อย่างที่ว่าไปข้างต้นเลยค่ะ เราแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้อง ตอนแรกที่ได้เห็นเขาเราก็รู้สึกปลื้มเขาตั้งแต่เห็นหน้าเลยค่ะ สเปคเรามาก เขาเป็นคนที่หล่อมาก ๆ เลยค่ะ และเข้าถึงได้ในทุก ๆ คอมมูเลย แต่ในช่วงแรก ๆ ของการเปิดภาคเรียนเรามองว่าเขาเป็นประเภทที่ชอบดูดพอตและสูบบุหรี่ก็เลยคิดว่าการไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยคงจะดีกว่า เราเลยเลิกสนใจเขาไปสักพัก ระหว่างนั้นก็มีคนมาชอบเราค่ะ เราเองก็เปิดใจอยู่ตลอด แต่พอคบกันไปก็เลิกกันอยู่ดี ส่วนคนอื่นที่มาชอบเราก็รู้สึกว่าเราเรียนรู้นิสัยเขาแล้วและคงไปต่อกันไม่ได้น่ะค่ะ แต่พอเราได้เห็นงานแต่ละชินที่เขาทำส่งอาจารย์ เราก็กลับมารู้สึกประทับใจในตัวเขาอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ เราตั้งคำถามเลยว่าทำไมคนที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้ถึงไม่เอาใส่ใจกับการเรียนให้มากกว่านี้ล่ะ แรก ๆ ก็แค่อยากเป็นเพื่อนที่คอยซับพอร์ตเรื่องการเรียนของเขา แต่พอได้มองเขา ได้เล่นเกมด้วย ได้ถามถึงสิ่งที่เขาชอบและสิ่งที่เขาอยากลองทำในชีวิต เราก็ตกหลุมรักเขาอีกครั้งอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ นอกจากหน้าตาแล้วหลาย ๆ อย่างของเขาทำให้เรามองข้ามข้อเสียของเขาไปแทบจะทั้งหมดเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนหนีไม่พ้นจากเขา เราดูชอบเขามากถึงขึ้นที่ใครก็มาแทนเขาไม่ได้ แต่เราทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยกันบ่อย เรียกได้ว่านานมากคุยกันหนึ่งครั้งและเราก็คือฝ่ายที่ทักไปหาเขาก่อนเสมอค่ะ การคุยกันมันคือการที่เขาพิมพ์แบบหนึ่งบับเบิ้ลต่อหนึ่งคำถามของเรา เขาไม่เคยถามเรากลับเลยค่ะ เขาตอบเร็วบ้าง ช้าบ้าง แอบรู้สึกไม่ค่อยมีหวังเลยค่ะ และบางครั้งเขาก็จะมีบอกเราว่าขอไปเล่นเกมก่อนและก็จะกลับมาตอบเราค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้เราคงไม่มีหวังแล้วใช่ไหมคะ เราเป็นเด็กที่เรียนเด่นนิดหน่อยค่ะ แต่เพื่อนบางคนก็เรียกเราว่าติ๋ม เพราะแบบนั้นไหมคะ คนที่เข้าได้กับทุกคอมมูแบบเขาถึงไม่ได้สนใจเรา... แต่มาถึงขั้นนี้แล้วเราควรจักการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีเหรอคะ