เวลาเจอคนที่ชอบพูดโอ้อวด เค้าดูเหนือกว่าเรา ปรับสีหน้าไม่ถูกจริงๆ ค่ะ
คือตอนนี้เรามีปัญหาในชีวิตมากๆ ก็คือว่าตกงานอยู่
และมันเหมือนจะโยงเกี่ยวกันเรื่องที่ตัวเองน่าจะเป็นคนขี้อิจฉา
เพราะเจอพี่ป้าน้าอามาอัพเดทเรื่องราวลูกตัวเอง
เราจะรู้สึกตกลงไปในภวังค์อะไรก็ไม่รู้ค่ะ
สมองมันมีแต่คำว่าอ๋อ..เหรอคะ แล้วก็มืดมิดสุดๆ
ไอ้ที่เค้าพูดมาก็แทงใจจี๊ดๆ พยายามฟังมั่งไม่ฟังมั่ง โหวงเหวงมาก
และเชื่อว่าสีหน้าแววตาของเรามันต้องแสดงออกไปแบบปิดไม่มิดแน่นอนถึงความรู้สึกแย่

แต่ใจเราก็ไม่อยากจะเบรคให้เค้าหน้าหงายนะคะ
ก็พอคิดได้ว่าปล่อยเค้าพูดไปเถ๊อะ เค้าอาจจะไม่เคยมี (คือใจก็นึกแบบนั้นจริงแหละค่ะ แอบค่อนขอดเล็กน้อย)

รู้ทั้งรู้ค่ะว่าการอิจฉามันไม่ดี แต่จิตใจก็หม่นหมองตลอดเวลาที่เจอเรื่องประมาณนี้
แล้วเหมือนจะเอาตัวรอดไม่ได้ด้วย ดังเช่นตกลงไปในภวังค์ที่บอกน่ะค่ะ
ต่อให้พยายามทำใจให้สงบ หรือร่วมยินดีกับเค้าเรารู้สึกมันฝืนและเฟคมาก
อยากจะปรับตัวปรับใจให้สะอาดจริงๆ แบบไม่ต้องฝืน เริ่มจากอะไรก่อนดีคะ
แล้วถ้าอ่านคำแนะนำแล้วก็ยังทำไม่ได้ อารมณ์แบบรากฝังลึก ไม้แก่ดัดยาก
แบบนี้เข้าขั้นเป็นประเภทไหน

ขอถามอีกสักข้อ : การที่ไม่ชอบคนที่โอ้อวดนั่นหมายความว่าเรา "อิจฉา" เค้าใช่มั้ยคะ


ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านรวมถึงตอบคำถามนะคะ แชร์ประสบการณ์กันได้ค่ะ