ก่อนอื่นก็เรื่องตามหัวข้อเลย คือ เรา เกิดมาเป็นผู้หญิง แต่พอเรารู้อีกทีก็ชอบผู้หญิงด้วยกันซะแล้วอันนี้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องเราเลยนะคะ
      สมัยเด็กพ่อกับแม่เราไปทำงานให้ยายเป็นคนเลี้ยงดูเราและน้องชาย ตั้งแต่เราจำความได้ก็อยู่กับยายแล้ว และเมื่อเราเรียนอยู่ มัธยมต้น แม่ก็กลับมาอยู่บ้าน
       ช่วงเราอยู่ ม.3 หลานที่เรียน รร.เดียวกับเรามาเล่าให้แม่ฟังว่าเราคบผู้หญิงด้วยกัน และในวันนั้นเรากลับมาจากไปแข่งกีฬาของ รร. แม่เจอเราแม่ก็ด่าแบบ คือไม่ต้องพูดบรรยายแค่พิมพ์ตอนนี้น้ำตายังไหลออกมาเลย และแม่ยังบอกให้เราไปเลิกกับแฟนอีกเราก็ทำตามนะ และแม่ก็บังคับให้โตขึ้นต้องแต่งงานกับผู้ชายอย่างเดียวเลยจนความคิดตอนนั้นคือไม่อยากจะอยู่แล้ว
        อ๋อ อีกอย่างตอนนั้นคือพ่อเรายังไม่รู้นะว่าเราคบผู้หญิงแม่ก็คอยพูดตลอดว่าถ้าพ่อรู้ตายแน่ เราก็กลัว อีกใจก็อยากตายมันตีกันไปหมด จนเราก็เรียนจบ ม.3 ไปต่อ ม.4 อีกโรงเรียน เราไม่มีแฟนเลยจน ม. 6 เพราะไม่กล้าที่จะคบ คบแล้วไม่รู้จะบอกแฟนยังไง แล้วจะโดนด่าโดนตีไหม กลัวไปหมด
        และตอนเราเรียน มหาลัย ปี3 เราคบกับรุ่นน้องผู้หญิง ปี 1 เราเคยพากลับบ้านด้วยแต่บอกเป็นเพื่อน พาไปบ้าน 2 ครั้งแล้วไม่ได้ไปอีกเลย จนตอนนี้เราคบกันมา 11 ปีแล้ว แฟนเรารับรู้ทุกอย่างทางบ้านเรา และเขาไม่เคยไปไหน อ๋อเราลืมเล่า แม่เราเคยโทรมาหาแฟนเราด้วยแต่ทุกวันนี้เราพยายามุามแฟนว่าแม่โทรมาว่าอะไรแฟนเราเขาไม่เคยพูดเลย 
         จนปัจจุบันพ่อแม่เราเขารู้นะว่าคบกับแฟนคนนี้แต่ก็ยังเหมือนเดิมไม่ให้มาบ้าน แต่เรามาได้
        สุดท้ายนี้เราเลยอยากรู้ว่าความรู้สึกที่เรามีต่อครอบครัวของเราแบบเฉยๆ มันไม่ได้มีความแบบคิดถึงมากๆ หรือโมเม้นเป็นห่วงมากมาย แบบนี้คือเราจะบาปไหม ในส่วนการส่งเงินรายเดือนเราส่งให้ตลอดไม่เคยขาดแต่แค่เวลาเรากลับมาบ้านช่วงเทศกาลวันหยุดเราไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย แต่ต่างกันที่บ้านคือแม่แฟนเขาก็รู้ปัญหาของเรานะเขาชวนเราไปอยู่ที่บ้านเขาด้วยซ้ำตอนที่เรากับแม่ทะเลาะกัน 
       ตอนที่เรามีปัญหาอยากพูดคุยในขณะนั้มีแค่แฟน แม่แฟน และป้าของเราที่เราสามารถคุยได้
       ทุกคนคิดว่าเราเป็นคนบาปไหม เนรคุณหรือเปล่า