ผมชื่อนัทครับ แฟนผมชื่อกระแต ครบกันมาสิบปีแล้วครับ มีลูกด้วยกัน1คน แต่เสียชีวิตไปตอน2ขวบ ผมกับแฟนฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันถึงสิบปี ผมรักแฟนผมมาก ตลอดเวลาผมไม่เคยนอกใจหรือกายเลย ผมเคยอยู่ในห้องกับผู้หญิงคนอื่นสองต่อสอง ถ้าผมจะทำอะไรก็ทำได้ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำ เพราะผมคิดถึงหน้าเธออยู่ตลอดเวลา ผมรักเค้ามา ผมยอมแลกกับทุกสิ่งเพื่อที่จะได้อยู่กับเค้า เมื่อก่อนผมทำงานเป็นทหารพรานอยู่สองปี จนกระทั่งผมสอบภายในติดนายสิบ ผมคิดว่าชีวิตผมจะสวยหรุโรยด้วยกลีบกุหลาบ ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลย ไม่ว่าจะเงิน ตำแหน่ง หน้าที่ อย่างเดียวที่ผมต้องการคือการได้อยู่กับคนที่ผมรัก ปกติผมเป็นคนติดแฟน ชอบอ้อน ชอบให้แฟนง้อ หรือจะเรียกว่าผมเป็นคนเรียกร้องความสนใจก็ได้ และงานที่ผมทำอยู่การที่จะได้เจอแฟนแต่ละครั้งนั้นยากแสนยาก ผมทำงานอยู่ปัตตานีส่วนแฟนผมเค้าอยู่ที่ภูเก็ต ผมต้องรอเวลาช่วงลาพัก 10 วันหลังจากทำงานตลอด 30 วัน ถ้าติดภารกิจบางทีก็งดลาต้องทำต่อไปอีกเรื่อยๆ รอคำสั้งจากข้างบนลงมา พอถึงช่วงลาพักผมก็นั่งรถไปหาแฟนที่ภูเก็ต บางครั้งแฟนผมก็มารับ แฟนผมเค้าก็รักและทุ่มเทให้กับผมมากๆ เราทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตกันสนุกมากๆ มันเป็นช่วงเวลาที่งดงามจริงๆ จนกระทั่งผมเริ่มที่จะไม่สนใจการงาน เขาให้ลา 10 วัน ผมกลับมารายงานตัวช้าทุกรอบ หลังจากนั้นทุกๆอย่างมันก็เริ่มแย่ลง ผมโดนลงโทษวินัยจับขัง 15 วัน แต่ผมก็รู้ตัวเองว่าผมไม่มีความรับผิดชอบ ในการงานที่ผมทำ ผมทำเต็มที่ทุกอย่าง บางคนก็ชอบผม และบางส่วนก็ไม่ชอบผม เป็นเรื่องปกติในที่ทำงานอยู่แล้ว ผมพยายามปรับตัวรักษาเวลา บางครั้งเราทำดีคนอื่นๆเค้าจะไม่ค่อยได้เห็น แต่ถ้าวันไหนคุณพลาด ก็จะโดนเหยียบย่ำซ้ำเติม เพราะผมไม่ได้มีแบ็คใหญ่ๆ ผมเป็นลูกคนขับรถสิบล้อ กับแม่บ้าน ไม่มีเส้นสายอะไรทั้งนั้น และแล้วความซวยเริ่มมาเยือน ผมเริ่มโดนกลั่นแกล้งจากหลายๆฝ่าย หลายๆด้าน ผมไม่บอกใคร ทำก้มหน้าทำงานในส่วนของตัวเอง แต่บางครั้งมันก็หนักเกินจะรับไหว ไม่มีใครรับรู้เลยสักคนว่าผมโดนอะไรบ้าง ผมไม่ชอบเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟัง เพราะจะมีสักกี่คนที่เค้าเต็มใจรับฟังเราจริงๆ พูดไปก็เหมือนขายหน้าป่าวๆ ผมไม่เล่าให้ใครฟังเลย คนในครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง แฟนผม เพื่อนผม ผมเก็บมันไว้คนเดียว จากชีวิตที่สวยงาม โรยด้วยกลีบกุหลาบ กลายเป็นความมืดมนที่แสนจะเจ็บปวด ทุกอย่างที่ผมคิดไว้กลับพังทลายลง ผมได้ลาพักและไปหาแฟน เราทั้งอยู่เที่ยวกันสนุกสนาน จนครบวันที่ต้องกลับ คืนนั้นผมได้แต่นอนมองบนเพดานคิดอะไรไปเรื่อยๆ ว่าจะกลับไปดีไหมนะกลับไปก็เจอแต่เหตุการณ์เดิมๆ แต่ถ้าเราออกจะไปทางไหนต่อดี จากที่พ่อแม่ภูมิใจ คนในครอบครัวกลมเกลียว เพื่อนฝูงเข้าหา ทุกอย่างที่วาดฝันไว้จะหายไปนะ ถ้าถามว่าผมคิดได้ไหม ผมคิดได้แต่ร่างกายผมไม่มันต้องการแบบนั้น ร่างกายผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก แฟนผมกระแต เพราะเวลาผมได้เจอแฟนผมจะลืมทุกอย่างในเรื่องแย่ๆ มันเป็นความสุขที่อธิบายออกมาได้จากใบหน้าที่แท้จริง ผมไม่ได้กลับไป ผมพยายามยื้อเวลา ไม่ยอมกลับคนที่บ้านโทรตาม หัวหน้าตาม ผมก็ตอบแบบผ่านๆ เด่วกลับวันพรุ่งนี้ พอถึงวันพรุ่งนี้ก้อเหมือนเดิม ในหัวผมคิดแต่เรื่องนี้ตลอด จนแฟนผมสังเกตได้ เค้าก็พูดออกมา จะกลับไปทำต่อไหม จะไปก็ได้นะ หรือจะไม่ทำต่อก็ได้ เอาที่ตัวเองสบายใจ แค่คำพูดไม่กี่คำ แต่ทำให้ผมสบายใจสุดๆ สิ่งที่ผมกังวลมากจริงๆคือ ถ้าผมไม่ได้มีงานทำ ความมีหน้ามีตา ไม่มียศ มีเงิน เค้าจะทิ้งผมไปไหม แต่พอผมได้บินแบบนั้นมันทำให้ผมมั่นใจในตัวเขามากๆ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปทำต่อ แต่ที่เจ็บแสบสุดๆเลย เงินเดือนสุดท้ายที่ผมยังทำอยู่ รวมตกเบิกเค้าไม่ให้ผมสักบาท พอเงินเข้าบัญชีผมแล้วมันเด้งออกกลับเข้าไปที่หน่วย ทำให้ผมรู้ซึ้งแล้วกับโลกใบนี้ หลังจากที่ผมออกจากทหาร ผมกับแฟนสองคนก็ใช้ชีวิตกันแบบกิน เที่ยว นอน กลายเป็นว่างงานทั้งสอง มีบ้านให้อยู่ก็อยู่ไม่ได้ พี่สาวผมกับแฟนเค้าทำเลาะกันอีก ผมคนกลางลำบากใจ เลยต้องพากันไปเช่าห้องอยู่ข้างนอก และแล้วแฟนผมเค้าก็ตั้งท้อง ในช่วงเวลาที่ไม่ถูกที่ ผมก็บอกเค้าแล้วนะ ว่าผมจะรับผิดชอบไม่ทิ้งไปไหน ใจผมอยากจะพาพ่อแม่ไปขอเค้าแต่งงานด้วยซ้ำ แต่มันทำไม่ได้ ผมว่างงาน แล้วทะเลาะกับที่บ้านอีก ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำให้เค้าต้องเสียเกียรติแบบนี้ ผมมันโคตรจะแย่เลย ผมก็ได้แต่เงียบอย่างเดียวทำอะไรไม่ได้ ช่วงเวลานั้นผมโคตรเกลียดตัวเองมากๆเลย จากคนที่มองโลกในแง่ดีกลายเป็นคนที่มองอะไรๆก็แย่ไปหมดทุกอย่าง สิ้นหวังสุดๆ ทำไมชีวิตมันน่าสมเพชแบบนี้ ได้แต่โทษตัวเอง ผมสงสารแฟนผมมากๆ เราสองคนพยายามดูแลกันเองปิดเป็นความลับ แต่สุดท้ายยังไงทุกคนก็ต้องรุ้อยู่ดี พอแฟนผมเค้ากลับไปบ้านความลับก็แตก กลายเป็นเค้าต้องทะเลาะกับพ่อ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ขนาดวันที่ครบกำหนดคลอด ตังค่าคลอด ค่าห้อง ผมก็ไม่มี ได้แต่ขอให้ทางฝ่ายพี่แฟนช่วยอย่างเดียว ทุกคนคิดว่าผมมันน่าสมเพชขนาดไหนล่ะ ได้การงานที่ดีแล้วไม่ยอมทำ ดันทำตัวเหลวไหล หลังจากที่ผมออกจากทหาร ทุกคนๆที่เคยคบเคยคุยด้วยกันดีๆ กลายเป็นคนละคน ผมกับพี่สาวก็ทะเลาะกัน เพราะพี่สาวผมเป็นคนช่วยเหลือทุกอย่างตอนที่ผมติดนายสิบ แกผลักดันผมสุดๆ แต่ผมกลับทรยศในความหวังดีของแก ผมกับพี่สาวไม่ได้คุยกันมาตั้งแต่เรื่องวันนั้นจนถึงตอนนี้ เพื่อนที่คอยเข้าหาก็เริ่มหายไปทีละคน บางคนเจอหน้ากันทักบ้าง ทำเป็นมองไม่เห็นบ้าง ทำเหมือนผมเป็นแค่อากาศไร้ค่า พ่อผมก็ว่าผมไม่สู้งาน ได้งานดีแล้วไม่ทำอยากอยู่ลำบาก หัวสูง ต่างๆนานา ส่วนแม่ก็ถามทั้งน้ำตาทำไมไม่ไปทำงาน พี่น้องทุกคนในครอบครัวก็เริ่มมองผมเปลี่ยนไป ทั้งๆที่เป็นผุ้ชายคนเดียวในพี่น้อง จะได้ปกป้องหวังพึ่งกันได้ รู้ไหมว่าสิ่งที่ผมโดนกระทำทั้งทางกายและใจมันเจ็บแค่ไหน ทรมานแค่ไหน น่าอายแค่ไหน ผมกลายเป็นคนไร้ค่า เหมือนอยู่ไปวันๆรอแค่ตายจากไปอย่างเงียบๆ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆทำไมชีวิตผมต้องมาโดนอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าผมออกจากทหารทำไม ผมต้องแบกรับอะไรไว้ ผมเจออะไรมาบ้าง ไม่มีใครรู้เลยสักคน ว่าผมเจ็บใจตัวเองแค่ไหน ผมเลือกเส้นทางที่ผิดพลาดแบบจากฟ้าลงเหวลึกสุดๆ ถ้าทุกคนว่านี่มันสุดแล้วผมขอบอกเลยว่าความโหดร้ายมันพึ่งเริ่มต้น แล้วผมจะมาเขียนต่อนะ ถ้ายังมีลมหายใจ