คือเรื่องมันมีอยู่ว่าพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เด็ก แม่เป็นคนเลี้ยงเรากับน้องมาตลอด ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่ มีลูกชายหนึ่งคนซึ่งตอนนี้ก็อายุประมาณสิบกว่าขวบแล้ว เมื่อก่อนตอนที่เรารู้ว่าพ่อเลิกกับแม่ เราโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นพ่อ แต่เขาก็สัญญาว่าจะส่งเงินมาให้นะคะ แรกๆก็มีช่วยค่าเรียน ค่าขนมบ้าง แต่พอเราขึ้นม.ต้นก็ไม่มีส่งมาเลย นอกจากจะขอเขา ตัวเราก็ได้ยินมาอยู่พอสมควรว่าพ่อเดือดร้อนเรื่องเงินอยู่ตลอด ขอยืมคนอื่นไปทั่ว แม้แต่กับอาที่เป็นน้องสาวแท้ๆเอง จนตอนนี้ไม่มีใครอยากคุยกับพ่อแล้วเพราะคุยด้วยทีไรก็มีแต่ปัญหาเรื่องเงิน พ่อเราทำอาชีพลูกจ้างข้าราชการ เงินเดือนก็ไม่ได้มาก แฟนใหม่ของพ่อทำงานขายของ รายได้ก็ไม่ค่อยมากเหมือนกัน จนเราอายุยี่สิบ สอบบรรจุข้าราชการมาอยู่ที่กทม.ได้ เงินเดือนตัวเราเองก็ต้องใช้เดือนชนเดือน ต้องอาศัยโอทีช่วยต่อชีวิตแต่ละเดือน บางทีไม่พอก็ต้องขอแม่เพราะไม่ได้กลับบ้านบ่อยๆ ก็เกรงใจแม่อยู่เหมือนกันค่ะเพราะเรามีเงินเดือนแล้ว

ตอนแรก พ่อก็ไม่กล้าขอยืมเงินเราตรงๆ แต่หลังๆมานี้เริ่มยืมครั้งละสองร้อยสามร้อย เดือนนึงประมาณสองสามครั้ง จนตัวเราเองต้องแบ่งส่วนเงินเดือนไว้ส่วนหนึ่งเพื่อให้พ่อยืม ใจจริงเราลำบากใจที่ครั้งแต่เราก็ไม่อยากให้พ่อลำบาก เพราะพ่อเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้ว การที่เค้าไม่มีคนให้คุยด้วยน่าจะเหงาและเสียใจมากๆ (ตอนนี้แม้แต่อาที่เป็นน้องสาวแท้ๆก็ไม่คุยกับพ่อแล้วเพราะทะเลาะกันเรื่องเงิน) เราก็ไม่กล้าบอกแม่ กลัวแม่จะไปวีนพ่อที่ทำงาน (พ่อกับแม่ทำงานที่เดียวกัน แต่แม่เป็นข้าราชการ) ถ้าเราบอกแม่มันก็เหมือนกับเราฟ้องไปด้วย

ใจความของเรื่องคือไม่อยากปฏิเสธที่พ่อยืมเงินเพราะกลัวพ่อเสียใจ แต่เราเองก็อึดอัดใจทุกครั้งที่พ่อมาขอยืม ด้วยความสงสารเลยไม่ได้พูดอะไรมาก เราควรจะจัดการเรื่องตรงนี้ยังไงดีคะ