เรากำลังขะครบ24ปีในอีกไมีกี่วันนี้แล้วค่ะ 6เดือนก่อนเราย้ายออกงานเพื่อกลับมาอยู่ที่บ้าน(บ้านแฟน) ตอนนี้ 6เดือนกว่าได้แล้ว บ้านเราอยู่อีกอำเภอ ขอเกริ่นก่อนนะคะเรามีพี่น้อง4คน มีพี่ชายคนโต พี่สาวคนโต คนละพ่อ และพี่สาวคนกลางพ่อคนเดียวกัน แม่ตั้งท้องและคลอดเรามาในตอนที่แม่อายุ40 (ภาษาบ้านๆเรียกว่าลูกหลง) เราห่างจากพี่สาวคนกลาง 11 ปี ตอนนี้พี่ชายและพี่สาวคนโต อายุ40+ต้นๆ พี่ชายคนโตกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่โควิด แกทำสวนทำหาหากินเก่ง แชะเป็น อสม. แกไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกะใครในบ้านในเรื่องเงินทองเลยอยู่บ้านเดียวกะพ่อแม่แกจะเป็นคนช่วยจ่ายค่าไฟและค่าเน็ตรายเดือน ส่วนพี่สาวคนโตกลับมาอยู่บ้านหลังโควิดแรกๆเราไม่คิดว่าจะอยู่ถาวร เพราะช่วงนั้นเราทำงานต่างจังหวัดปีนึงจะกลับที พี่สาวคนกลางเป็นคนที่เขาที่เข้าทางที่สุด มีธุรกิจเล็กๆที่บ้านสามี มีลูก2คน เราที่ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่
เมื่อก่อนเราจะโอนเงินให้พ่อและแม่ทุกเดือน ซื้อนั่นซื้อนี่เวลาท่านโทรมาบแกว่าขาดเหลืออะไร พอเรากลับบ้าน เราเริ่มรายได้ลดลง แต่พี่สาวคนกลางยังคอยซัดพอตได้
ประมาณ2ปีที่แล้วเรากลับมาบ้านแม่ก็บังคับเราให้แต่งงานกับแฟน ซึ่งเรากับแฟนก็ไปหาหยิบยืมมาดีที่มีทองอยู่นิดดหน่อยแต่ช่วงนั้นถือว่าการเงินไม่ค่อยดีเท่าไหร่เราเลยกลับไปทำงานต่อ อีกเดือนต่อมาพี่สาวคนโตก็เจอกับผู้ชายคนนึงที่น้าแนะนำให้อายุ40ปลายๆเพราะเห็นว่าเค้ามีสวนยางขยัน พอแต่งเสร็จย้ายไปอยู่บ้านเค้าที่ต่างจังหวัด แต่ไม่รู้อะไรยังไงก็กลับมาบ้าน ขายสวนยางและบ้านของผชอีกหมู่บ้านนึงเพื่อมาสร้างบ้าน!! แต่ก็ไม่ได้เสร็จ100% และมีลูก แล้วพี่เราเป็นคนอารมร้อนด่าเก่งจิกเก่งทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็น ต่อมาเลยทำให้เขาต้องแยกกันอยู่ซึ่งบ้านที่สร้างห่างจากบ้านพ่อแม่ไม่กี่หลัง มีการไล่กันไปมาถึงขั้นที่พี่สาวเราโยนเสื้อผ้าเขาออกนอกบ้าน คนชาวบ้านเขานินทา พอลูกเกิดมาก็เดือดร้อนเรื่องเงินซึ่งมันเลยเถิดจนมาเดือดร้อนที่เราด้วย เค้าและสามีออกรถที่เอาไปสวนมาคันนึง และยังมีรถเก๋งที่บ้านพ่อแม่อีกคันที่ต้องผ่อนไฟแนนซ์ และยังมีค่านมค่าแพมเพิสค่าเลี้ยงดูเด็ก เราและพี่สาวคนกลางเราก็คุยกันให้พี่สาวคนโตเราออกไปทำงาน เพราะว่าทุกๆเดือนเราที่ต้องให้พ่อแม่ยังต้องให้เงินเค้ายืมอีก!! แม่เรารักพี่สาวคนโตมากเพราะเมื่อก่อนเค้าหาเงินได้เยอะในตอนที่เรายังเด็ก แต่พอช่วงโดควิดเค้าเลยตกงาน เราเลยให้ไปทำงานในเมืองก็ทำได้พักนึงก็ออก หลังๆมายืมเงินเราเยอะขึ้นเรื่อยๆ ครั้งนึงทั้งแม่และพี่สาวคนโตโทรมายืมเรา1หมื่น เราที่มีเงินอยู่แต่ไม่มาก เพราะเราก็มีรายจ่ายของเราเอง ก็จำเป็นต้องให้เพราะแม่ที่ใช้คำพูดเหมือนจะทวงบุญคุณใดๆที่พี่สาวคนโตเราเคยให้ เราและพี่สาวคนกลางซัพพอตตลอด จน6เดือนที่แล้วเรากลับบ้านแต่เราอยู่บ้านแฟน แต่เราก็ถามถึงเงินที่พี่สาวคนโตยืมไปแต่แม่ก็ดุเรา ตอนนี้เราก็รายได้ไม่เยอะ เรามีรายจ่ายตัวเองซึ่งไม่พอให้กับทางบ้านเรา พี่สาวคนโตเราไปทำงานที่กรุงเทพไม่กี่เดือนก็กลับมาแบะเงินที่ยืมไปเราก็ยังได้ไม่ครบเราที่ยังไม่มีเงินพอก็ยังถูกขอถูกยืมอยู่เรื่อยๆ เราเหนื่อยมากเค้าไม่รู้เลยหรือว่าเรามีหรือเราไม่มี
ทุกวันนี้เราไม่ค่อยโทรหาแม่เลย เพราะเรากลัวคำพูดต่างๆที่ออกจากปากคนเป็นแม่ คำพูดที่โทรไปเมื่อไหร่ก็ได้ยินแต่เสียงบ่นนั่นบ่นนี่เงินไม่มี ข้าวหมาไม่มี มีหนี้ที่นั่นหนี้ที่นี่ พี่ต้องจ่ายอันนั้น ต้องจ่ายอันนี้ บ่นเหนื่อยทั้งที่เราก็เหนื่อย แต่เราไม่เคยสักครั้งที่จะบอกให้รู้ ทุกวันนี้เราโทรหาแต่พ่อ แต่ก็ยังมีเสียงแทรกขึ้นมา ทำเราเครียดมากๆ จนบางทีเราไม่อยากติดต่อไป พอช่วงที่เราติดต่อไปก็จะมีพี่สาวที่ใช้เฟสบุคของแม่ส่งมายอกว่านั่นไม่มีนี่ไม่มี เค้าอยู่เฉยๆไม่ทำงานมาเป็นเดือนๆแล้ว เราบอกให้ไปทำงานก็ไม่ไป ยังมีอีกเยอะที่เราอยากจะออกห่างสักที แต่ด้วยความที่เรายังคิดว่าแม่ก็คือแม่ พี่สาวก็ยังเป็นพี่สาว แต่หลายครั้งก็ทำให้เราคิดว่าต้องออกห่างแต่เราสงสารพ่อที่แก่ตัวแล้วเริ่มป่วยออดๆแอดๆ
ตอนที่เรากลับมาใหม่ๆ เราเอารถของที่บ้านมาใช้ขนของซึ่งเป็นรถพี่สาวคนโตนั่นแหละ แต่ว่าเค้าไม่มีเงินจ่ายค่างวดรถ แม่ก็บอกให้เราจ่ายให้อีกและบอกให้เราผ่อนต่อจนจบ.. ยอดที่เราต้องผ่อนต่อสูงกว่าราคารถตลาดเป็นแสน แต่เรากะแฟนบอกจะผ่อนต่อแต่จะเอารถไปใช้เองนะ แต่แม่ไม่ให้เราเอาไป คือจะให้เราจ่ายให้เฉยๆแต่ไม่ให้เราเอาไป ตอนนั้นทำให้เราอยากให้อะไรแม่ลดลงมากๆจากที่เมื่อก่อนเราก็รักแม่ไม่ต่างจากพ่อเลย
บ้านที่เมื่อก่อนเราอยู่มันสะอาด มันไม่รก แต่ตอนนี้เรากลับไปแล้วมันไม่เหมือนบ้านเค้าทำเหมือนเค้าไม่มีเวลากันเลย ตรงไหนรกก็ปล่อยให้รก มันทำให้เราไม่กลับไปนอนบ้าน แต่ทุกครั้งที่พ่อบอกอยากให้นอน เราก็อยากอยู่กับพ่อแต่ทุกครั้งที่ไปเราเจอแต่คำพูดบั่นทอนจากแม่ จากพี่สาว ทำเราไม่อยากอยู่ หรือเราโตขึ้นความคิดเราเลยเปลี่ยน เราไม่เคยคิดจะทอดทิ้งครอบครัวเลย แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหาเราไม่มีเงินเราไม่เคยไปหยิบยืมพ่อแม่พี่สาวเราให้มาช่วยใช้หนี้อะไรให้ พี่สาวกับแม่เราเวลามีเงินอะไรใช้เงินเก่งแต่ไม่วางแผนเลย พ่อเราที่มีหนี้ธกสอีกเยอะ เรากับพี่สาวคนโตขอช่วยกันออกเงินให้
เมื่อก่อนเราไปช่วยเก็บผลผลิตที่ส่วน ในตอนนั้นเราบอกแม่ว่าขายแล้วขอยืมสักพัน-สามพันนะจะไปจ่ายโทรศัพก่อนเดี๋ยวคืนให้ ด่าเราบอกจะไปจ่ายค่างวดรถให้พี่สาว(ผ่อจบก็เอาเข้าไฟแนนซ์ต่อรักหนี้มากๆ) สรุปเราไม่ได้สักบาทแม้แต่ค่าแรง จากนั้นเราไม่ขออีกเลย
เงินที่รัฐบาลให้ช่วงโควิด เราได้15000 พอแม่รู้แม่โทรมาขอเราเลย 10,000 ตอนนั้นเราได้เงินเดือน2หมื่อนอัพ ทีแรกเราจะเอาไปจัดฟัน แต่แม่ดันมาขอเรา เราเลยให้ไป การขอเงินของแม่แต่ละครั้งไม่เคยถามว่าเราเป็นยังไงมีเงินไหม พอเราไม่ให้ก็ด่าก็บ่น เปลี่ยนเสียงพูดเราเจอทุกครั้งแต่ไม่เคยชินสักที
เราบอกให้พี่สาวคนโตไปทำงานนู้นนะ นี้นะ ก็อ้างนั้นอ้างนี้ เราที่พยายามหางานใกล้บ้านให้เพราะตอนเลิกงานมาจะได้มาดูลูกดีกว่าไม่มีเงินมาใช้ ตอนนี้มาในรูปแบบที่ว่าใช้พ่อแม่มาอ้งในการขอยืมเงินอีก เราเห็นแล้วเราเครียดมากๆ เค้าที่ไม่เคยคิดว่าน้องสาสจะมีไหม แต่จะขออย่างเดียวทั้งที่เราก็ต้องสร้างครอบครัวตัวเองเหมือนกัน
กระทู้ที่มีแต่ความหนักใจ..
เมื่อก่อนเราจะโอนเงินให้พ่อและแม่ทุกเดือน ซื้อนั่นซื้อนี่เวลาท่านโทรมาบแกว่าขาดเหลืออะไร พอเรากลับบ้าน เราเริ่มรายได้ลดลง แต่พี่สาวคนกลางยังคอยซัดพอตได้
ประมาณ2ปีที่แล้วเรากลับมาบ้านแม่ก็บังคับเราให้แต่งงานกับแฟน ซึ่งเรากับแฟนก็ไปหาหยิบยืมมาดีที่มีทองอยู่นิดดหน่อยแต่ช่วงนั้นถือว่าการเงินไม่ค่อยดีเท่าไหร่เราเลยกลับไปทำงานต่อ อีกเดือนต่อมาพี่สาวคนโตก็เจอกับผู้ชายคนนึงที่น้าแนะนำให้อายุ40ปลายๆเพราะเห็นว่าเค้ามีสวนยางขยัน พอแต่งเสร็จย้ายไปอยู่บ้านเค้าที่ต่างจังหวัด แต่ไม่รู้อะไรยังไงก็กลับมาบ้าน ขายสวนยางและบ้านของผชอีกหมู่บ้านนึงเพื่อมาสร้างบ้าน!! แต่ก็ไม่ได้เสร็จ100% และมีลูก แล้วพี่เราเป็นคนอารมร้อนด่าเก่งจิกเก่งทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็น ต่อมาเลยทำให้เขาต้องแยกกันอยู่ซึ่งบ้านที่สร้างห่างจากบ้านพ่อแม่ไม่กี่หลัง มีการไล่กันไปมาถึงขั้นที่พี่สาวเราโยนเสื้อผ้าเขาออกนอกบ้าน คนชาวบ้านเขานินทา พอลูกเกิดมาก็เดือดร้อนเรื่องเงินซึ่งมันเลยเถิดจนมาเดือดร้อนที่เราด้วย เค้าและสามีออกรถที่เอาไปสวนมาคันนึง และยังมีรถเก๋งที่บ้านพ่อแม่อีกคันที่ต้องผ่อนไฟแนนซ์ และยังมีค่านมค่าแพมเพิสค่าเลี้ยงดูเด็ก เราและพี่สาวคนกลางเราก็คุยกันให้พี่สาวคนโตเราออกไปทำงาน เพราะว่าทุกๆเดือนเราที่ต้องให้พ่อแม่ยังต้องให้เงินเค้ายืมอีก!! แม่เรารักพี่สาวคนโตมากเพราะเมื่อก่อนเค้าหาเงินได้เยอะในตอนที่เรายังเด็ก แต่พอช่วงโดควิดเค้าเลยตกงาน เราเลยให้ไปทำงานในเมืองก็ทำได้พักนึงก็ออก หลังๆมายืมเงินเราเยอะขึ้นเรื่อยๆ ครั้งนึงทั้งแม่และพี่สาวคนโตโทรมายืมเรา1หมื่น เราที่มีเงินอยู่แต่ไม่มาก เพราะเราก็มีรายจ่ายของเราเอง ก็จำเป็นต้องให้เพราะแม่ที่ใช้คำพูดเหมือนจะทวงบุญคุณใดๆที่พี่สาวคนโตเราเคยให้ เราและพี่สาวคนกลางซัพพอตตลอด จน6เดือนที่แล้วเรากลับบ้านแต่เราอยู่บ้านแฟน แต่เราก็ถามถึงเงินที่พี่สาวคนโตยืมไปแต่แม่ก็ดุเรา ตอนนี้เราก็รายได้ไม่เยอะ เรามีรายจ่ายตัวเองซึ่งไม่พอให้กับทางบ้านเรา พี่สาวคนโตเราไปทำงานที่กรุงเทพไม่กี่เดือนก็กลับมาแบะเงินที่ยืมไปเราก็ยังได้ไม่ครบเราที่ยังไม่มีเงินพอก็ยังถูกขอถูกยืมอยู่เรื่อยๆ เราเหนื่อยมากเค้าไม่รู้เลยหรือว่าเรามีหรือเราไม่มี
ทุกวันนี้เราไม่ค่อยโทรหาแม่เลย เพราะเรากลัวคำพูดต่างๆที่ออกจากปากคนเป็นแม่ คำพูดที่โทรไปเมื่อไหร่ก็ได้ยินแต่เสียงบ่นนั่นบ่นนี่เงินไม่มี ข้าวหมาไม่มี มีหนี้ที่นั่นหนี้ที่นี่ พี่ต้องจ่ายอันนั้น ต้องจ่ายอันนี้ บ่นเหนื่อยทั้งที่เราก็เหนื่อย แต่เราไม่เคยสักครั้งที่จะบอกให้รู้ ทุกวันนี้เราโทรหาแต่พ่อ แต่ก็ยังมีเสียงแทรกขึ้นมา ทำเราเครียดมากๆ จนบางทีเราไม่อยากติดต่อไป พอช่วงที่เราติดต่อไปก็จะมีพี่สาวที่ใช้เฟสบุคของแม่ส่งมายอกว่านั่นไม่มีนี่ไม่มี เค้าอยู่เฉยๆไม่ทำงานมาเป็นเดือนๆแล้ว เราบอกให้ไปทำงานก็ไม่ไป ยังมีอีกเยอะที่เราอยากจะออกห่างสักที แต่ด้วยความที่เรายังคิดว่าแม่ก็คือแม่ พี่สาวก็ยังเป็นพี่สาว แต่หลายครั้งก็ทำให้เราคิดว่าต้องออกห่างแต่เราสงสารพ่อที่แก่ตัวแล้วเริ่มป่วยออดๆแอดๆ
ตอนที่เรากลับมาใหม่ๆ เราเอารถของที่บ้านมาใช้ขนของซึ่งเป็นรถพี่สาวคนโตนั่นแหละ แต่ว่าเค้าไม่มีเงินจ่ายค่างวดรถ แม่ก็บอกให้เราจ่ายให้อีกและบอกให้เราผ่อนต่อจนจบ.. ยอดที่เราต้องผ่อนต่อสูงกว่าราคารถตลาดเป็นแสน แต่เรากะแฟนบอกจะผ่อนต่อแต่จะเอารถไปใช้เองนะ แต่แม่ไม่ให้เราเอาไป คือจะให้เราจ่ายให้เฉยๆแต่ไม่ให้เราเอาไป ตอนนั้นทำให้เราอยากให้อะไรแม่ลดลงมากๆจากที่เมื่อก่อนเราก็รักแม่ไม่ต่างจากพ่อเลย
บ้านที่เมื่อก่อนเราอยู่มันสะอาด มันไม่รก แต่ตอนนี้เรากลับไปแล้วมันไม่เหมือนบ้านเค้าทำเหมือนเค้าไม่มีเวลากันเลย ตรงไหนรกก็ปล่อยให้รก มันทำให้เราไม่กลับไปนอนบ้าน แต่ทุกครั้งที่พ่อบอกอยากให้นอน เราก็อยากอยู่กับพ่อแต่ทุกครั้งที่ไปเราเจอแต่คำพูดบั่นทอนจากแม่ จากพี่สาว ทำเราไม่อยากอยู่ หรือเราโตขึ้นความคิดเราเลยเปลี่ยน เราไม่เคยคิดจะทอดทิ้งครอบครัวเลย แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหาเราไม่มีเงินเราไม่เคยไปหยิบยืมพ่อแม่พี่สาวเราให้มาช่วยใช้หนี้อะไรให้ พี่สาวกับแม่เราเวลามีเงินอะไรใช้เงินเก่งแต่ไม่วางแผนเลย พ่อเราที่มีหนี้ธกสอีกเยอะ เรากับพี่สาวคนโตขอช่วยกันออกเงินให้
เมื่อก่อนเราไปช่วยเก็บผลผลิตที่ส่วน ในตอนนั้นเราบอกแม่ว่าขายแล้วขอยืมสักพัน-สามพันนะจะไปจ่ายโทรศัพก่อนเดี๋ยวคืนให้ ด่าเราบอกจะไปจ่ายค่างวดรถให้พี่สาว(ผ่อจบก็เอาเข้าไฟแนนซ์ต่อรักหนี้มากๆ) สรุปเราไม่ได้สักบาทแม้แต่ค่าแรง จากนั้นเราไม่ขออีกเลย
เงินที่รัฐบาลให้ช่วงโควิด เราได้15000 พอแม่รู้แม่โทรมาขอเราเลย 10,000 ตอนนั้นเราได้เงินเดือน2หมื่อนอัพ ทีแรกเราจะเอาไปจัดฟัน แต่แม่ดันมาขอเรา เราเลยให้ไป การขอเงินของแม่แต่ละครั้งไม่เคยถามว่าเราเป็นยังไงมีเงินไหม พอเราไม่ให้ก็ด่าก็บ่น เปลี่ยนเสียงพูดเราเจอทุกครั้งแต่ไม่เคยชินสักที
เราบอกให้พี่สาวคนโตไปทำงานนู้นนะ นี้นะ ก็อ้างนั้นอ้างนี้ เราที่พยายามหางานใกล้บ้านให้เพราะตอนเลิกงานมาจะได้มาดูลูกดีกว่าไม่มีเงินมาใช้ ตอนนี้มาในรูปแบบที่ว่าใช้พ่อแม่มาอ้งในการขอยืมเงินอีก เราเห็นแล้วเราเครียดมากๆ เค้าที่ไม่เคยคิดว่าน้องสาสจะมีไหม แต่จะขออย่างเดียวทั้งที่เราก็ต้องสร้างครอบครัวตัวเองเหมือนกัน