เรื่องมันอยู่ที่ว่าผมเรียนมหาวิทยาลัยอาชีวะที่หนึ่งของจังหวัดสุรินทร์ สาขาคอมพิวเตอร์กราฟิก เช้าที่ควรจะสดใสและได้เจอกับสรวงสวรรค์ของเหล่าเพื่อนพ้องกลับมีแต่พวกอะไรก็ไม่รู้ พบกันครั้งแรกก็ดีอยู่หรอกแต่ครั้งต่อมากลับด่าเรานับครั้งไม่ถ้วน เราถามแค่ว่าเช้าวันนี้เป็นยังไงบ้าง จู่ๆเขาด่ากลับ เราแบบ WTF เราไปทำอะไรให้เขาวะ เราเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรอยู่แล้วจึงต้องให้เพื่อนเตือนอะไรบ้างเหมือนที่เราช่วยเพื่อนมาโดยตลอดแต่ไอ้พวกนั้นก็ไม่คิดแต่จะตอบแทนบุญคุณ ถามงานอะไรก็มีแต่คนบอกไม่รู้ทั้งที่ความจริงพวกมันรู้กันหมด งานกลุ่มทีไรผมไม่เคยมีกลุ่มหรอกเพราะทุกคนไม่อยากเอาผมเลยซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร พอผมคิดจะพูดคุยก็พยายามทำเป็นอะไรบางอย่างว่าแบบไม่ว่างๆ ไม่ว่างบ่อยจนมันน่าสงสัยและคราวนี้ที่มันมีกิจกรรมถ่ายรูป ผมไม่รู้แล้วจู่ๆเพื่อนก็โทรมาก็เลยบอกว่าเขาไปไม่ทัน จู่ๆมันก็ด่าก็ขู่ผมสารพัดว่าถ้าผมไม่ถ่ายหน้าอนุสรณ์ ผมเรียนไม่จบแน่ คิดว่าโดนแบบนี้มันจะยอมเหรอแถมหลักๆก็คือเราเก็บกฏมากอ่ะ เล่าให้พ่อแม่ไปก็ไม่น่าจะเข้าใจและเพื่อนสนิทจริงๆก็น้อยแถมไม่มีเวลาอีก กับคนอื่นมักเสียงอ่อนๆแต่กลับผมที่น้ำเสียงขึ้นทุกครั้งที่เจอ ตอนนี้เราทรมานใจมากอ่ะแล้วก็ได้ศัตรูแบบเปิดเผยตัวเองมาแล้วต้องกลุ่มหนึ่ง มันเลวร้ายมากอ่ะแล้วก็รู้กันดีใช่ไหมว่าอาชีวะเขาเรียนหลายชั่วโมงซึ่งแค่เห็นหน้าพวกมันก็อยากจะอ้วกแตกแล้ว เฮ้ออ คือคำว่าเพื่อนมันดูไม่มีน้ำหนักเลยอ่ะแถมไม่ได้เป็นแค่ครั้งแรกด้วยนะไอ้แบบเนี่ยทั้งๆที่ผมก็สำรวจตัวเองมาตลอดแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีพิษภัยอะไร ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยแต่หากท่านคิดว่าผมหลงตัวเองก็ไสหัวไปนะครับ เพราะที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง