จากกระทู้ของเราก่อนหน้าที่ก็เกือบปีแล้วแหละ เราดีขึ้นมากๆแล้วตัดออกไปได้ทั้งหมดแต่ก็ยังมีชอบมาจับผิด เราผิดอะไรหน่อยคือพร้อมซ้ำแต่เราปล่อยเพราะเรารำคาญ แต่ประเด็นของเราคือเรามีเพื่อกลุ่มใหม่แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ากลุ่มได้ไหมเราแค่มาขออาศัยนั่งเรียนด้วยไปกินข้าวด้วยเป็นครั้งคราวเราอยากคุยกับพวกเขานะแต่กลุ่มพวกเขาเป็นคนเงียบๆ พอเราไม่มีอะไรจะคุยกับเขา กลายเป็นว่าเขาเงียบเราเงียบมันกลายเป็นคนเงียบแต่เวลาเขาคุยกันเองมันปกติมากยิ้มแย้มเฮฮา เราเหมือนคุยกันคนละภาษามากๆเลยตอนนี้ เราอยากเข้ากับเขาได้นะแต่เหมือนมีเส้นบางๆกั้นอยู่ เป็นเส้นที่มองไม่เห็นเราไม่อยากทำนิสัยอะไรแย่ๆออกไปจะน้อยใจยังไม่กล้าเลย ไม่รู้สิ แล้วมีเหตุการณ์เร็วๆนี้คือมันอาจจะไม่มีอะไรแต่ในใจมันวุ่นวายมาก

มันชอบคิดว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนต้องทำไงวะทำแบบไหนดี โครตจะไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยมันดูวนลูป ความรู้สึกนี้ซ้ำๆจากกลุ่มเดิมมาเป็นกลุ่มนี้ แล้วล่าสุด เราแค่อยากมาขอความเห็นจากเพื่อนๆเราไม่ค่อยได้เจอกันสถานการณ์แบบนี้เลย เลยสับสนตัวเองว่ามันควรที่จะรู้สึกยังไงดีมันจัดการกับอารมณ์ตัวเองไม่ถูกหรือควรที่จะทำตัวยังไงดี

เรามานั่งเรียนกับเพื่อนกลุ่มนี้ช่วงนี้กูก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยเพราะเรากลับบ้านไม่ได้กลับหอ แล้วบ้านเราค่อนข้างไกล เราไม่อยากอยู่หอเราไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างน้อยกลับบ้านยังมีพ่อแม่ เราก็แบบนั่งเรียนด้วยอย่างเดียวแล้วก็ไม่ได้คุยกันคือมันไม่มีเรื่องจะคุยอะ แล้วแบบช่วงนี้เวลานั่งชะปกติก็นั่งข้างกันนะแต่ตอนนี้มันจะแบบโดนเว้นที่เอาไว้อย่างน้อย ตัวนึงงี้ ไอนิสัยเรามันก็แอบคิดมากซะด้วย

แล้ววันนี้ปกติก็จะนั่งข้างกัน แต่วันนี้เรามาก่อนเวลาเวลามาก็จะมานั่งข้างกันแต่วันนี้ไปนั่งข้างเพื่อนอีกกลุ่มห่างจากที่เรานั่ง 3 ตัว พออีกคนเข้ามานั่งมัน
ก็จะเว้นเหลือ 2 ตัว ถ้าอีกคนมาก็เว้นเหลือ1 อยู่ดี

ปกติก็แบบไม่ค่อยคุยกันอยู่แล้วเราเลยจัดการตัวเองไม่ถูกว่า ควรรู้สึกยังไงจะเฉยๆดีไหม แต่ในใจก็หน่วงๆ เหมือนเป็นภาษากายว่า แกออกไปได้ละจะอยู่กัน 3 คนเหมือนเดิม เลยไม่รู้จะรู้สึกยังไงเลย🤣

เราไม่ใช่คนไม่มีเพื่อนนะเพื่อนเราเยอะแต่อยู่ต่างคณะและต่างมหาลัยหมดเลย เอาง่ายๆตอนนี้เราไม่มีเพื่อนในคณะเดียวกันเลยคือมันจะไปไหนก็ไม่ได้รุ่นเรามี 44 คน หรือจริงๆเราแค่รู้สึกเหงา เราโหยหาการเจอเพื่อนแบบมากๆ แบบเวลาอยู่ใน ม.ถ้าเพื่อนไม่โทรมาเราแทบนับคำพูดตัวเองได้ทั้งๆที่เราเป็นคนพูดมาก เวลาเห็นใครเดินไปเดินมาในมอ มีเพื่อนเล่นด้วย มันรู้สึกเหงามากๆ เราอยากหาทำกิจกรรมเยอะๆจะได้มีเพื่อนเพิ่มแต่ มันไม่มีแบบจริงๆ 

คือปัญหาไอเรื่องนี้มันติดเป็นปมเดียวในใจเลย เรามีความสุขนะแต่พอนึกถึงมันก็แบบบเอ๊ะๆอะ 
เราโครตนับถือ ก็มีเพื่อนในห้องนะ 2 3 คนที่ไม่มีกลุ่มไม่อะไรกับใครเราอยากทำได้เหมือยเขามากๆเลย😂

เราพูดกับตัวเองเสมอกันอีกนิดก็จบแล้วเสร็จแล้วก็แยกย้าย การใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่ได้แย่นะ มาก็มาเรียนมีกิจกรรมก็ทำเราไม่ได้โดนเกลียดนี่นาแต่ก็นั่นแหละ คำพูดมันง่ายพอจะลงมือปฏิบัติจริงๆเหงื่อตกมากๆ เลยอยากมาขอคำแนะนำจากทุกคนที่ผ่านมาอ่านข้อความของเราค่ะ🥰🫶🏻🥹🙏