ตอนนี้ผมใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยนี้มาได้ 2 ปีแล้วครับ ผมรู้สึกได้ว่าตอนผมอยู่ปี 1 ผมภาคภูมิใจกับทุกอย่างที่ได้ทำ ผลการเรียนต่าง ๆ ก็ออกมาในเกณฑ์ที่ดีแม้ว่าตอนนั้นจะไม่พอใจมากก็ตามแต่ พอผมขึ้นปี 2 ผมได้เรียนวิชาที่เข้าไปทางสายของตัวเองมากขึ้น ผลสอบ 4 วิชาตอน midterm ออกมาโอเค 3 วิชา แต่วิชาที่ 4 กลับได้คะแนนออกมาแย่ เพราะผมตีความคำถามผิดพลาด + อธิบายหลักการบางอย่างไม่ครบเพราะตอนนั้นเขียนลงไปด้วยการคีความของตัวเองที่มองเห็นภาพปัจจุบันบวกกับหลักทฤษฎีบางอย่างจนทำให้ลืมไปว่าจะต้องยึดทฤษฎีเป็นหลักในการอธิบาย และผมก็เรียนวิชาที่เน้นการทำงานส่งอย่างวิชาพูดในที่สาธารณะ คะแนนมาจากการเรียบเรียงคำพูดของผมออกมาหมด ผมเคยเชื่อว่าผมเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ที่สุด เพราะทุกคนล้วนแต่ชื่นชมผมเวลาที่ผมได้พูดอะไรต่อหน้าคนหลักร้อย แต่พอมาเป็นวิชานี้กลับมีมาตรวัดเป็นคะแนนออกมา ทุกงานคะแนนเต็ม 15 ผมได้ 10 11 และ 11 ผมมานั่งคิดกับตัวเองว่าผมมีพรสวรรค์ในด้านของการพูดจริง ๆ งั้นเหรอ คนอื่นในคลาสก็ต่างได้คะแนนมากกว่าผมตั้งเยอะแยะเพราะเขาพูดได้ดีกว่า ผมไม่มีโอกาสที่จะพูดแล้วในวิชานั้นเพราะมีแค่ 3 งานหลัก ซึ่งผมทำคะแนนออกมาได้ในระดับต่ำกว่าค่ามีน 1 คะแนน ผมรู้สึกว่า 2 วิชานี้มันบ่งบอกบางอย่างกับผมว่า ผมไม่เก่งจริง ผมก็แค่ไอห่วยที่หลงตัวเองมาตลอด ผมท้อแท้และทุกข์ใจกับตัวเองมากที่ผมมาอยู่ตรงจุดตรงนี้ ผมเศร้าจนผมไม่ตั้งใจเรียนเหมือนเดิม ผมเศร้าจนไม่มีแรงไปทำงานกิจกรรมของชมรมของมหาลัย ผมรู้สึกว่าตัวเองผิดพลาด ผมทำยังไงผมก็ไม่พัฒนาขึ้น ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าในสังคมคนหมู่มาก ผมอยากตัดสินใจลาออกจากชมรมและมหาลัยแห่งนี้ที่ผมใฝ่ฝันอยากทีาจะเข้ามาตลอด เพราะผมคิดว่าผมไม่คู่ควรที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วถึงแม้ว่าตอนปี 1 จะมองว่าที่นี่คือที่ของตัวเองก็ตาม ความฝัน ความทะเยอทะยาน ความมุ่งมั่น ไฟในใจที่เปี่ยมล้นในการเรียน มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว ผมไม่คู่ควรจริง ๆ ที่ผมพิมพ์ระบายลงพันทิปบ่อย ๆ ทุกคนก็คงรำคาญกันใช่มั้ยครับ จิตแพทย์ผมเองก็ยังไม่ถึงเวลานัดแต่ดันมาเจอเหตุการณ์ที่สะเทือนใจจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ผมเลยทำได้แค่ระบายลงมาในพื้นที่หนึ่งที่ผมจะระบายความคิดของผมลงมาได้ ผมเข้าใจดีที่ทุกคนมองว่าผมมันน่ารำคาญไม่ต่างจากทุกคนที่ผิดหวังในตัวของผม ผมก้าวเดินต่อไปข้างหน้าไม่ไหวแล้ว ในใจผมตอนนี้คุกกรุ่นไปด้วยความรู้สึกที่แย่จนบางทีก็รู้สึกคล้ายกับคนหมดสติที่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจจนคิดว่ผมกำลังอยู่ในนรกบนดิน ผมไม่ตายซักที ผมยังมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร้ความหมาย ความเห็นของชาวเน็ตบางทีก็บั่นทอนตัวผมเหมือนกัน โดนด่าบ้างล่ะ โดนแขวะบ้างล่ะ เพราะเข้าใจว่าระบบไม่เผยตัวตนทุกคนก็ทำอะไรต่ำทรามต่อกันได้ง่าย ยังไงก็เถอะ ผมก็พอมีพื้นที่มาให้ผมได้ระบายความรู้สึกต่าง ๆ อยู่ ขอบคุณครับ และ ลาก่อนครับทุกคน