จากหัวข้อกระทู้ เรามีคำถามค่ะ ทำไมอะไรที่ไม่ดีของใครบางคนจะต้องเกิดขึ้นตรงหน้าคนใกล้ชิด ตัวเรามีพ่อที่เวลาอยู่กับคนอื่นจะร่าเริง ขี้เล่น แล้วก็มีน้ำใจค่ะ แม่ของเราเสียไปเมื่อตอนเรา10ขวบ เค้าเลยดูแลเราแค่คนเดียว ตอนนั้นหนึ่งในสิ่งที่เราจำได้ดีคือการที่พ่อเที่ยวพาเราไปนู่นไปนี่แบเวบอกกับคนอื่นด้วยประโยคเดียวกันคือ "ผมอยู่กับลูกแค่สองคน" ช่วงแรกเราก็ไม่ได้อะไร คิดว่าพ่อคงรู้สึกเสียที่ที่แม่เสียเพราะเราก็เสียใจ แต่พอนานไปเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เค้าพูดแบบนี้กับแทบทุกคน ขนาดแม่ค้าขายข้าวที่ไม่ได้สนิทก็ยังพูดด้วย จนเราเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะกลายมาเป็นความไม่พอใจค่ะ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะกลัวว่าพ่อจะเสียใจ

สี่ปีหลังจากนั้น ตอนพ่อออกไปข้างนอกตอนกลางคืน มีผู้ชายคนนึงบุกรุงเข้ามาในบ้านพยายามจะข่มขืนเราแต่ไม่สำเร็จเพราะพ่อกลับมาก่อน ตอนนั้นเราดีใจมากค่ะแต่พอหลังจากนั้นก็ไม่ค่อยแล้ว เรามารู้ทีหลังว่าที่ผู้ชายคนนั้นเข้าบ้านมาได้เพราะพ่อออกไปข้างนอกแล้วไม่ยอมล็อกประตูบ้าน ทิ้งเราให้อยู่บ้านคนเดียว ตอนเช้าวันถัดมาเรารู้สึกซึม อยากอยู่คนเดียว อยากตั้งสติกับตัวเอง แต่สิ่งที่เราเสียใจมากคือพ่อไม่เข้าใจเราค่ะ เราบอกพ่อแล้วว่าเราอยากอยู่คนเดียว อยากตั้งสติกับตัวเองแต่สิ่งที่พ่อทำคือไปพาคนนู้นคนนี้มาหาเรา คนที่เราแทบไม่เคยเจอหน้า คนที่เราไม่ได้รู้สึกสนิทใจด้วย เรารู้สึกไม่โอเคมากๆที่เค้าทำแบบนี้ เลยปิดประตูเอาไว้แต่เค้าก็ยังพยายามจะพาคนเข้ามาในห้องเราให้ได้ทั้งที่คนเหล่านั้นไม่ใช่คนที่เราอยากจะเจอในเวลานั้น

พอผ่านเวลาช่วงนั้นไปเราเริ่มตั้งกำแพงในใจกับพ่อค่ะ แต่ก็พยายามเข้าใจเค้าด้วยเพราะเค้าก็ทำงานหนักเลี้ยงดูเราอยู่คนเดียว แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจ เค้าทำอะไรไม่เคยปรึกษาเรา พอเราถามเค้าว่าทำไมทำอะไรไม่เคยบอกกันบ้าง เค้าก็บอกว่าแล้วทำไมเค้าต้องบอกเรา ตอนนั้นเรานิ่งเลยค่ะ ไม่คิดว่าเค้าจะพูดแบบนี้ เราก็ลูกคนเดียวของเค้านะ ทำไมทีกับคนนอกเค้ารับฟังทุกอย่าง เชื่อทุกคำพูดของทุกคนยกเว้นเรา

มีอยู่วันนึงตอนช่วงใกล้ค่ำวันลอยกระทง พ่อชวนเราไปขี่รถเล่นค่ะ เราก็ตกลงไปด้วย แต่พอขี่รถพ้นหมู่บ้านมาเราก็เริ่มสังเกตุได้ว่าเค้าเมา เราเลยบอกเค้าว่าจะกลับบ้าน ไม่ขี่รถแล้ว มันอันตราย แต่พ่อก็ไม่ฟังเรา ทำไมอืมอือแต่สุดท้ายก็ไม่พาเรากลับบ้าน ระหว่างขี่รถพ่อก็สะลึมสะลือเหมือนคนใกล้จะหลับ เราเลยตีหลังเค้าแล้วบอกว่า "พ่อตื่น หนูยังไม่อยากตายตอนอายุ15 " แต่เค้าก็ไม่พูดอะไรแล้วพาเราขี่รถไปทั้งอย่างนั้น

เราเข้าใจค่ะว่าเค้าทำงานหนัก มีภาระการเงินแล้วก็เราที่ต้องดูแล แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ในบางเรื่อง พ่อมักพูดว่าถ้าไม่มีเราเค้าก็คงจากไปแล้ว แต่ประโยคนี้เค้าจะพูดกับคนอื่นต่อหน้าเรา เราก็ได้แต่คิดในใจว่าทำไมเค้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเราเลย บางทีพ่อก็เมาจนรบกวนเราเช่นตอนเรานั่งทำการบ้าน เค้าจะเมาแล้วพูดเสียงดังไม่หยุดจนเราไม่มีสมาธิ พอบอกเค้าว่าให้ไปนอนเค้าก็จะขึ้นเสียงใส่เรา พอนานๆเข้าเราก็เริ่มต่อต้าน ตวาดเสียงกลับ แล้วเค้าก็จะเงียบแล้วก็เริ่มพูดต่อ

ที่เรามาตั้งกระทู้นี่ไม่ใช่เพื่อให้หาคนที่ผิดในเรื่องที่เราเล่ามา จากกระทู้ข้างต้นอาจเห็นว่าครอบครัวเรามีปัญหากันเยอะแยะ แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะมีแค่ปัญหา บางเรื่องที่เราโกรธเค้ามากแต่พอผ่านไปไม่นานก็จะหายโกรธแล้วก็กลับมาคุยกันปกติเหมือนเดิม บางครั้งก็ถึงกับคุยเล่นหัวเราะก็มี สิ่งที่เราอยากจะบอกคืออะไรก็ตามที่มองจากมุมมองฝั่งเดียวแล้วรู้สึกว่าtoxicจัง อยู่ไปได้ยังไง มันอาจจะไม่ได้toxicสำหรับอีกมุมมองหนึ่งขนาดน้ัน อาจจะเพราะเราต่างก็เติบโตมาในรูปแบบของตัวเอง สิ่งเดียวที่คิดว่าควรทำให้ได้คือไม่ไปทำตัวเดือดร้อนใส่ใครก็พอค่ะ อย่าให้สิ่งไม่ดีในชีวิตเราที่เรามองว่าเป็นเรื่องปกติไปเป็นเรื่องปกติในชีวิตของใครคนอื่น