ผมผ่านความผิดหวังต่าง ๆ มามากมาย จากตอนเด็ก ๆ ที่ตัวเองทำอะไรก็โดดเด่นมีความสามารถที่มากกว่าคนอื่น พอสังคมเปลี่ยนก็กลายเป็นว่าผมอ่อนแอลง คนเก่งกว่ามีมากขึ้นมากมาย (ติดที่ผมเรียนร.ร.เดิมมาตลอดด้วยเลยทำให้มีประสบการณ์ตรงนี้น้อย) ผมก็ไม่พอใจตัวเองที่ทำอะไรก็แย่จนจินตนาการภาพตัวเองขึ้นมาและบีบคอคนนั้นให้หมดลมหายใจ ซึ่งที่ทำอยู่ก็คือการบีบคอตัวเอวอยู่นั่นเอง ผมได้ค่อย ๆ เรียนรู้ในทีหลังว่าแท้ที่จริงผมไม่ใช่ที่ 1 หรอก มีใครอีกมากมายที่อยู่เหนือกว่าเรา เราตอนนี้ก็มีความสามาถเท่านี้ ผมเรียนรู้ว่าผมไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่อยู่บนจุดที่สูงที่สุด ผมรู้ว่าที่ผมรู้สึกแย่ในแต่ละวันมันกินพลังงานผมไปหมดจนไม่อยากทำอะไร ไม่แอคทีฟ แต่บางทีก็เสียดายที่เราไม่ได้อยู่ตำแหน่งนั้นอีกต่อไป จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ผมตั้งความหมายชีวิตของผมว่าจะต้องสำเร็จด้านการศึกษาเพื่อให้สำเร็จในหน้าที่การงานมีตำแหน่งสูง ๆ ในอนาคตมีคนนับหน้าถือตามีคนสรรเสริญยินดีในสิ่งที่เราเป็นและทำ ผมแทบไม่คิดถึงครอบครัว เพื่อน คนที่รัก คิดแค่ว่าตัวเองจะต้องได้ต้องมีเท่านั้นเท่าไหร่ก็ไม่มีวันพอ พอตอนนี้ก็รู้สึกว่ามันยากเหลือเกินที่จะไปถึงตรงจุดนั้น ตอนนี้ผมมาหยุดคิดกับตัวเองว่าคุณค่าในชีวิตคืออะไรกันแน่