ขอบคุณเรื่องหลอน ๆ จาก “หมอเอ้” ลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ ตลอดชีวิตที่แกทำงานเป็นหมอ แกได้เจอกับสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติมากมาย เหมือนแกสัมผัสสิ่งพวกนี้ได้มากขึ้น นับตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับน้องสาวแก

อ่านประวัติของหมอเอ้ได้ที่ https://ppantip.com/topic/42265690 (กระทู้นี้จะเล่าเรื่องน้องสาวแกอย่างละเอียด)

เรื่องหลอน ๆ ที่หมอเอ้เคยเจอมาก่อนหน้านี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/43386282
(รายละเอียดและบทสนทนาบางส่วนถูกแต่งเติมเพื่อเพิ่มอรรถรส เน้นอ่านเพื่อความบันเทิง)

–

เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น ๆ เหตุการณ์ย้อนกลับไปสมัยที่ หมอเอ้ เป็นแพทย์ใช้ทุนปีแรก ตอนนั้นแกอยู่เวรวอร์ดกุมารเวช(หอผู้ป่วยเด็ก) 

เวลาประมาณตีสาม พยาบาลโทรมาบอกว่ามีคนไข้ในวอร์ดความดันตก แกก็ตื่นมาดู มาประเมินอาการ สรุปคือไม่เป็นอะไรมาก แกให้น้ำเกลือคนไข้เพิ่มแล้วรอดูว่าความดันยังตกอยู่ไหม คือมันต้องรอดู 15-30 นาที แกขี้เกียจกลับห้องพักเลยนั่งรอที่เคาน์เตอร์พยาบาล

มีพยาบาลเวรดึกคนหนึ่งแกค่อนข้างสนิทด้วย สมมติชื่อ “พี่กุ้ง” แกก็นั่งคุยเล่นปรับทุกข์กันเพื่อฆ่าเวลา ทีนี้ตรงเคาน์เตอร์จะมีคอมเครื่องหนึ่งเอาไว้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดตรงวอร์ดที่เป็นห้องพิเศษ 

คือห้องพิเศษจะอยู่ชั้นบน ฟีลคล้าย ๆ ห้องในโรงแรม มีโถงทางเดินแล้วก็เป็นห้อง ๆ ประมาณ 10 กว่าห้องได้ คนไข้ต้องจ่ายเงินเพิ่ม ส่วนวอร์ดสามัญธรรมดาจะอยู่ชั้นล่าง ก็จะเป็นเตียงเรียงต่อ ๆ กัน

หมอเอ้นั่งคุยกับพี่กุ้ง คุยไปคุยมาก็เหมือนพี่กุ้งจะเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างที่หน้าจอคอม 

“ออกมาตอนไหนน้อ น้องเฟิร์นขึ้นไปดูซิ” พี่กุ้งหันไปสั่งรุ่นน้องพยาบาลที่นั่งข้าง ๆ

“มีอะไรมั้ยครับ” หมอเอ้ถาม

“หมอดูสิ คนไข้หมอไม่หลับไม่นอน หนีออกจากห้องมาแล้วเนี่ย” พี่กุ้งตอบพร้อมชี้ภาพจากกล้องวงจรปิดบนจอคอมให้ดู

หมอเอ้ขยับเข้ามาดูใกล้ ๆ ภาพที่เห็นคือคนไข้เด็กคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง ประตูห้องเปิดทิ้งไว้ แม้ภาพจะค่อนข้างแตกแต่แกก็จำเด็กคนนั้นได้

สมมติน้องชื่อ “มินนี่” นะครับ

น้องมินนี่อายุ 6 ขวบนิด ๆ มาแอดมิทช่วงเย็นของวันก่อนเนื่องจากมีไข้สูงแล้วก็มีอาการชัก หลังชักเสร็จก็ตื่นดีแต่ไม่ยอมกินข้าว อาจารย์เพิ่งสั่งตรวจน้ำในไขสันหลังไปเพราะกลัวติดเชื้อในสมอง ตอนนี้ผลยังไม่ออก น้องเพิ่งได้ย้ายเข้าห้องพิเศษไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง 

“ผมจำน้องได้” หมอเอ้พูด “แล้วน้องไปเอาเสื้อผ้ามาจากไหน”

ปกติคนไข้จะใส่ชุดที่รพ.เตรียมไว้ให้ แต่ภาพที่เห็นคือน้องใส่ชุดกระโปรงสีดำ รองเท้าดำ เหมือนจะไปงานศพ แล้วท่าทางของน้องคือหันซ้ายหันขวา คล้าย ๆ ว่ากำลังมองหาใครหรืออะไรสักอย่าง

“ผมว่าผมไปคุยดีกว่า น้องเขาจำผมได้” หมอเอ้บอกพี่กุ้ง แล้วขอตัวเดินขึ้นไป

พอขึ้นบันไดมาจะเจอโถงทางเดิน สิ่งแรกที่เห็นคือพยาบาลรุ่นน้องที่ชื่อ “เฟิร์น” (ชื่อสมมติ) ที่พี่กุ้งสั่งให้ขึ้นมาดูตอนแรก

น้องเฟิร์นมีสีหน้าท่าทางลุกลี้ลุกลน รีบเดินผ่านหมอเอ้แล้วลงบันไดไป โดยไม่สบตาหรือพูดอะไรสักคำ

“เกิดอะไรขึ้น” หมอเอ้ได้แต่คิดในใจ

โถงทางเดินไม่มีใครอยู่ ประตูห้องน้องมินนี่ก็ปิดอยู่ 

“สงสัยพยาบาลพาน้องเข้าห้องละ”

หมอเอ้เดินมาส่องว่าน้องมินนี่ยังอยู่ดีมั้ย พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแม่น้องหลับอยู่บนโซฟา ส่วนน้องก็นอนหลับอยู่บนเตียง ใส่ชุดคนไข้ปกติ แล้วก็มีสายน้ำเกลืออยู่เหมือนเดิม สัญญาณชีพทุกอย่างปกติดี

สิ่งที่เอะใจอย่างแรกก็คือ กว่าจะเปลี่ยนชุดให้น้องมินนี่ กว่าจะหาเส้นเพื่อแทงสายน้ำเกลือกลับไปเหมือนเดิม ไม่น่าจะเสร็จเร็วขนาดนี้ ยิ่งเป็นพยาบาลน้องใหม่ด้วย เพราะนับจากที่เห็นน้องออกมายืนจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่ถึง 2 นาทีเลย

หมอเอ้เก็บความสงสัยไว้แล้วเดินกลับลงมา พอมาถึงชั้นล่าง พี่กุ้งก็รีบเดินมาหาหมอเอ้แล้วถามว่า 

“หมอเจออะไรมั้ย”

“ไม่มีอะไรนะพี่ เหมือนพยาบาลอีกคนพาน้องเข้าห้องละ น้องหลับสบายดี” หมอเอ้ตอบ

พี่กุ้งสูดหายใจดัง เฮือก 

“หมอมาดูนี่”

พี่กุ้งพาหมอเอ้ไปดูภาพจากกล้องวงจรปิด ระหว่างทางแกก็สังเกตว่าน้องเฟิร์นไม่อยู่แล้ว แต่แกก็ไม่คิดอะไรมาก จนกระทั่งได้เห็นภาพบนจอคอมเครื่องนั้น

“เฮ้ย” หมอเอ้ร้องอุทานออกมา

สิ่งที่เห็นคือน้องมินนี่ ใส่ชุดกระโปรงสีดำ รองเท้าดำ ยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง มองซ้ายมองขวา แบบเดิมเป๊ะเลย

“หมอ” พี่กุ้งมากระซิบข้าง ๆ “แกยืนอยู่ตรงนั้นตลอดเลย น้องเฟิร์นกับหมอก็เดินผ่านแกไป แกก็ยังยืนอยู่ที่เดิม”

—
มีต่อ