อันความรักมักเป็นเช่นไม้หอม
โน้มกิ่งดอมเดียรดาษดังวาดฝัน
ทั้งรวงรสสดชื่นเหมือนคืนจันทร์
ส่องสวรรค์หรรษาทุกคราไป

บางครั้งเทเกสรอ่อนจากต้น
เล่นเล่ห์กลคนเหงาเขาหลงใหล
เอื้อมมือน้อยสอยมาประดาใจ
เชยกลีบใหญ่ไหวไหวข้างในทรวง

โอ้ดอกแก่แผ่กายมลายลับ
คงคล้ายกับสรรพทุกข์เร้ารุกสรวง
ดังความสุขสดใสไหม้ทั้งปวง
เป็นบาศก์บ่วงถ่วงเท้ามเหาฬาร

มิเป็นดั่งหวังไว้หัวใจสั่น
ความรักฉันนั้นคงน่าสงสาร
เหมือนกลีบเหี่ยวแห้งเฉาอยู่เนานาน
รอวันผ่านบานสะพรั่งดั่งนิรันดร์

หมื่น พันธา