สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้มีเรื่องเล่าค่ะ ทนอ่านกันหน่อยนะคะ

เราเป็นรู้จักกับเพื่อนคนนี้มาจะสามปีแล้วค่ะ รู้จักกันตอนจะเข้าปีหนึ่ง เรื่องคือเราสองคนเป็นคนไทยที่มาเรียนต่างประเทศที่ประเทศเดียวกันแต่ว่าคนละมหาลัย คนละเมืองค่ะ แต่ว่าเป็นครั้งแรกที่ออกจากประเทศไทยทั้งคู่แล้วก็มีเพื่อนร่วมกันเยอะมาก(เรียนม.ปลายที่เดียวกัน แต่ไม่รู้จักกัน) เรารู้สึกว่าเขาน่ารักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คอนแทคมาแรก ๆ เลย เขาน่ารักมากแอบจะไทป์เราแล้วเขาก็คุยรู้เรื่องพูดจาน่ารัก คือเป็นคนฉลาดมีความคิดความอ่านค่ะ นอกจากนั้นคืออะไรต่าง ๆ ก็คล้าย ๆ กันด้วย เรื่องความชอบเรื่องเพลงเรื่องความคิดอะไรงี้ เรารู้สึกว่า เอ้ ทำไมคนนี้เหมือนเราจังน้า มีความเชื่อมต่อโยงใยอะไรเชื่อม ๆ กัน จากที่ตอนแรกชอบหน้าตาเขาพอเรายิ่งได้พูดคุยก็ยิ่งชอบค่ะ ฮา แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ คือเบื้องต้นเราไม่ใช่คนประเภทที่จะเริ่มก่อนอยู่แล้ว แต่มีวันนึงตอนนั้นช่วงปีใหม่ (ตอนนี้ยังปีหนึ่งนะ) เรามีความคิดขึ้นมาว่า เอ้ จะบอกไปเลยดีไหมว่าเราชอบนะ แต่ว่าพอมาคิด ๆ ดูเราก็ไม่ได้อยากได้อะไรจากเขานะ คือถ้าเราบอกไปว่าชอบแล้วยังไงต่อ อยากเป็นแฟน? เราไม่แน่ใจค่ะ หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ สรุปคือไม่ได้บอกอะไรไปค่ะ 

พอปีสองเนาะ เราสองคนก็ยังคุยกันเหมือนเดิมมาเรื่อย ๆ (ก็คนเป็นเพื่อนกันเนาะ) คุยกันมาเรื่อย ๆ ตลอด ๆ เจอกันบ้างบางครั้งถ้ามีเวลา เฟสไทม์กันบ้าง แต่ส่วนมากคือไม่ได้เจอกันแต่ก็คุยกันตลอดค่ะ ปีนี้เราเริ่มเละละ เดทคนไปทั่วแล้วดเราก็เล่าให้เขาฟังด้วย คือมีความหวังในใจเล็ก ๆ ว่าสักวันเขาจะพูดอะไรออกมาว่าแบบ เออ เธอเลิกคุยกับคนนั้นเถอะแล้วมาเดทเรานี่ อะไรแบบนี้ค่ะ (แต่แน่นอนว่าเขาไม่เคยพูดเนาะแล้วก็คงไม่มีทางพูดด้วย เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ^^ ) เราเจอคนหลาย ๆ คน คุยกับคนใหม่ ๆ เยอะ ๆ ยังไงยังไงก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมค่ะ มีครั้งนึงเดทคนที่ตรงสเปคเรา (แต่เขามาก แล้วก็จบไม่ดี) ซึ่งคนนั้นเราก็ยอมรับได้เลยว่าเราชอบเขาแหละ (มั้ง คือแค่ตรงสเปคแต่เป็นคนแย่ง่ะ ครั้งนี้ไม่ได้หล่อพอที่จะให้มองข้ามความ  ฮา) แต่ว่าระหว่างนั้นเราก็ยังชอบเพื่อคนนี้อยู่เหมือนเดิมค่ะ คือเหมือนเราพร้อมทิ้งไอ้คนนั้นที่ตรงสเปคเรามากแค่ถ้าเพื่อนเราบอกว่า เออ เราชอบเธอ คือพูดจริง ๆ เราพร้อมค่ะ เรายอมทุกอย่างขอแค่ให้เขาพูด (แต่ก็นั่นแหละ จะมาพูดอะไร เราเพื่อนกัน) ก็ค่ะ ชีวิตเจอคนมากมายสุดท้ายก็ยังชอบเธออยู่ดี เห้อ

จนพอหน้าร้อนตอนจะปีสามเราเริ่มคุยกับคนนึงค่ะ คนนี้เราค่อนข้างซีเรียสเพราะเราชอบจริง แต่ถามว่ายังชอบเพื่อนอยู่ไหม แน่นอนว่า ชอบค่ะ (หญิงสาวสองใจ) แต่คือเราก็รู้สึกว่าเออ มันมาขนาดนี้ละ มิตรภาพเราสองคนมันยืนยาวเกิน ไม่ต้องบอกหรอกบอกไปแล้วได้อะไรน้า ตัดใจสักทีจบจบค่ะ จ้นนนนนนนน เรากับคนนั้นที่เราชอบมาก ๆ จบกัน ตอนนั้นเราเหวอเลยจบละความซีเรียสทั้งหมดที่ลงแรงมา อันนี้คืออกหักแบบอกหักอกหักจริง ๆ เราเจ็บมากอยู่ แล้วพอมันจบเราก็เศร้ามาก เศร้าจริง ๆ เราก็เล่าให้เพื่อนรักคนนี้ฟังเหมือนเดิมก็ไม่มีอะไร เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร อะไรที่มันจบแล้วมันก็คือจบเนาะ พอเราอาการดีขึ้นเราก็พูดคุยอัพเดทชีวิตกับเขาเหมือนเดิมค่ะ เราก็ถามวเขาเรื่องหวานใจต่าง ๆ นานาว่าสถานการณ์ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง โดยที่คิดว่าไม่มีไรหรอกถามไปงั้น ๆ เขาเนี่ยนะ สรุปคือไรเตง เขามีค่ะ ฮา ซีเรียสด้วย อกหักซ้ำเลยทีนี้ ทำไงดีง่า แย่แย่แย่ จนตอนนี้เขาก็รักกันดีค่ะ แล้วคือเขาก็มาเล่าให้เราฟังเรื่องสถานการณ์ของเขาเนาะว่าเป็นไงบ้าง จนปัจจุบันเราสองคนก็ยังคุยกันแบบมิตรภาพยืนยาวเหมือนเดิมค่ะ ที่ต่างคือเขามีหวานใจแล้ว (แล้วชีวิตนี้เราก็คงไม่มีโอกาส) แล้วเราก็คงไม่มีทางบอกเหมือนเดิม

นะคะ เรื่องราวอกหักสามปีเต็ม (และหลังจากนี้ทั้งชีวิต) ใครมีวิธีปลดล็อคความรักให้เจอแต่อะไรดี ๆ บอกหน่อยนะคะ ดวงกุดมากจริง ๆ หรือทุกคนอ่านแล้วมีความเห็นยังไงพูดคุยกันได้นะคะ

ปล ตอนนี้ยังโสดค่ะ ตัดใจแล้วด้วย ใครสนใจทักมาได้น้า จุ๊บ