีและหนักที่สุดเราคงคิดว่าเป็นช่วงกลางปีที่แล้วจนถึงต้นปีนี้ ที่"แม่" ผู้ที่เรายอมทำตามเค้ามาตบอดจนทำให้เราเหนื่อยเราทำให้เค้าพอใจมาโดยตลอด จนช่วงกลางปีที่เราก็ทำของเราปกติแต่มันต่างจากเมื่อก่อนที่เค้าสรรหาสิ่งผิดของเรามาว่าเรามาด่าเราอยู่ตลอดเวลาว่าเราสารพัด แม้แค่เราลืมทำบางสิ่งบางอย่างเค้าก็จะโทษว่า"สมองเสื่อมสมองฝ่อโง่"มาตลอดเราขึ้นม.4เราก็จะโดนกดดันเรื่องมหาลัยอยู่ตลอดเราเคยบอกว่าอยากเป็นเทคนิคการแพท์ เค้าก็โอเค้างอะไรต่ออะไรกิจกรรมต่างๆมาให้เราแต่เค้าให้คนอื่นมาบ่นเราในความรู้สึกเราส่วนตัวเรารู้สึกกดดันเอามากๆเพราะเราเองก็ไมาไว้ใจผู้ใหญ่เราเลยรู้สึกแบบนั้นและช่วง4เดือนที่ผ่านมาเรามีคนคุยและเราก็ได้เป็นแฟนกันมา2เดือนแล้ว เรารู้สึกมีความสุขมากแบบมากกว่าการคุยกับคนในครอบครัวซะอีก (ทุกคนอาจจะคิดว่าที่เล่านี่มันเกี่ยวอะไรกับหัวข้อมันดูไม่เกี่ยวอะไรกันเลยใช่มั้ยล่ะ)แต่นี่แหละที่สำคัญ ช่วงนี้เราโดนบ่นโดนว่าสะสม(เราเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ค่อนข้างดี)ในปริมาณที่มากจากคนอื่นจาก"แม่"มันทำให้เราเครียด เราเลี้ยงแมวเพื่อทำให้เราสบายใจขึ้นแต่ก็โดนบ่นเรื่องเอาแมวเข้าห้อง เพราะเค้ากลัวเราจะเป็นมะเร็งปอด แต่ในความคิดเราเราคิดว่าเป็นให้มันตายๆไปจะได้ไม่ต้องเป็นภาระเค้าเพราะที่ผ่านมาที่เค้าว่าเรามันซื่อถึฃกับว่าเราเป็นภาระแต่เราอาจจะคอดไปเองเค้าคงซื่อว่าเราคือคนนอกมากกว่า เราไม่สนิทกับใครเลยในครอบครัวเรารู้สึกไม่ไว้ใจ อย่างที่บอกไปว่าเรามีแฟน เค้าเป็นเหมือนความสุขของเราเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเราไว้ จากคำด่าต่างๆ และอย่างที่บอกไว้ว่าเราพยายามเปลี่ยนพฤติกรรมของน้องคนเล็กให้ดีขึ้น ในตอนที่เราทำเราก็จะโดนด่าเหมือนกับเราไปทำลูกเค้าเจ็บทั้งๆที่เราแค่พูดแค่บอก เหตุเกิดเมื่อเข้าเลยตอนกินข้าว น้องจะให้สับใข่ดาวเราเลยบอกให้สับเอง(มันทำไม่เป็นและมันไม่คิดที่จะฝึกด้วย)แล้วมันก็ร้องไห้(ทุกครั้งที่มันร้องเราจะเป็นคนโดนด่าตลอด)แล้วแม่ก็ว่าเรา ในตอนแรกเค้าบอกว่าแมวเราไม่มีประโยชน์เอาไปปล่อยวัดให้หมดซึ่งคำพูดพวกนี้มันแท่งใจเรามากๆ และเค้าก็ว่าเราอีกว่าถ้าวันนึงที่เราลำบากต้องการความช่วยเหลือจากน้องเค้าจะไม่ให้น้องช่วย เค้าจะรู้รึป่าวว่าสิ่งที่เค้าทำมันจะทำให้เด็กคนนึงนิสัยเสียไปตลอด แต่เค้าคงไม่รู้  ขอวาปมาเรื่องนี้หน่อยนะคนที่อ่านอยู่คงคิดว่าอะไรคืออะไรงงไปหมดเรียงหัวข้อไม่ถูกใช่มั้ยล่ะเราก็รู้สึกแบบนั้น แต่เราเขียนตามที่เรานึกออกเลยอาจจะไม่เรียงหัวข้อ มาเข้าเรื่อง คืออย่างที่เราบอกว่าเรามีแฟนแต่แฟนคือความสุขทั้งหมดใช่มั้ยแล้ววันนี้แม่ว่าเราใช่มั้ย เค้ายังพูดอีกว่า ที่กับน้องจะเป็นจะตาย ที่กับคนอื่นหัวเราะคิกคัก เราเลยคิดอยู่ในหัวว่าแล้วสิ่งที่ลูกแม่ทำอ่ะมันน่าขำมั้ยล่ะนิสัยเสียๆแบบนั้นมันน่าขำมั้ยแต่เราก็ทำไรไม่ได้นอกจากนั้งฟังและปล่อยให้มันเป็นไป  ในบ้านเราเป็นแบบนี้มาตลอด6-7เดือนคนอื่นอาจจะคิดว่าแค่นี้เองมันจะอะไรนักหนาแต่สำหรับเรามันหนักมากๆเพราะมันเหมือนกับการที่เราถูกเอาความรักไปทั้งหมดเหบือไว้แค่เยื่อใยของ"แม่กับลูก" เราอยู่ในครอบครัวเราอยู่ในบ้านหลังนี้เราไม่มีความสุขเลยเรามีแต่ความทุกข์เราเครียดทุกวันจากครอบครัวนี้



ตอนนี้เรามีอาการปวดหัวทุกวันปวดบ่อยปวดถี่ บางวันปวดท้อง มีอาการสายตาสั้น  เครียด ทั้งหมดนี้เราเลือกที่จะไม่รักษาเพราะเราไม่ได้อยากอยู่และเราไม่มีกำลังใจ มีแต่ความคิดอยากคุยตลอดเวลา

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมันอาจจะเป็นอะไรที่งงกน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ^_^