เริ่มเลย, คือเรากับแฟนคบกันมาตั่งแต่ 18 ค่ะ, อายุเท่ากัน, มีลูกคนแรกช่วง 21, อยู่ดีด้วยกันตลอด, มีลูกคนที่2 เมื่อ2ปีที่แล้ว.
เรารักแฟนมากค่ะ, ยอมเขาทุกอย่าง, บางครั่งเขาทำอะไรผิดกับเรา, เราก็ยกโทษให้เขาค่ะ, พยายามประคับประครองให้ครอบครัวยังอยู่ค่ะ. คือเราต้องพักงานถึง 4 อาทิตย์, เขาบอกเลิกเราก็ครบ 1 เดือนแล้วค่ะ, ที่ยังติดต่อกันอยู่เพราะเรื่องลูกล้วนๆ, เราพยายามทุกทางที่จะรั่ง, แต่ดูเหมือนเขาไม่แคร์คายมรู้สึกเราเลยค่ะ, คุยกับเขา, เขาบอกเราเข่ากันไม่ได้, ไปต่อไม่ได้, เราก็ไม่เข่าใจเขา.
เขาเคยทำแบบนี่ ครั่ง1 เขาย้ายกลับไปบ้านแม่เขาค่ะ, ไปอยู่ได้เดือนถึง 2 เดือนแล้วกลับมาเพราะทนคิดถึงลูกไม่ไหว, การเลิกครั่งนี่ ไม่มีมือที่3 ค่ะ, ส่วนมากเป็นเพราะอารมณ์เราทั่ง2 คนล้วนๆ, สิ่งที่เขาคงคิดนะค่ะ เขาคงคิดว่าเขาไม่ผิด, เขามาเอาของของเขาไปในช่วงเราไปทำงานและลูกๆไปโรงเรียนค่ะ, พอกลับมาลูกเราเสียคาวมรู้สึกมากกับสิ่งที่พ่อทำ, เขาบอกยังไงเรากับครอบครัวเขาก็เข่ากันไม่ได้อยู่ดี, สึงเราก็อยู่กินกันมา 14 ปี เห็ดผลไหนที่เข่ากันไม่ได้ก็ไม่รู้, เราลงทุนทุกอย่าง, ยอมทุกอย่าง เพราะสงสารลูกอะค่ะ, ยอมไปหาเขาที่ apartment เขาไม่ยอมเปิดประตูให้เรากับลูกเลย, พออาทิตย์นี่มา, รู้สึกเขาแคร์เราเพราะเรื่อง 18+, คือเราสับสนมากค่ะ แต่เราคิดแบบนั่นอะ. เอาจริงๆ เราเริ่มปรับปรุงตัวเราเองมากค่ะ ทั่งนิสัยขี่โวยวายของเรา, ทั่งลดหุ่น, แต่งหน้า ทำผมออก, เพราะอยากให้เขากลับมานั่นเอง, แต่ตอนนี่คือสั่นๆเจ็บมากค่ะ, เวลาเจอหน้าเขา, เพราะเขาต้องมารับลูกบ่อยๆค่ะ.
ก็แค่ไปวันเกิดแม่เขาเองอะ, เราก็แค่ถามเขาว่าจะกลับวันไหนเพราะเราต้องมีคนดูแลลูกช่วงเช้าเวลาขึ้นรถเมย์, แต่เขาดันตอบเราว่า กลับวันไหนก็วันนั่น, เราเลยโกรทเขาค่ะเลยต้องเจอจุดจบแบบนี่. ตอนนี่เขาคงเฮฮาสนุกกับชีวิตที่เขาขาดไปช่วงวัยรุ่น, ส่วนเราหรอ ต้องเจออะไรแบบเดิมๆทุกวัน, เลี้ยงลูกทำงาน, เหนื่อยมากค่ะจนอยากร้องไห้. เขาเป็นคนที่ชอบสนุกค่ะ, ชอบคาวมอิสระ, สึ้งตอนอยู่กับเรา, เราก็ปล่อยเขานะ, ส่วนตัวเรา เราก็เลี้ยงลูกไปค่ะ. เช็ดนำ้ตาตัวเองไป, แม่เรา รักเขามากค่ะ ยอมรับในตัวเขาทุกอย่าง, ช่วยครอบครัวเรามาตลอดเลย, ส่วนทางครอบครัวเขาหรอ ไม่เคยสนใจเลยค่ะ, เพราะคงไม่ใช่ลูกครึ่งเนอะ. เวลาเขาลำบากไม่มีอะไรเลย, เราไม่เคยคิดจะปล่อยมือเขาเลยค่ะ, เวลาเขาป่วยอยู่3 เดือนเราดูแลเขาทุกอย่าง, เสื้อผ้าของใช้เราดูแลค่ะ, บางครั่งเรื่องเงินในครอบครัวเราก็ดูแลค่ะ, น้อยมากที่เขาจะคิดถึงจุดนี่. เขาเพิ่งได้งานประจำ, ชีวิตที่เราวาดไว้ใกล้เข้ามาค่ะ, เดือนที่แล้วเงินเดือนแรกเขาออกได้เยอะมากค่ะ, เราก็อดดีใจไม่ไหวเพราะต่อไปนี่เขาก็จะได้ช่วยเราหรือช่วยกันจุนเจือครอบครัวค่ะ. เจ็บมากแล้วก็เสียคายมรู้สึกมากค่ะนะตอนนี่.
อยากให้เขาได้รับกรรมมากเลยตอนนี่, รับกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไป.
อังคารหน้า จะเจอกันอีกทีที่สถานที่ครอบครัวค่ะ จะตกลงเรื่องลูก, เขายอมให้ลูกทั่งสองอยู่กับเรา, แล้วเขายอมจ่ายต่อเดือน, เพราะเขารู้ว่าเขาเองคงไม่มีเวลาดูลูก.
อยากรู้จริงๆค่ะ ว่าเขาจะคิดได้บ้างไม? จะใช้เวลานานไมที่เขาจะสำหนึก?
เขาคนอีโก้สูงค่ะ น้อยมากที่เขาจะขอโทษ.
ถูกแฟนที่คบมาจะ14 ปีอีก2 เดือนบอกเลิกค่ะ
เรารักแฟนมากค่ะ, ยอมเขาทุกอย่าง, บางครั่งเขาทำอะไรผิดกับเรา, เราก็ยกโทษให้เขาค่ะ, พยายามประคับประครองให้ครอบครัวยังอยู่ค่ะ. คือเราต้องพักงานถึง 4 อาทิตย์, เขาบอกเลิกเราก็ครบ 1 เดือนแล้วค่ะ, ที่ยังติดต่อกันอยู่เพราะเรื่องลูกล้วนๆ, เราพยายามทุกทางที่จะรั่ง, แต่ดูเหมือนเขาไม่แคร์คายมรู้สึกเราเลยค่ะ, คุยกับเขา, เขาบอกเราเข่ากันไม่ได้, ไปต่อไม่ได้, เราก็ไม่เข่าใจเขา.
เขาเคยทำแบบนี่ ครั่ง1 เขาย้ายกลับไปบ้านแม่เขาค่ะ, ไปอยู่ได้เดือนถึง 2 เดือนแล้วกลับมาเพราะทนคิดถึงลูกไม่ไหว, การเลิกครั่งนี่ ไม่มีมือที่3 ค่ะ, ส่วนมากเป็นเพราะอารมณ์เราทั่ง2 คนล้วนๆ, สิ่งที่เขาคงคิดนะค่ะ เขาคงคิดว่าเขาไม่ผิด, เขามาเอาของของเขาไปในช่วงเราไปทำงานและลูกๆไปโรงเรียนค่ะ, พอกลับมาลูกเราเสียคาวมรู้สึกมากกับสิ่งที่พ่อทำ, เขาบอกยังไงเรากับครอบครัวเขาก็เข่ากันไม่ได้อยู่ดี, สึงเราก็อยู่กินกันมา 14 ปี เห็ดผลไหนที่เข่ากันไม่ได้ก็ไม่รู้, เราลงทุนทุกอย่าง, ยอมทุกอย่าง เพราะสงสารลูกอะค่ะ, ยอมไปหาเขาที่ apartment เขาไม่ยอมเปิดประตูให้เรากับลูกเลย, พออาทิตย์นี่มา, รู้สึกเขาแคร์เราเพราะเรื่อง 18+, คือเราสับสนมากค่ะ แต่เราคิดแบบนั่นอะ. เอาจริงๆ เราเริ่มปรับปรุงตัวเราเองมากค่ะ ทั่งนิสัยขี่โวยวายของเรา, ทั่งลดหุ่น, แต่งหน้า ทำผมออก, เพราะอยากให้เขากลับมานั่นเอง, แต่ตอนนี่คือสั่นๆเจ็บมากค่ะ, เวลาเจอหน้าเขา, เพราะเขาต้องมารับลูกบ่อยๆค่ะ.
ก็แค่ไปวันเกิดแม่เขาเองอะ, เราก็แค่ถามเขาว่าจะกลับวันไหนเพราะเราต้องมีคนดูแลลูกช่วงเช้าเวลาขึ้นรถเมย์, แต่เขาดันตอบเราว่า กลับวันไหนก็วันนั่น, เราเลยโกรทเขาค่ะเลยต้องเจอจุดจบแบบนี่. ตอนนี่เขาคงเฮฮาสนุกกับชีวิตที่เขาขาดไปช่วงวัยรุ่น, ส่วนเราหรอ ต้องเจออะไรแบบเดิมๆทุกวัน, เลี้ยงลูกทำงาน, เหนื่อยมากค่ะจนอยากร้องไห้. เขาเป็นคนที่ชอบสนุกค่ะ, ชอบคาวมอิสระ, สึ้งตอนอยู่กับเรา, เราก็ปล่อยเขานะ, ส่วนตัวเรา เราก็เลี้ยงลูกไปค่ะ. เช็ดนำ้ตาตัวเองไป, แม่เรา รักเขามากค่ะ ยอมรับในตัวเขาทุกอย่าง, ช่วยครอบครัวเรามาตลอดเลย, ส่วนทางครอบครัวเขาหรอ ไม่เคยสนใจเลยค่ะ, เพราะคงไม่ใช่ลูกครึ่งเนอะ. เวลาเขาลำบากไม่มีอะไรเลย, เราไม่เคยคิดจะปล่อยมือเขาเลยค่ะ, เวลาเขาป่วยอยู่3 เดือนเราดูแลเขาทุกอย่าง, เสื้อผ้าของใช้เราดูแลค่ะ, บางครั่งเรื่องเงินในครอบครัวเราก็ดูแลค่ะ, น้อยมากที่เขาจะคิดถึงจุดนี่. เขาเพิ่งได้งานประจำ, ชีวิตที่เราวาดไว้ใกล้เข้ามาค่ะ, เดือนที่แล้วเงินเดือนแรกเขาออกได้เยอะมากค่ะ, เราก็อดดีใจไม่ไหวเพราะต่อไปนี่เขาก็จะได้ช่วยเราหรือช่วยกันจุนเจือครอบครัวค่ะ. เจ็บมากแล้วก็เสียคายมรู้สึกมากค่ะนะตอนนี่.
อยากให้เขาได้รับกรรมมากเลยตอนนี่, รับกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไป.
อังคารหน้า จะเจอกันอีกทีที่สถานที่ครอบครัวค่ะ จะตกลงเรื่องลูก, เขายอมให้ลูกทั่งสองอยู่กับเรา, แล้วเขายอมจ่ายต่อเดือน, เพราะเขารู้ว่าเขาเองคงไม่มีเวลาดูลูก.
อยากรู้จริงๆค่ะ ว่าเขาจะคิดได้บ้างไม? จะใช้เวลานานไมที่เขาจะสำหนึก?
เขาคนอีโก้สูงค่ะ น้อยมากที่เขาจะขอโทษ.