คือเราจริงเราก็แอบคิดเรื่องนี้มานานอยู่มากเลยถึงมากล้าถาม คือตามหัวข้อเลยค่ะของอธิบายเพิ่มนะคะโลกจินตนาการของคือบ้างครั้งเราฟังเพลงนั้นอยู่เฉยๆก็พูดคนเดียวแต่เราจะทำอย่างนั้นเวลาอยู่ห้องตัวเองแล้วอยู่เดียวจริงๆค่ะเพราะเวลาเราออกไปข้างนอกเราก็ปกติไม่ได้พูดคนเดียวแต่การพูดคนเดียวของเราอะค่ะคือจะบอกว่าเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะคือเราสามารถพูดคนเดียวเป็นเรื่องเป็นราวได้เลยตอนเด็กๆก็เรื่องเลสิกเลยเราจินตนาการว่าเราเป็นครูแล้วมีนักเรียนเรียนอยู่แต่พออีกโตอะไรๆก็เปลี่ยนบ้างครั้งเราก็คิดว่ามีคนพูดกับเราคืออธิบายไงดีเหมือนเราพูดกับตัวเองแหละแต่ บริบทคนพูดจะเปลี่ยนไปตามเราคิดเหมือนเรานั่งคุยกับผู้ชายคนหนึ่งพูดกับเขาเป็นเรื่องเลยค่ะเหมือนเราได้พูดกับอีกคนจริงๆแต่เราก็รู้นะคะว่าสิ่งที่เราทำเราพูดเราพูดอยู่คนเดียวแต่เราไม่รู้อาการนี้มันบ้าหรือเราเหงามากๆเราเองก็ไม่แน่ใจเลยค่ะ5555555แต่เราเคยหยุดคนเดียวไปช่วงหนึ่งด้วยนะคะตอนช่วงเรามีแฟนมั้งคะตอนนั้นเราเลิกพูดคนเดียวไปพักหนึ่งเลยค่ะแต่พอเลิกกับแฟนไปอาการก็เหมือนเดิมเลยค่ะในบ้างครั้งเราคิดอยากจะพูดคนเดียวเราก็พูดทุกครั้งที่พูดเราจะจินตนาการว่ามีคนฟังเราอยู่ตลอด พอเรารู้ว่าตัวเป็นงี้เราก็เริ่มคิดมากว่าเรายังปกติไหมหรือกุเป็นบ้าแบบนี้บ้างเราอยู่ในจินตนาการตัวเองมากเกินจนเรานั่งเครียดว่าเราควรทำไงดีจะปรึกษาใครก็กลัวว่าเขาจะว่าเราบ้าตอนนี้ทั้งคิดมากแล้วก็คิดว่าเราจะทำแบบนี้ต่อไหมเพราะบ้างครั้งโลกจินตนาการของเรามันดีกว่าชีวิตจริงเราด้วยซํ้า เราอยากถามทุกคนว่าเราควรไงคะหรือปล่อยตามเลยแต่เราก็ตัวเองจะได้บ้าจริงๆ