วันนี้เดินไปซื้อขนมร้าน 7 ใต้ตึก เห็นผู้จัดการฝ่าย HR เดินมากับเพื่อนซื้อของที่ร้าน
ปกติเจอกันที่ไหนก็เราจะเข้าไปกล่าวสวัสดี แล้วทักทายตามมารยาท
แต่ปีที่แล้วเราเจอปัญหาเรื่องการทำงานไปขอคำปรึกษาเรื่องจ่ายภาษีต่างด้าว (รา่ยละเอียดไม่ขอลงลึก)
เหมือนจะช่วยหลืออะไรไม่ได้เลย คือเป็นปัญหาของเรา ทุกคนย่อมต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นเรื่องธรรมดาจริงมั้ย
คิดไปคิดมาเรานี่มันเหมือนตัวตลกเลย เลยเลิกสวัสดีทักทาย
ซื้อของเสร็จปั๊บรีบจ่ายตังส์เดินขึ้นชั้นไปทำงาน
รู้สึกโล่งๆบังไงไม่รู่ ไม่ต้องไปสวัสดี ไปแบกความรู้สึกของคนอื่นอึกต่อไป
แต่ถ้าเป็นเรื่องงานก็คุยกันปกติก็ว่ากันไป
ทำงานจนเกษียณโน่นแล้วก็แยกย้ายกัน
ไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับใครที่ออฟฟิศเป็นพิเศษ
ปกติเจอกันที่ไหนก็เราจะเข้าไปกล่าวสวัสดี แล้วทักทายตามมารยาท
แต่ปีที่แล้วเราเจอปัญหาเรื่องการทำงานไปขอคำปรึกษาเรื่องจ่ายภาษีต่างด้าว (รา่ยละเอียดไม่ขอลงลึก)
เหมือนจะช่วยหลืออะไรไม่ได้เลย คือเป็นปัญหาของเรา ทุกคนย่อมต้องเอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นเรื่องธรรมดาจริงมั้ย
คิดไปคิดมาเรานี่มันเหมือนตัวตลกเลย เลยเลิกสวัสดีทักทาย
ซื้อของเสร็จปั๊บรีบจ่ายตังส์เดินขึ้นชั้นไปทำงาน
รู้สึกโล่งๆบังไงไม่รู่ ไม่ต้องไปสวัสดี ไปแบกความรู้สึกของคนอื่นอึกต่อไป
แต่ถ้าเป็นเรื่องงานก็คุยกันปกติก็ว่ากันไป
ทำงานจนเกษียณโน่นแล้วก็แยกย้ายกัน