โดยทั่วไปคำตำหนิลูกน้องให้รู้สึกกดดันจะทำให้ลูกน้องมีแรงผลักดันให้มี Performance ที่ดีขึ้นกว่าเดิม แต่ในเคสผมยิ่งถูกตำหนิ ยิ่งแพนิค พอแพนิคแล้วมันจะไม่เป็นอันทำอะไรคิดอะไรเลยครับ ยิ่งถูกตำหนิยิ่งลดระดับ Performance การทำงานลงไปอีก ส่วนเรื่องที่ถูกตำหนิคือความไม่กระตือร้อร้นในการทำงานครับทำให้งานออกมาช้า ซึ่งผมลองมาคิดดูแล้ว ผมก็ค่อนข้างจะตื่นตัวแทบจะตลอดเวลาด้วยซ้ำ แต่ในเรื่องการจัดการและการตัดสินใจของผมอยู่ในระดับที่ห่วยมากๆ แล้วพอเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา ผมจะชอบไม่แจ้งหัวหน้าเพราะกลัวโดนด่านี่แหละครับ พอโดนด่าปุ๊บความกระตือรือร้นที่มีอยู่มันหายไปหมดเลย เหมือนถูก Force shut down กลางคันขณะนั้นเลย แม้จะพยายามประคองความรู้สึกตัวเองให้ไปต่อเพราะงานมันต้องดำเนินต่อ แต่ไฟการทำงานก็จะไม่ได้ร้อนแรงเท่าเดิมแล้ว(ตรงนี้ก็อาจจะไปทำให้การดำเนินล่าช้าด้วยเหมือนกัน) แล้วสาเหตุที่ทำให้การตัดสินใจในการดำเนินงานของผมห่วยแบบนี้ก็เพราะความกลัวที่จะถูกตำหนิในการประสานงาน เพราะการประสานงานของผมต้องประสานกับหัวหน้าอีกแผนกในการแก้ปัญหาหน้างาน ซึ่งแกดุมากๆ แล้วผมก็มีปัญหาด้านการรับสารด้วย รับข้อมูลมาแล้ว ตีความไม่แตก มีความเข้าใจในสารนั้นๆยาก ทำให้พอไม่เข้าใจก็ต้องขอให้แกช่วยขยายความเรื่อยๆๆๆ จนแกโมโห ก็เลยเกิดความกลัวที่จะประสานตั้งแต่ตอนนั้นเลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเข้าใจอะไรยากแบบนี้ คิดๆดูแล้วมันก็น่าโมโหแทนคนอื่นเหมือนกัน แล้วก็พยายามหาสาเหตุของมันอยู่ครับตอนนี้ จะเห็นว่าปัญหาที่เกิดขึ้นทุกอย่างสุดท้ายมันจะมาลงที่สาเหตุเพราะความกลัวที่จะถูกตำหนิถูกด่า ยิ่งโดนด่าก็ยิ่งแพนิค ยิ่งแพนิคอะไรๆก็แย่ลงไปหมด อาจเป็นเพราะผมเอาการถูกด่าไปผูกกับการผ่านไม่ผ่านโปรการทำงานของตัวเองด้วย ผมคิดว่ายิ่งถูกด่าเปอร์เซ็นการผ่านโปรการทำงานก็จะยิ่งน้อยลงๆ แล้วความรู้สึกท้อแทและหมดไฟก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
สรุป ผมมีปัญหาอยู่ 2 อย่าง
1. ปัญหาการรับสารจากคนอื่น
2. ความกลัวการโดนด่าจนเข้าขั้นแพนิค
มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างครับ แล้วผ่านมันมายังไงกันบ้างครับ ผมขอวิธีหลุดพ้นจากเรื่อง 2 เรื่องนี้หน่อยครับ