สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้เเรกของเรา ถ้ามีการสื่อสารที่ทำให้ไม่เข้าใจ หรือสับสน ต้องขอโทษด้วยนะคะ

เราอายุ 20+ ปี เเฟนอายุ 30+ ปี แฟนมีปัญหาเรื่องสุขภาพจิต เคยเข้ารักษาจิตรเวชระดับขั้นรุนเเรงมาก่อน เราพยายามทำความเข้าใจในเรื่องนี้มาเป็นปี ศึกษาข้อมูลจากหนังสือ เว็ปไซต์ต่างๆ รวมถึงพ็อตเเคชในยูทูป เเต่เราไม่เอาข้อมูลพวกนี้มาตัดสินเขา เพราะคนที่เป็นจิตเวชจุดที่ทำให้เขา"รู้สึกถึง"มันแตกต่างกัน

เราสังเกตุพฤติกรรม การเเสดงออก และจุดกระตุ้นความรู้สึกของเขามาตลอดหลายปี เราต้องระวังมากๆในการพูดหรือเเสดงพฤติกรรมอะไรออกไป ในบางครั้งเราสามารถช่วยเขาได้ และบางครั้งเราก็ไม่สามารถช่วยเขาได้ เขามักจะเเสดงอารมณ์เเปรปรวน ไม่มีเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นหลัก บางครั้งก็ทำร้ายร่างกายเรา เเต่ส่วนมากเขาจะทำร้ายร่างกายตัวเอง ทั้งรู้สึกตัวและไม่รู้สึกตัว เราไม่ค่อยเก็บมาใส่ใจ เพราะเขาขอโทษและรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาเป็น และเราก็ได้คำเเนะนำจากหมอจิตเวชที่รักษาเขาว่า "เขาจะเเสดงพฤติกรรมด้านเเย่ใส่คนที่อยู่ใกล้ตัว" เเต่เขาไม่เเสดงอาการเเบบนี้กับใครเลยนอกจากเรา และเรื่องการคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นมันมักจะเกิดขึ้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเรา เรื่องนี้ทำเรารู้สึกนอยด์บ้างแต่ก็พอเข้าใจได้

เเต่พออะไรหลายๆอย่างมันสะสมนานๆเข้าเราก็รู้สึกเหนื่อย น้อยใจ และไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง มีปัญหาเรื่องนี้มานานหลายปี หาทางออกได้บ้างไม่ได้บ้าง
เราไม่ค่อยมีเพื่อน พ่อกับเเม่เราก็ไม่สามารถพูดคุยเรื่องนี้ได้จริงๆ คนที่พึ่งพาได้เขาเสียชีวิตหมดเเล้ว บางครั้งเราระบายความรู้สึกต่างๆที่สะสมมานานผ่านการเดิน เดินจนรู้สึกว่าเลิกฟุ้นซ่าน เดินจนเหนื่อยหาอะไรสดชื่นๆดื่ม เเต่มันก็ไม่สามารถทำได้ทุกครั้ง

จากที่เราเล่ามาข้างต้นเราสามารถเล่าได้เเค่นี้จริงๆ เราไม่อยากให้ใครตัดสินใจว่าใครถูกใครผิด เราอยากได้คำเเนะนำไปในทางบวก ว่าเราต้องจัดการความรู้สึกตัวเองอย่างไรบ้างเมื่อเจอปัญหาเหล่านี้จากผู้ป่วยจิตเวชค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ