คือต้องบอกก่อนว่า ปัญหาใหญ่ๆก็น่าจะเป็นอารมณ์และสภาพของกิจวัตรแหละครับ
ก็คือ ผมไม่ได้มีเพื่อนให้คุยเพื่อหาความสุข หรือการเรียนที่เพื่อให้ชีวิตไม่ว่างเปล่า ผมพลาดที่เลิก เพราะความขี้ขลาดของตัวเองครับ
พอมาตอนนี้ผมก็พึ่งเริ่มวาดได้แค่เกือบจะ2ปีเองครับ ซึ่งก็นั่นแหละบวกกับความที่ผมเป็นพวกคิดมากและจริงจังเกินไป
เวลาจะฝึกการวาดสิ่งต่างๆผมจะหนักเป็นพิเศษคือจะคิดแค่ว่าต้องวาดให้ได้ในเวลาสั้นๆ มันก็เลยกลายเป็นว่า ทุกครั้งที่จับดินสอ ปากกา เพื่อมาฝึกผมจะเครียดกับตัวเองครับ พอเครียดไป หัวมันก็โล่งวาดอะไรไม่ได้อีก
มันเหมือนกับสิ่งที่ผมกังวลและฟังมาผ่านๆแหละครับ ว่าผมอาจจะไม่เหมาะกับสายนี้ก็ได้ แต่ก็ทำไงได้ละครับ ชีวิตนี้ผมก็มีแค่การวาดรูปนี่แหละที่มีให้ทำในแต่ละวัน และมันก็เป็นความรู้สึกที่ว่า ผมชอบการวาดอยู่ดีจนไม่อยากเลิกไป ถึงงั้นผมก็ตันเหมือนเดิมแหละครับ การหาแรงบันดาลใจจากชีวิตประจำวันก็ไม่ได้ เพื่อนที่คุยเพื่อให้ลดอารมณ์ความเครียด หรือคุยเล่นก็ไม่มี ครอบครัวที่คุยในแต่ละวันก็ไม่ถึง5ประโยคด้วยซ้ำครับ
คือมันในแต่ละวันตอนนี้ผมก็มีแค่ กิน นอน เล่นเกม ฟังเพลง แล้วก็วาดรูป แค่นั้น การเล่นเกมถ้าเล่นคนเดียวมันก็ไม่สนุกเสมอไปหรอกครับ การอยู่คนเดียวก็ดี แต่ผมที่ไม่ได้คุยกับใครไม่ได้ออกจากขอบเขตบ้านเกือบจะเข้า2ปีแล้วแบบนี้ คือไม่ใช่แค่เศร้าแล้วแต่ผมแทบจะเป็นบ้าเลยครับ
ก็ครับ นิสัยเสียของผมเองแหละยิ่งไม่มีคนคุยจนคิดมาก แทบทุกครั้งที่เสพงานวาดคนอื่นผมมักจะอิจฉาและกดขี่ตัวเองจนต้องฝืนฝึกวาดให้ได้ในแต่ละครั้ง ผมโครตจะเกลียดตัวเองเลย ไม่มีอะไรดีสักอย่าง อย่างการวาดรูปผมก็ไม่สามารถทำได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการวาดองค์ประกอบแต่ละครั้งต้องทำยังไง ยิ่งไปฟังคนที่สอน ก็มีแต่จะต้องวาดอนาโตมี่ การวาดขีดเส้นแบบง่ายๆ ผมก็ทำไม่ได้ นอกจากในแต่ละวันที่ผมวาดได้ด้วยความสุขตัวเอง ที่เหลือก็เหมือนกับเด็กอนุบาลวาดเลยครับ
สุดท้ายที่ผมควรจะยอมแพ้กับสายนี้ ผมก็ไม่สามารถทำมันได้ ทำไงได้ล่ะครับ ทั้งการวาดในแต่ละอย่างออกมา มันสวยมากๆจนผมก็อยากจะทำให้ได้มั่ง ถึงตอนนี้ก็ยังคงกากเหมือนเดิม ผมอาจจะจริงจังเกินไปจนไม่ได้มองมันแค่ความสนุกแหละครับ ผมแค่อยากเอาชนะตัวเองที่ทำอะไรไม่เก่งเลยสักอย่าง ผมมันก็แค่เด็กขี้อิจฉาอ่ะครับ ที่เวลาเห็นรูปคนอื่นแล้วจะเกลียดตัวเองจนฝืนฝึกให้วาดได้แบบนั้น ทั้งๆที่เขาก็แค่วาดเพื่อความสนุกแต่ผมเอาเป็นเอาแต่เพื่อฝึก
เครียดกับการวาดรูปเพราะวาดไม่เก่ง แต่ก็ไม่อยากเลิกทำควรทำไงดีครับ
ก็คือ ผมไม่ได้มีเพื่อนให้คุยเพื่อหาความสุข หรือการเรียนที่เพื่อให้ชีวิตไม่ว่างเปล่า ผมพลาดที่เลิก เพราะความขี้ขลาดของตัวเองครับ
พอมาตอนนี้ผมก็พึ่งเริ่มวาดได้แค่เกือบจะ2ปีเองครับ ซึ่งก็นั่นแหละบวกกับความที่ผมเป็นพวกคิดมากและจริงจังเกินไป
เวลาจะฝึกการวาดสิ่งต่างๆผมจะหนักเป็นพิเศษคือจะคิดแค่ว่าต้องวาดให้ได้ในเวลาสั้นๆ มันก็เลยกลายเป็นว่า ทุกครั้งที่จับดินสอ ปากกา เพื่อมาฝึกผมจะเครียดกับตัวเองครับ พอเครียดไป หัวมันก็โล่งวาดอะไรไม่ได้อีก
มันเหมือนกับสิ่งที่ผมกังวลและฟังมาผ่านๆแหละครับ ว่าผมอาจจะไม่เหมาะกับสายนี้ก็ได้ แต่ก็ทำไงได้ละครับ ชีวิตนี้ผมก็มีแค่การวาดรูปนี่แหละที่มีให้ทำในแต่ละวัน และมันก็เป็นความรู้สึกที่ว่า ผมชอบการวาดอยู่ดีจนไม่อยากเลิกไป ถึงงั้นผมก็ตันเหมือนเดิมแหละครับ การหาแรงบันดาลใจจากชีวิตประจำวันก็ไม่ได้ เพื่อนที่คุยเพื่อให้ลดอารมณ์ความเครียด หรือคุยเล่นก็ไม่มี ครอบครัวที่คุยในแต่ละวันก็ไม่ถึง5ประโยคด้วยซ้ำครับ
คือมันในแต่ละวันตอนนี้ผมก็มีแค่ กิน นอน เล่นเกม ฟังเพลง แล้วก็วาดรูป แค่นั้น การเล่นเกมถ้าเล่นคนเดียวมันก็ไม่สนุกเสมอไปหรอกครับ การอยู่คนเดียวก็ดี แต่ผมที่ไม่ได้คุยกับใครไม่ได้ออกจากขอบเขตบ้านเกือบจะเข้า2ปีแล้วแบบนี้ คือไม่ใช่แค่เศร้าแล้วแต่ผมแทบจะเป็นบ้าเลยครับ
ก็ครับ นิสัยเสียของผมเองแหละยิ่งไม่มีคนคุยจนคิดมาก แทบทุกครั้งที่เสพงานวาดคนอื่นผมมักจะอิจฉาและกดขี่ตัวเองจนต้องฝืนฝึกวาดให้ได้ในแต่ละครั้ง ผมโครตจะเกลียดตัวเองเลย ไม่มีอะไรดีสักอย่าง อย่างการวาดรูปผมก็ไม่สามารถทำได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการวาดองค์ประกอบแต่ละครั้งต้องทำยังไง ยิ่งไปฟังคนที่สอน ก็มีแต่จะต้องวาดอนาโตมี่ การวาดขีดเส้นแบบง่ายๆ ผมก็ทำไม่ได้ นอกจากในแต่ละวันที่ผมวาดได้ด้วยความสุขตัวเอง ที่เหลือก็เหมือนกับเด็กอนุบาลวาดเลยครับ
สุดท้ายที่ผมควรจะยอมแพ้กับสายนี้ ผมก็ไม่สามารถทำมันได้ ทำไงได้ล่ะครับ ทั้งการวาดในแต่ละอย่างออกมา มันสวยมากๆจนผมก็อยากจะทำให้ได้มั่ง ถึงตอนนี้ก็ยังคงกากเหมือนเดิม ผมอาจจะจริงจังเกินไปจนไม่ได้มองมันแค่ความสนุกแหละครับ ผมแค่อยากเอาชนะตัวเองที่ทำอะไรไม่เก่งเลยสักอย่าง ผมมันก็แค่เด็กขี้อิจฉาอ่ะครับ ที่เวลาเห็นรูปคนอื่นแล้วจะเกลียดตัวเองจนฝืนฝึกให้วาดได้แบบนั้น ทั้งๆที่เขาก็แค่วาดเพื่อความสนุกแต่ผมเอาเป็นเอาแต่เพื่อฝึก