เราเป็นคนที่ไม่ชอบออกไปข้างนอกถ้าไม่จำเป็น แต่ถ้าจำเป็นต้องออกไปก็ต้องมีการนัดกันไว้ก่อนแล้วเราก็สามารถออกไปได้และใช้ชีวิตได้ปกติเลย โดยที่ไม่ทำให้ใครอึดอัดแต่พอกลับมาถึงห้องเราจะรู้สึกว่าเราเหนื่อยมากกับการเข้าสังคมถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่ไป
 - ถ้าเป็นวันหยุดเพื่อนมีโทรมานัดไปข้างนอกเราจะชอบหาข้ออ้างที่จะปฏิเสธเสมอถ้าหาได้
- เราชอบอยู่ในห้องคนเดียวดูหนังฟังเพลงหรือนอนเฉยๆ จนบางครั้งเพื่อนชอบบอกว่าให้เราออกไปข้างนอกบ้าง ไปเที่ยวเพราะว่าทำงานมาเหนื่อยแล้ววันหยุดอยากชวนเราไปเที่ยว 
  แต่สำหรับเราวันหยุดคือวันที่ต้องหยุดอยู่ห้องเพราะมันรู้สึกว่าได้ชาร์จพลังงานมากกว่า 
- แม้กระทั่งตอนที่เราออกจากห้องถ้าเกิดมีคนเดินสวนมาหรือเราได้ยินเสียงเราจะรอให้เขาไปเสียก่อนเราถึงจะเดินออกมา 
- และกันที่เราเป็นแบบนี้เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าเหงาหรือไม่ได้รู้สึกว่าต้องการที่จะไปหาเพื่อน
- แต่เราไม่เข้าใจทำไมเพื่อนชอบคิดว่าเราเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงเงียบหายไปในหลายๆครั้ง
- ซึ่งเราก็พูดประจำว่าเราไม่เป็นอะไรเลยไปกันได้เลยไม่ได้น้อยใจหรือไม่ได้ประชดอะไรทั้งนั้น
- แม้กระทั่งรับโทรศัพท์เราก็ไม่ค่อยอยากจะรับเราอยากให้เพื่อนพิมพ์ไลน์ทิ้งเอาไว้แล้วเราจะมาตอบเองเราจะไม่ชอบไอ้โทรมา แต่บางครั้งมันก็ปฏิเสธไม่ได้แต่แค่เป็นความไม่ชอบเฉยๆ
- เพื่อนๆชอบมองว่าเราเป็นคนอะไรก็ได้ไปไหนก็ได้แต่ถ้าหลังเลิกงานเราก็สามารถไปได้ขอแค่อย่ารบกวนวันหยุด ที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า
- เราชอบสั่งของเดลิเวอรี่มากินไม่ชอบไปนั่งที่ร้านหรือไม่ชอบไปเดินที่คนเยอะๆ
- หากมีพวกงานกาชาดหรือเขาจัดงานสังสรรค์เราก็จะไม่ค่อยชอบไป 
- แต่ถ้าหากเป็นการจัดงานกินเลี้ยงในบริษัทเราก็สามารถไปได้โดยที่ทำให้คนอื่นรู้สึกว่า friendly ไม่มีใครรู้

มีใครเป็นเหมือนกันไหมแต่เราก็ไม่ได้เหงาอะไรนะใช้ชีวิตแบบนี้เรารู้สึกว่าเรามีความสุขมากๆถ้าเลือกได้เราก็อยากทำงานแบบ work for home แบบไม่ต้องออกไปข้างนอก แต่บางครั้งมันไม่มีตัวเลือกจึงต้องใช้ชีวิตแบบนี้แต่เราก็มีเซฟโซนของเรา 

เราปกติใช่ไหม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ก็ใช่ว่าจะปฏิเสธหรือจะทำกิริยาไม่งามใส่ใคร