คือแม่เราน่ะ เป็นโรคทางจิตเวช เป็นกรรมพันธุ์หรือเพราะสิ่งแวดล้อมเราไม่รู้ เราก็เป็น แต่มีพี่น้อง คนอื่นไม่เห็นไปหาหมอกินยาแบบเรา

แล้วพ่ออ่ะ ไม่ให้แม่กินยา  เราว่าพ่อทำร้ายแม่  เพราะอยากให้แม่มาดูแลตัวเอง  แล้วตัวเองก็ขี้เกียจดูแลแม่  สนใจแต่ดูหนัง

ส่วนแม่ ก็เสียใจเวลามีคนด่าว่าบ้า เลยไม่อยากกินยา เพราะว่า อยากหาย

คือมันเป็นอะไรที่เซนสิทิฟนะเรื่องนี้  ไม่มีใครอยากรู้สึกผิดปกติ หรือถูกด้อยค่า อย่างที่สังคมไทยส่วนใหญ่ชอบทำ ชอบเหยียบ ชอบกด คนอ่อนแอกว่า 

เราเข้าใจ เพราะเราก็เป็น แต่คนละโรค  แต่เรากินยา หาหมอ  เราออกไปข้างนอก ไปเจอสังคม ไปทำงาน   แต่แม่อยู่บ้าน เจอแต่พ่อ กะ น้อง ที่โคตรจะ Toxic

พ่อเป็นผู้ชายที่แย่มาก  ตายไปเราก็ไม่เสียใจนะคนแบบนี้ 

ไม่รู้หรอกว่าในใจแม่คิดอะไร  

แม่เรา 59 แล้ว ความจริงคือแม่เราร่างกายอ่อนแอกว่าพ่อนะ  ตัวเล็กกว่า  มีลูกตั้ง 4  คน บ้านก็จน พ่อก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่  คิดว่าแม่เราได้สารอาหารเท่าไหร่ มาทดแทนกับที่เสียไป

เราไม่รู้หรอก อะไรยังไง

แต่ก็เป็นสิ่งที่แม่เลือกเอง  ตอนนี้แม่ไม่กินยา แต่ก็ดูแข็งแรง  แต่อารมณ์แม่ควบคุมไม่ได้  แต่แม่รักพ่อรักน้อง ก็ปล่อยให้เขาอยู่กันไป

สมมุติว่าแม่ไม่กินยา ร่างกายอ่อนแอ  คนที่ควรทำตัวเข้มแข็ง คือ พ่อ น้องชาย พี่สาวเรา  แต่ทุกคนทำตัวเห็นแก่ตัว  ตอนแรกจะเอาแม่ไปไว้สถานสงเคราะห์   น้องชายเราก็ไม่ทำงานบ้าน ถึงไปทำงานก็ควรทำงานบ้านบ้างนะ  อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ตะคอกแม่ ตะคอกพ่อ  พ่อก็จะตะคอกแม่  พ่อตะคอกเรา ทั้งที่เราไม่ตะคอกใส่  

ทำงานได้ไม่เท่าไหร่ก็มีเมีย พามาอยู่บ้าน ไม่ช่วยทำงานบ้านเหมือนกัน ชอบฉี่ใส่พื้นห้องน้ำ จนแบบคราบดำเหลืองเกาะเต็มไปหมด  เราไม่เคยปล่อยเป็นแบบนี้  ชอบแต่งตัวสวย  ออกไปเที่ยวกะเพื่อน มีสองเฟส  อีกเฟสโพสว่าโสด   แต่เวลาคุยกับพ่อแม่ใช้น้ำเสียงดี แต่การกระทำแย่ 5555

แต่ตอนนี้พวกเขาก็ดูมีความสุขดี  บ้านเราก็เป็นแบบนี้  เราก็เริ่มจะปลง

ส่วนเรา ก็โซซัดโซเซ  แต่ก็ใช้เงินตัวเองแล้วนะ  ของใช้ ของกิน ก็ซื้อเองหมดแล้ว  เหลือแต่อาศัยเขาอยู่ แต่เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว   และข้าวของเราเยอะมาก  ให้ทิ้งไว้แล้วซื้อใหม่คงจะไม่ไหว  แล้วแฟนน้องก็จ้องจะเอาไปใช้ แบบไม่เกรงใจ ไม่สนของใคร จะเอา

ก็รู้สึกโดดเดี่ยวแหละ เพราะไม่มีใคร  ไม่มีใครอยู่ข้างๆ  อาจจะมีแต่แม่นะ   

แปลกตรงที่ตอนเราไม่กินยา เราจะหมดแรง  แล้วจะหงุดหงิดแล้วปวดหัวมาก ต้องกินยาถึงจะรู้สึกปกติ  พอโฟกัสได้ แต่ตอนแม่กินยา แม่จะอยากนอน แต่พูดจามีเหตุผล ดูเป็นคนมีสติ แยกแยะถูกผิดได้ พอไม่กินยา ถึงมีแรง แต่อารมณ์ฉุนเฉียว  แล้วก็ชอบด่า แช่งเรา แม่ก็ดูไม่ค่อยโฟกัสเหมือนกัน  แล้วจากตอนที่กินยาหน้าแม่จะขาวผ่อง อิ่ม พอไม่กินยาคือแม่หน้าหมองมาก น้ำก็ไม่ค่อยอยากอาบ พูดจาก็ไม่ค่อยมีเหตุผล  ให้ข้าวให้น้ำนกพิราบอีก

เราก็อยากให้แม่แข็งแรงและมีความสุขนะ  ถ้าแม่เป็นแบบนี้แล้วมีความสุขก็โอเค แต่เราห่วงแม่นะ  เพราะแม่หยุดยาเอง  อนาคตแม่จะเป็นไงไม่รู้ 

บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกภายในใจแม่มั้งที่ไม่ค่อยรักเรา  เลยด่า แช่งเรา หรือเราอาจจะทำอะไรให้แม่เสียใจ เราว่าแม่คงจะรักเราแหละ

แต่เราเกลียดพ่อนะ ที่ทำตัวแบบนี้ ตัวเองไม่ได้อ่อนแออะไรมาก  เป็นผู้ชายที่แย่อ่ะ  พึ่งพาไม่ได้ เห็นแก่ตัว  รักลูกไม่เท่ากัน 

ไม่รู้สิ  ชีวิตมันก็คงอย่างงี้  เกิด แก่ เจ็บ ตาย