คือเมื่อวานเราโดนแม่ใช้ให้เก็บจานแต่เราก็บอกแปป  เดียวทำด้วยความที่เราขี้เกียดเลยจะค่อยเก็บตอนกินข้าวเสร็จแต่เราดันลืมเก็บจานเลยโดนแม่ด่าเพราะว่าที่เราทำแบบนี้ไม่ใช่ครึ้งแรกแต่ทำบ่อยครั้ง แล้ววันถัดมาเราก็ไปโรงเรียนแล้วกลับตอนบ่ายเราแวะซื้อของก่อนกลับพอถึงบ้านพี่เราก็บอกว่าไปล้างจานด้วยเราเลยบอกพี่ว่าทำไมเธอไม่ทำแต่เราก็พูดเล่นๆเพราะถ้าเราเก็บของใส่ในตู้เย็นอีกสักแปปจะไปล้างแต่เราดันเล่นโทรศัพท์จนลืม อีกไม่กี่ชั่วโมงแม่เราก็เริ่มด่าแต่ด่าไม่หยุดพูดตลอดเวลาแล้วเปรียบเทียบแล้วแม่เราก็พูดคำหนึ่งมาว่า"เห็นนิสัยแล้วพึ่งไม่ได้ไม่มีใครทำให้สบายใจเลย"พูดเรื่อยๆแล้วก็ด่าพูดเสียงดังตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน พอพี่เราได้ยินแบบนี้พี่เราก็อดไม่ได้ที่จะเถียงเพราะว่าแม่ด่าอยู่แบบนั้นนานมาก พี่เราก็เลยออกมาเถียงเพราะแม่เราก็พูดไม่เลิก

เขา2คนทะเลาะกันหนักมากจนเราตระหนักว่าที่เขาทะเราะกันก็เพราะเรา ทำไมเราต้องขี้ลืมขี้เกียดเราต้องแก้ปัญหาความขี้เกียดของเรายังไงเราไม่อยากให้ตัวเองเป็นปัญหาให้ครอบครัวทะเลาะกัน

ก่อนที่จะแก้ไขอะไรไม่ได้