เหนื่อยมาก เป็นมา 2-3 ปีได้แล้ว ตั้งแต่เป็นมาชีวิตก็ท้อขึ้นมาก พยายามโฟกัสว่ามันเป็นเรื่องปกติ พยายามไม่ใส่ใจคำคนอื่นแล้วแต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี อยากรักษาให้ดีขึ้น แต่ก็ไม่มีเงินมากพอขนาดนั้น พยายามรักษามันเท่าที่ได้แล้ว แต่สุดท้ายมันก็กลับมาแย่เหมือนเดิม เหนื่อยมากความรู้สึกเหนื่อยจิตใจเหนื่อย พยายามคิดมาตลอดว่าค่อยๆรักษาไปเดี๋ยวก็ดีขึ้นสักวันเองเเหละ เเต่พอพยายามมาตลอด บางช่วงมันกลับแย่ลง  ใจมันเฟลมากว่าพยายามมาก็ไม่ดีขี้นเลย รู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตต่อเลย ไม่อยากจะต้องเจอคำถามเรื่องสิวไม่อยากเห็นสภาพหน้าตัวเองที่เป็นแบบนี้ ไปเรียนก็ใส่แมสตลอดไม่เปิดเลยนอกจากกินข้าวช่วงนี้ก็ไม่อยากเปิดเลยด้วยเพราะเฟลมากๆ จิตใจมันไม่ไหวเลย ไม่อยากออกไปเจอคนไม่อยากออกไปใช้ชีวิตเจอสิ่งต่างๆ รู้สึกแย่แย่มาก มากจนบอกไม่ถูกเลยค่ะ อยากร้องไห้ อยากร้องไห้ออกมาหนักๆ พยายามแล้วพยายามจะก้าวเดินออกมาจากความคิดตัวเองในเรื่องนี้แล้ว พยายามมองว่ามันเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่กลับทำไม่ได้เลย ไม่มีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ พอเป็นสิวแล้ว บวกกับเป็นคนคิดมาก ที่ห้ามตัวเองไม่ได้ทำให้ชีวิตไม่แฮปปี้กับหลายๆอย่างเลยค่ะ ไม่รู้จะหันไปพูดเล่าเรื่องนี้ให้ใครเลย ไม่กล้าด้วยค่ะ