ผมอายุ 30 พี่ผมอายุ 33
พี่ผมมีลูกตอน 30
 
ผมรู้สึกว่าพลังชีวิตของแม่ผม แม่ผมอายุ 65 ณ ปัจจุบัน ถูกใช้ไปกับลูกของพี่ผม จนไม่เหลือให้ผม
let's say อย่างเร็วผมมีลูกคนแรกตอน 33-35 (เลขกลมๆง่ายๆ เพราะตอนนี้ผมโสด ไหนจะคบหาดูใจ กว่าจะแต่งเติ่งอะไร)
แต่แม่ผมก็ 70 เรี่ยวแรงก็หายไปมากแล้ว ความคล่องอะไรต่างๆนาๆ คนแก่ตอนแก่ยิ่งแก่ไวขึ้นเรื่อยๆ
 
เพื่อนๆอาจคิดว่า 'เห้ย ลูกคุณเองไม่ใช่หรอ มาคาดหวังอะไรแม่ ทำไมคุณไม่เลี้ยงเอง' 
ครับ ผมตั้งใจจะเลี้ยงเองแน่นอนอยู่แล้ว แต่บางโอกาสหรือบางอย่าง อย่างน้อยการมีคนช่วยได้อะไรได้
มันก็ดีกว่า แม่ผมเลี้ยงเด็กเก่งมากๆ พวกความรู้รอบตัวต่างๆนาๆ 

แม้พี่ผมเองจะอยู่คนละบ้าน ไม่ได้มาให้แม่ผมเลี้ยงตลอด แต่หลายๆครั้งที่เอามาฝาก ก็อยู่เป็นอาทิตย์
ซ้ำตอนสมัยช่วง 1-2 ขวบ คือปวดหัวมาก เรื่องเยอะ กิน อาบน้ำ ดูแล ต่างๆนาๆ
กล่าวคือ เค้าก็ยังมีแม่ผมช่วย ช่วยได้เยอะเลย เค้าเองก็มีเวลาสำหรับด้านอื่นๆในชีวิต
 
ผมรู้สึกว่า พลังชีวิตของแม่ผม ถูกใช้ไปกับลูกของพี่ผม แล้วไม่เหลือมาถึงลูกของผมในอนาคตครับ ว่าสั้นๆ
 
เพื่อนๆอาจมีคำถามว่า 'อ่าว ก็คุณไม่มีลูกเองนี่ มีช้าเอง จะโทษใคร' ครับ ผมทราบดี มันคือความผิดของผมเองทั้งหมด 
ที่อาจจะไม่มีความสามารถในการหาคนมาแต่งงาน และมีลูกในอายุช่วงเท่านี้ได้ (ประมาณ 30+-)
 
แต่ถึงทราบแบบนั้น ก็อดมี regret ไม่ได้ มันยังกระทบจิตใจและความรู้สึก
ถูกหลอกหลอนตลอดเวลาที่เห็นหลาน เห็นแม่ผมเลี้ยง เล่น กับหลาน
รู้สึกพอถึงเวลาของผมบ้าง ผมจะไม่มีใครช่วยเหลือ (อย่างที่บอก พลังชีวิตของแม่ผม ถูกใช้ไปหมดแล้ว)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ในอดีตตอนประมาณ 25 ผมมีแฟนที่ดีด้วยซ้ำ พ่อแม่เขาก็เอ็นดูผม แถมค่อนข้างฐานะดี
พูดง่ายๆคือถ้ามีโอกาส ผมก็คงมีลูกได้เลยช่วงๆนั้น แต่ความจริงคือ ณ ตอนนั้น
ผมกลับมองไม่เห็นอะไรแบบนั้นสักนิดเดียว ผมเลยขอเลิกกับเค้าไป
แต่พอมามองย้อนกลับไปจากตรงนี้ ผมหงุดหงิดตัวเองตอนนั้นจริงๆครับ
 
ผมไม่ได้มีปัญหากับหลาน หรือพี่ผมนะครับ ไม่ได้มีการเคืองอะไร
ที่เล่ามามันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกแนวๆเศร้ากับตัวเองมากกว่า