สวัสดีครับผมวนัส วันนี้ผมอยากขอพื้นที่ตรงนี้เล่าเรื่องราวของผมในวัย16-19ปีที่ได้ไปรู้จักกับเห็ดวิเศษ หรือเห็ดขี้ควาย ส่วนตัวผมเป็นคนไม่ค่อยร่าเริงอยู่คนเดียวดิ่งซึมเศร้ามากๆ ปรึกษาแพทย์และศึกษาเกี่ยวกับเห็ดมาสักระยะ จนวันหนึ่งได้ใช้เห็ดจริงๆ เริ่มจากโดสน้อยๆจนเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ใช่ครับผมไม่รู้ว่าเล่าไปจะมีใครเชื่อหรือเปล่าแต่ก็ฟังหูไว้หูให้เป็นนิทานเรื่องหนึ่งก็พอครับ

หลังจากผมใช้เห็ดไปในปริมาณที่เยอะเข้าราวกับว่าตาของผมมองทุกสิ่งทุกอย่างเป็นต่างๆนาๆตามจินตนาการ
มันหัวเราะมีความสุขสนุกเป็นบ้าเลย ใน1ชั้วโมงแรก มองอะไรก็สวยงามโฟกัสได้ดีขึ้น ฟังเพลงเข้าถึงอารมณ์มาก ช่วง2-3ชั่วโมงต่อมา ก็ได้เข้าใจคำว่าภวังค์เหมือนผมหลงไปในที่ที่ผมเองก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่านั่นมันคือที่ไหน แต่มันมีทั้งทูตผีปีศาจหลากหลายหน้าตา ดวงตาที่น่ากลัว จ้องมาที่ผมเป็นแสนเป็นล้านดวง ณ ตอนนั้นไม่มีความรู้สึกกลัวแต่อย่างใดเหมือนตัวผมเข้าใจสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นสื่อผ่านจิต และผมก็รับรู้ว่าเขาพยายามพาผมสนุก พยายามทำให้ผมเอ็นจอยกับการมาเจอเขา แม้ไม่รู้เลยว่าเขาคือใคร และที่นั่นคือที่ไหน ผมลืมตัวตนลืมความกลัวทุกๆสิ่ง อยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมาแล้วก็บอกตัวเองว่าร้องครั้งนี้ให้หมด แล้วสู่อีกครั้งก็แค่ยิ้ม อยู่คนเดียวไม่ได้แย่ อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนถึงจะเป็นแค่เห็ดวิเศษก็ตาม


#โดยปัจจุบันผมร่าเริงขึ้นเยอะ มองโลกในแง่ดีมาโดยตลอดทั้งนี้ทั้งนั้นเห็ดก็อยู่เหนือความจริงไปบ้างแต่มันก็ทำให้ผมมั่นใจ มีความกล้าลุกขึ้นสู้อีกครั้ง ขอบคุณที่อ่านจนจบพึ่งเขียนครั้งแรกผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ วนัส🪨