แฟนทุกคน ชีวิตก็ไม่ได้แย่นะ ตามจังหวะชีวิตในเวลานั้นมากกว่า มันก็ ok สนุก มีความสุข ได้เที่ยวทุกที่ด้วยกัน แล้วทุกคนก็นิสัยดีใช้ได้หมดนะ แต่น่าจะเพราะหลายอย่าง + จังหวะชีวิตมากกว่า + นิสัยส่วนตัว เลยโสดนี่แหล่ะลงตัวสุดแล้ว ยิ่งแก่ ยิ่งมีอายุ ยิ่งไม่คิดมีแล้ว ยิ่งมีตอนนี้ เหมือนเพิ่มภาระชีวิตไงไม่รู้ แล้วสมการชีวิตเราวางแบบคนเดียว มันก็น่าจะตลอดรอดฝั่ง วางจนถึงวาระลงโลงแล้วอะ หรือเราคิดไกลไป

ที่บ้านต่างจังหวัด มีเนื้อที่กว้าง ทุกคนในบ้านจะได้ลงไปในพื้นดินแบบเรียงกันไปตามเวลาชีวิตแต่ละคน นี่แม่กับพ่อ ก็จองตำแหน่งหลุมกันแล้ว ก่อนลง สิ่งที่สำคัญ คือ ให้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่ทำได้ ตอนอยู่บนโลกใบนี้ แต่อย่าลืมว่า มีความสุขเท่าไหร่ มันก็มีจุดจบของชีวิต ความสุขคนเราจึงไม่ได้จีรังยั่งยืน คิดแบบนี้ได้นานๆ จนจะกลายเป็นคนเป็นโรค anhedonia แล้วนี่ (Anhedonia ภาษาไทย คือ โรคสิ้นยินดี)

สำหรับคนที่อยากมี เพราะไม่เคยมี หรือ เหงา หรือเพราะอะไรก็ตาม ก็มีไปเหอะ แค่เล่าประสบการณ์ส่วนตัวให้ฟังเฉยๆ ความจำเป็นในชีวิตมีไม่เหมือนกัน นิสัยก็ต่างกัน ไม่มีอะไรถูกหรือผิด 

แปลกใจกันไหม คนพันทิปส่วนใหญ่ มักบอกว่า "อยู่คนเดียวก็ไม่ได้แย่" กันทั้งนั้น นี่ก็คอนเฟิร์มอีกเสียง ว่าไม่ได้แย่ แถมดีมากด้วย เมื่อวานไปเดินเล่นแถวสยาม มีแว่บๆ นึกถึงแฟนคนแรกด้วยเหมือนกัน เราเป็นเด็กจบจุฬา มันก็มีนึกถึงความหลังแถวนี้บ้าง ดังนั้น ที่มีคนถามว่า "ลืมอดีตไหม" คนเราไม่มีลืมหรอก ทุกอย่าง ผ่านมาผ่านไป หมุนวนตามวัฏจักร แค่เข้าใจชีวิตก็พอ