คือเรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปค่ะ คือเรื่องมีอยู่ว่าตอนเราอยู่ป.6 เราเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้มตลอดเวลาชอบเล่นชอบแกล้ง พอตอนจะขึ้นม.1 แม่เราที่อยู่ต่างจังหวัดบอกกับเราว่าจะพาเรามาอยู่ด้วยจะพามาเรียนที่นี้ตอนแรกตอนอยู่กับแม่ใหม่ๆเราก็ดีใจนะคะยิ้มตลอดเวลาเลย แต่พออยู่ไปอยู่มาแม่เราเริ่มชอบบ่นเราดูเราพอถามว่าเราอยากได้อะไรพอเราบอก แม่ก็เมิน พอนองขออะไรก็ซื้อให้ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ซื้อ ตอนแรกๆเราก็ไม่คิดมาก แต่หลังๆมาเราก็รู้สึกแย่แบบเหมือนเราเป็นส่วนเกินที่ใช้งานไว้ทำงานบ้านเฉยๆอ่ะค่ะ เวลาแม่พูดกับน้องก็จะพูดแบบ แม่ ลูก แต่พอพูดกับเรามีแต่มึ่งกุ หลังจากนั้นเราก็รู้สึกแย่เริ่มคิดสั้นบางครั้งชอบอยู่คนเดียวมากขึ้น พอแม่ใช้งานเราเสร็จเราก็จะรีบขึ้นห้อง พอไปร.รเจอเพื่อนที่ร.รส่วนมากเพื่อนจะชอบเมินเรา เราในตอนนั้นก็พยายามชวนคุยนะแต่เขาเมิน พอไปๆมา เราก็ไม่ยิ้ม หน้าเหวี่ยงขึ้น พูดน้อยตอนอยู่บ้านแทบไม่พูดเลยถ้าไม่จำเป็น ตอนอยู่ร.รเราก็เริ่มเงียบ เริ่มออกจากโลกภายนอก พอเพื่อนทักมาแบบคุยด้วยในแชทแต่ในตัวจรงเมินเราอ่ะค่ะ เราก็อ่านไม่ตอบปิดการแจ้งเตือนด้วย พอปิดเทอมยิ่งแล้วใหญ่เราเงียบ ไม่ออกไปไหน อยู่แต่ในห้อง เป็นแบบนี้มา 1 ปีแล้ว พอมีวิธีแก้ไหมแล้วเราเป็นอะไรกันแน่?
จากคนร่าเริฃ กลายเป็นคนเงียบ