คือเราได้ทำความรู้จักและคุยกันกับคนๆนึงได้ไม่นาน คุยแรกๆเราก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แต่วันนึงเขาได้ถามยืมเงินกับเรา แต่เราก็ได้ปฏิเสธไปเพราะเรารู้สึกว่าไม่ได้รู้จักกันมากพอที่คุยกันเรื่องนี้ โดยส่วนตัวเราถ้าเราทำความรู้จักกับใครได้ไม่กี่วันเราไม่กล้าที่จะคุยเรื่องเงินต่อให้คุยนานเป็นปีแล้วก็ตาม หรือเราคิดมากเกินไป ไม่ใช่ว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมช่วยเหลือไม่ได้ แต่เราแค่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ หลังจากครั้งนั้นที่ปฏิเสธไปแล้ว เราก็รู้สึกอึดอัดไม่อยากที่จะคุยต่อ(แต่ก็ยังคุย555) พอคุยมาอีกหน่อยก็พูดเหมือนว่าลำบากเรื่องเงินอยู่ไม่รู้จะยืมกับใครตอนนี้แค่หลักร้อยก็พอ ในใจตอนนั้นคือเรารู้สึกว่าเหมือนกับเขากำลังอยากให้เราช่วย ใจนึงเรารู้สึกผิดอยู่ที่ไม่เอยปากที่จะช่วย แต่อีกใจก็รู้สึกแย่กับคนๆนี้ เราเป็นพวกเห็นแก่ตัวใช่หรือเปล่า เราแค่รู้สึกว่าการที่เราจะให้เงินกับใครไปต้องเป็นคนที่เรารักและรู้จักกันดี แต่กับคนที่ไม่เคยอยู่ด้วยกันไม่รู้จักกันดีเราให้ไม่ได้จริงๆ(กลัวโดนหลอกด้วยแหละ) สำหรับบางคนอาจจะไม่เยอะแต่สำหรับเราจะเยอะจะน้อยก็ต้องคิดดีๆก่อน (บวกกับที่เราเคยพลาดด้วยเลยคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า)  วันนึงเราดูคลิปในโชเชียลไปเรื่อย แล้วเจอคอนเทนท์นึงประมานว่ารีวิวคนที่เคยคุยด้วยแต่ละจังหวัด บางจ.ก็ดีเอาใจเก่งแต่มีเมีย บางจ.ก็เจ้าชู้ บางจ.ก็เปย์เก่งแบบ300% แต่ติดเมีย  บางจ.แค่บอกว่าอยากได้อะไรก็โอนๆแต่เจ้าชู้ (คอนเทนท์ที่เอยถึงไม่ใช่คนที่คุยด้วย แต่เป็นคอนเทนท์ทั่วไปในโชเชียล) เรารู้สึกว่า คนเราส่วนใหญ่จะชอบแค่คนที่โอนง่ายหรอ จะสนใจแค่คนที่เปย์หรอ คนเราจะจีบหรือไปต่อกันได้คือต้องโอนใช่หรือเปล่า เราเป็นพวกเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า