ปรึกษาอาการทางจิตของแม่ครับ.. หมอรพ. ในจังหวัดวินิจฉัยว่าแม่มีอาการต้องรักษาทางจิตเวชมาเกือบ 10 ปีแล้ว 

พบหมอประจำนัดปรับยา รับยากันตลอด กินมายาวนาน...
ปกติแกไม่ค่อยมีอาการกำเริบหนักมากเท่าไรครับ พูดรู้เรื่องปกติ แค่จะชอบทำอะไรที่ แปลกกว่าคนปกติ แต่ไม่ได้รุนแรงมากมายอะไรครับ เราลูกๆ  ก็จะมีบ่นๆ เขาหน่อยครับว่า แม่อย่าทำอย่างนั้น อย่างนี้...
สามารถดูแลตนเองได้เหมือนคนปกติทั่วไปเลยครับทำอาหารได้ ซักผ้า ทำความสะอาด ...
มีลูกๆ รักใคร่ ดูแล และมักจะไม่ให้แม่ต้องเหนื่อย...

• มีครั้งนึงครับ ครอบครัวมีปัญหาทางการเงิน ก้อนใหญมาก  ที่เกิดจากแกสร้างมา...ลูกๆเป็นคนรับผิดชอบ ... ลูกๆ บ่นแกบ่อยตอนนั้น ซึ่งถ้าไม่บ่น ไม่ดุบ้างแกจะก่อปัญหาเรื่อยๆ (แต่พอดุ บ่นแก สุดท้ายเราก็ดูแลแก พุดจาเพราะกับแกเหมือนเดิม) มีคนมาทวงเงินบ่อยๆ โดยที่ลูกๆไม่รู้เรื่องกันมาก่อน ..

แกคงจะเครียด จู่ๆ แกก็สับสวิทช์ กลายเป็นคนสติไม่ดี พูดไม่รู้เรื่อง พุดไปเรื่อยเปื่อย หลายอาทิตย์ หาหมอประจำตัว ฉีดยา ปรับยาก็แล้วแกไม่หาย

ลูกๆ รักษาด้วยการไม่ดุ ไม่ว่า ทนุถนอมสุดๆ อาการแกตอนนั้นคือ ต้องป้อนข้าว ป้อนน้ำ อาบน้ำให้ แต่งตัวให้ ไม่งั้นไม่ทำเอง ซึ่งนแกเหนือจากนี้ แกก็สามารถ เดินไปตรงไหนๆเองได้ครับทำนุ่นนี่ได้ มันเป็นเรื่องที่ขัดแย้งมากๆ แกเหมือนเด็ก ที่อยากให้ลูกดูแลประคบประหงม... ยิ่งดูแล ยิ่งเป็นหนักขึ้น จนลูกๆกังวล สับสน ... แกไม่ยอมกินข้าว กินยา หลายมื้อ มื้อละคำก็มี ... แกฉี่ราด อึ ราด แบบไม่เดินไปห้องน้ำ...ก็มี

จนตัดสินใจให้หมอดูอาการอีก และห่วงเรื่องการไม่ยอมกินอะไรเลย เราไม่เคยเจอแบบนี้กันครับ ..หมอให้อยู่พักในแผนกจิตเวช ของ รพ. ... เช้าวันถัดมา พยาบาลโทรให้รับแกกลับ บอกว่า แกปกติดีมากเลย ไม่มีอาการแปลก ..ช่วยเหลือตนเองได้ปกติ ไม่มีอาการทางจิตกำเริบใดๆที่พวกเราเจอ

พวกเรารีบรับแม่กลับ..และเมื่อถึงบ้าน อาการก็กลับมา...
จนจู่ๆ ผ่านไปหลายๆอาทิตย์ แกก็หายเอง จำไม่ได้เลยว่าตอนไหนที่แกหาย 

ผ่านไปสองปีกว่า...

ปัจจุบัน ⭕ แกกำลังเป็นอาการนี้อยู่อีกครั้ง เป็นมา 3-4 อาทิตย์ เช่นที่กล่าวมา 

รอบนี้ เพิ่มเติมคือ - ลูกต้องกล่อมนอนให้แกหลับ ไม่งั้นแกจะไม่หลับและลุกมาทำเสียงดัง รื้อของ ปังๆ ปุงๆ ...+ ใส่แพมเพิสให้ แต่แก ถอดออก เพื่อฉี่ออกมาเปรอะพื้น... และเช่นกัน มีอาการปกติ (คนปกติ พุดปกติ ความคิดปกติ) ออกมาเรื่อยๆ... จนบางครั้งคิดบาปๆในหัวว่า "เค้าแกล้งลูกหรือเปล่า" เพราะบางครั้งลูกๆก็เผลอ บ่น ในสิ่งที่แกไม่ควรทำ เช่นเอาของกินแปลกๆ ให้หลานเล็ก 6 เดือนทาน (หลังจากพูดดีๆ แล้วไม่ฟัง) 

คราวนี้ไปหาหมอ 4 ครั้งแล้ว ก็ปรับยา ไม่ได้เช็คอาการอะไร ฟังแต่ที่พวกเราเล่า.. เรายังคงสงสัยว่า คนไข้ไม่ต้องคุยอะไรกับหมอใช่ไหม เพราะไม่เคยได้รับการบำบัดหรือพูดคุยระหว่างจิตแพทย์กับคนไข้เลย (หรือดูหนังมากไปครับ?) 

จะเปลี่ยน รพ. ก็โทรถาม รพ.จิตเวชชื่อดังใน กทม.แล้ว เขาบอกไม่รับหรอก  จังหวัดคุณก็มี รพ.ที่มีจิตแพทย์ (รพ.ที่แม่รักษานั่นแหละ) ก็ให้ไปรักษาตามที่อยู่... 

บอกให้หมอเอาตัวแม่ไว้รักษาได้ไหม ..หมอประจำตัวแม่ พูดมาคำนึงว่า อาการมันหายได้ที่บ้าน... แต่ถ้าดูแลไม่ไหวกันก็เอามานอน รพ.   #แอบอึ้งครับ

ปกติดูแลกันอยู่แล้ว แต่ที่อยากให้ใกล้หมอ เพราะ อยากให้หาย หรือดีขึ้นครับ หรือวินิจฉัยแนะนำเราว่า เราจะต้องรับมืออย่างไร  .

.เราทำได้ตอนนี้คือ ดูแลอาบน้ำ ถูก้น ล้างก้น เช็ดอึ เช็ดฉี่ ป้อนข้าว แต่งตัว กล่อมนอน ทำไมอาการยิ่งหนักครับ...พอช่วงระหว่างวัน เราไม่มีอะไรต้องดูแลแก ก็สามารถเดินรื้อของได้ ทำนุ่นทำนี่ได้...

มีหลายครั้งเหมือนเราถูกแกล้ง แต่นั่นก็คงเป็นหนึ่งในอาการทางจิตมั้ยนะครับ ไม่อย่างนั้น แม่คงไม่ทำครับ แต่เราไม่อยากคิดแบบนั้น หรอกครับ ถ้ามันคืออาการหนึ่งของโรคไหม กลัว เราก็จะบาปไปอีกครับ   ...

เราคิดจะเอาไปนอนรพ. ครับ แต่ยายก็มาบอก จะบ้ารึไง เอาแม่เองไปรวมกับคนอื่นยังงั้นได้ไง..(แม่คุยปกติตอนคุยกับนาย)  เรานี่ งง สับสนกันสุดๆ 

ไหนจะคำพุดหมอ ที่เหมือนกับเราจะทิ้งแม่ ... แต่แกไม่หายครับ ... แกเป็นอะไรกันแน่ อะไรที่จะทำให้แกหาย 

เผื่อใครมีคำแนะนำครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ.

🥹