เย็นวันอาทิตย์ กลางเดือน พฤษภาคม
“แม่… ขายข้าวได้เกวียนละเท่าไร” ผมเอ่ยถามหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยก่อนผมจะเดินทางกลับเข้ากรุงเทพ
“8,500 ข้าวนาปลังราคาไม่ค่อยดี”  แม่ตอบ 
“ถ้าแม่ปลูกข้าวชนิดหนึ่ง 1000 เมล็ดขายได้ 100 บาท แม่จะปลูกมั้ย” 
“ข้าวที่ไหน 1000 เมล็ดขาย 100 บาท อย่างนี้ก็รวยตายนะซี”
“มีจริง ..ผมซื้อมาแล้วด้วย เดี๋ยวจะให้แม่ลองปลูกดู”
แล้วผมก็เปิดคลิ๊ปยูทู๊ป ข้าวสีชมพูให้แม่ดู
“มันมีจริงหรือ” แม่ถามย้ำอีกที สายตาจ้องไปที่จอยูทู๊ปทีวีอย่างสนใจ
“มี..ผมซื้อมาแล้ว ทางอินเตอร์เน็ต”
“แม่ลองปลูกดูมั้ย ..ปลูกตามประสบการ์ของแม่เลย อยากปลูกแบบไหนปลูกไปเลย ที่ข้างถนนที่เป็นทุ่งหญ้าเปล่า ๆ นะ แม่ปลูกโชวไปเลย ไม่แน่นะ หนาวนี้มันอาจเป็นที่เช็กอินของนักท่องเที่ยวในจังหวัดเราก็ได้ แล้วแม่ก็จะได้นั่งขายพันธุ์ข้าวสีชมพูไง แพคใส่ถูง ถุงละ 1000 เมล็ด ขายถุงละ 100 บาท ดีกว่าขายตันละ 8500 เป็นสิบเป็นร้อยเท่า ดีมั้ยแม่”
“มันจะได้อย่างนั้นเลยหรือ”...แม่ยิ้ม
“ก็ไม่แน่นะ อยากลองปลูกดู เผื่อมันเป็นได้จริง”
1 สัปดาห์ ผ่านไป 
ผมกลับไปอีกครั้ง แม่กำลังเพาะกล้าข้าวสีชมพูไว้หลายถาด พื้นที่ว่างติดถนน แม่เริ่มให้น้องชายไถดะเปิดน้ำใส่ เตรียมพื้นที่ปลูกอย่างมืออาชีพ รู้สึกหวั่น ๆ เล็กน้อยว่าเราไปขายฝันให้แม่หรือเปล่า แต่ก็บอกแม่แล้วว่าเป็นงานอดิเรก ถ้ามันไม่เป็นสีชมพู หรือมันขายไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปกังวลกับมัน 

เดือนที่ 5 ได้เวลาเก็บเกี่ยว
“อาทิตย์นี้มาเปล่า แม่เกี่ยวข้าวแล้วนะ” แม่โทรมารายงานความคืบหน้า พร้อมกับส่งรูปถ่ายนาข้าวสีชมพูที่มีแต่ตอฟางมาให้ดู  
“ได้ประมาณถังหนึ่ง”  แม่บอก น้ำเสียงดีใจ 
…แต่ผมกังวล
หรือแม่กำลังมีความหวังกับคำว่า “1000 เมล็ด ขาย 100 บาท” ที่ผมเคยพูดให้แม่ฟังเมื่อ 5 เดือนที่แล้ว 

“เอางี้แม่ แบ่งไว้ทำพันธุ์ ครึ่งหนึ่ง แล้วอีกครึ่งหนึ่ง ผมจะทดลองขายผ่าน online ดู ผมไม่รับประกันว่าจะขายได้หรือเปล่านะ แต่ถ้าขายได้ ผมให้แม่หมดเลย"  ผมบอกแม่