เราเป็นคนที่มีกลุ่มเพื่อนนะคะ _{แต่ใจเราก็รู้ดีว่าสุดท้ายแล้วคนที่สนิทจริงๆ คุยเข้าทางสุดมันมีอยู่คนเดียว ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณไม่ดีสำหรับเรามากๆ เพราะในอนาคตมันลำบากต่อการทำงานกลุ่มการสื่อสารแน่ๆ เมื่อวานคุยกับแม่เรื่องนึงเกี่ยวกับรร.ที่จะเปิดในวันนี้ขณะนี้ที่พิมพ์เวลา01:03น. เราบอกแม่ว่า ไม่อยากไปรร.ไม่อยากเรียนไม่อยากเรียนแล้ว น้าเราก็แซวไปว่าไปเลี้ยงไก่ไปถ้างั้น แม่เราก็บอกว่า เราต้องปรับตัว เราไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ตอบในใจว่า ก็เขาคอนเนคกันมากกว่าเรา เลยเกิดในเป็นกระทู้วันนี้ เราคิดว่าคอนเนคคือสิ่งที่ทำให้น่าเข้าหาไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือคารมการพูดจา เราค่อนข้างอินโทรและไม่ค่อยอยากคุยกับใครอยู่แล้วจึงคิดว่ามันเหนื่อยมากๆหากพยายามเอาใจใครซักคนซื้อใจใคร มันดูเหมือนเราไม่ซื้อตรง อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆจนตอนนี้พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เรารู้สึกว่าเริ่มไม่สุขละ เริ่มรู้สึกได้ว่ากำลังจะถูกลืมในกลุ่มเพื่อน เพราะเราจะพูดมากเรื่องงานเรื่องที่ชอบที่ถนัดมากที่สุด ส่วนเรื่องเม้าท์มอยเทรนดังไม่ค่อยพูดเราจะฟังเฉยๆเสียมากกว่า คือตั้งพรุ่งนี้เป็นต้นไปคนที่เราบอกว่าสนิทคุยเข้าทางสุดเขาเหมือนมีการฝึกเขาเรียนนศท.10 ซึ่งนั่นแหละว่าเราต้องอยู่กับเพื่อนอีก5คน}  

เราควรจะมีไหมคอนเนคชั่นไหมแล้ว คือเราเข้าหาคนไม่เป็นอ่ะ แต่อยากเข้าหาอยากพูดคุยแต่แค่ยังไม่กล้า เพื่อนๆในกลุ่มคุยกูกันทุกคนแต่เราที่คุยกับเขายังเป็นการเรียกชื่ออยู่เลย บางที่ก็คิดนะว่าแค่เขาหันมาคุยกับเราบ้างแค่ประโยคเดียวก็มีความสุขแล้วในหนึ่งวัน เหมือนเราไม่มีที่ยืนอ่ะ มีงานกลุ่มเราก็อยากแสดงความคิดเห็นแต่เหมือนทำไปก็แค่นั้นอ่ะ ช่วยไปก็แค่นั้นเขาไม่ได้ต้องการ เหมือนพูดลอยๆเราไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้อ่ะ จนหลังๆของเทอมหนึ่งเราปล่อยเลยไม่อยากดิ้นไม่อยากพยายาม เพราะบางครั้ง เราก็ถูกลืมในวงสนทนาในกลุ่มเพื่อนจริงๆ แต่เปิดเทอมใหม่เราคิดว่าถ้าเราอยู่เฉยๆ ทุกวันมันก็จะเศร้าอยู่แบบนี้เราเลยอยากจะ...พูดมากให้ได้มั้งเรียกว่าไงดี...