เกมส์ปลาหมึกฉากแรกนี้ ยังดีนะที่ผู้กำกับ ฮวังดง ตัดสินใจเปิดเรื่องซีซั่น ที่ 1 ด้วยภาพขาวดำ เพราะสมัยปัจจุบันคงไม่มีเด็กไหนเล่นแล้ว
 ถ้าเด็กสมัยนี้น่ะเหรอปิดห้อง เล่นมือถือ เล่นเกมส์ออนไลน์กันหมดแล้ว สรุปง่ายๆ หมดยุคกิจกรรมกลางแจ้ง เหมือนเด็กยุค 70 ,80 แล้ว ออกไปเล่นตอนนี้น่ะเหรอ ฝุ่น pm 2.5 จ้า
(แต่เด็กบางคนปิดห้องตั้งใจเรียนก็มี เรียนไปแชทแอบคุยสาวไป 555 ล้อเล่น)



ฉากเปิด พี่ผู้กำกับ ใส่เทคนิค Non-linear narrative เล่าเรื่องไม่ลำดับเวลาและเล่าผ่านมุมมองตัวละคร คาดว่าน่าจะเป็นเสียง พระเอก 300ล้านวอนของเรา ลีจองแจ รับบทเป็นซองกีฮุน


เห็นว่าพี่ลีจองแจ ไปงอแง ในซีซั่น ที่2อยากได้ค่าตัวเพิ่มสัก100ล้านดอล อันนี้ข้อมูลไม่เป็นทางการเด้อ แต่ก็นะ
ยอมอดทนเจ็บไหล่ไปเล่น squid game ไม่ยอมผ่าตัดในซีซั่น1 โคตรอึด ก็สมควรจะได้นะ ยิ่งอาชีพสุจริตก็สมควรสนับสนุน ดีกว่าไปทุจริตนั่งๆนอนๆได้เงิน
ง่ายสบาย พูดถึงใครหว่า 5555



ในช่วงองก์แรก ไม่ค่อยชอบใช้คำว่า องก์เลย เอาเป็นว่าช่วง set up ของเรื่องแล้วกัน ช่วง set up ฉากที่ ซองกีฮุน กินข้าวอยู่ที่บ้านกับแม่ รู้เลย หมอนี้กำลังตกต่ำ และฉากนี้ก็บอก back story ของตัวละครนี้หมด "exposition scene" เทคนิดนี้ ปูพื้นให้เรารู้ถึงสถานการณ์ตัวละคร

ตอนแรกสงสารนะ ออกจากงาน ไม่ได้รับค่าชดเชย ไร้งานมั่นคง ขายไก่ทอดก็ล้มเหลว แถมเป็นหนี้สินล้นพ้นตัวอีก
แต่ คุณไม่น่าติดพนันเลย
แม่ก็ขายของหลังขดหลังแข็ง ยังไปขโมยบัตรเอทีเอ็ม แกอีกเฮ้อ ตอนนี้เลยเลิกสงสารเลย555

จริงๆ การใช้เทคนิค exposition scene หรือฉากเดียวที่ให้ข้อมูลที่สำคัญของตัวละคร มีในหลายภาพยนตร์ 
เช่น Darknight 2008  เปิด back story ตัวละคร โจ๊กเกอร์โคตรยิ่งใหญ่

แต่ exposition scene  ของซองกีฮุน เรียบง่ายแต่โคตรทรงพลัง เพราะเข้าถึงใจคนแน่ๆ

ไม่มีอะไรดีกว่า มีแต่ดีคนละแบบ เด๋วพรุ่งนี้ มาวิเคราะห์ต่อ ซีนที่ 2 ตอนนี้ไปเคลียร์งานก่อนไอ้นู่นก็ยังไม่เสร็จไอ้นี่ก็ยังไม่เสร็จ เฮ้อจะได้นอนมั้ย วันนี้อดมาโพสกระทู้ไม่ได้จริงๆ