คือตอนนี้หนูสับสนกับชีวิตมากๆเลยค่ะ หนูเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่อายุอยู่ในช่วงวัยรุ่นต้นๆค่ะ หนูกับคุณแม่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ค่ะ ส่วนคุณแม่กับคุณพ่อของหนูท่านแยกทางกันไปแล้วค่ะ ตัวหนูเองอยู่กับญาติทางฝ่ายคุณแม่ค่ะ ตั้งแต่เด็กที่หนูจำความได้หนูไม่เคยได้รับการดูแลจากแม่เลยค่ะ หนูไม่เคยกอดแม่หรือว่าได้คำชมหรืออะไรเลยค่ะ ส่วนมากคุณแม่หนูเขาไม่ค่อยสนใจใยดีสักเท่าไหร่ค่ะ หนูโตมากับการเลี้ยงดูของน้าซึ่งเป็นน้องสาวของแม่ แล้วอาสาวที่เป็นน้องสะใภ้ของแม่ค่ะ หนูไม่เคยอยู่กับแม่สักครั้ง ในช่วงเทศกาลท่านก็จะกลับมาบ้านค่ะแต่ท่านไม่เคยถามไถ่อะไรเลยว่าหนูสบายดีรึเปล่า แต่ท่านถามลูกของน้าส่วนมากค่ะ พอโตขึ้นอายุประมาณ 9-10ปี หนูอาศัยอยู่กับคุณยายค่ะ ตั้งแต่ตอนนั้นหนูมักจะเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวค่ะ ซึ่งหนูไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนเลยค่ะ หนูเลิกเรียนมาก็อยู่แต่ข้างในห้องค่ะ หนูไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่ แต่มีครั้งหนึ่งช่วงนั้นเป็นเทศกาลปีใหม่ค่ะ คุณแม่ของหนูกลับมาบ้าน ตอนนั้นหนูป่วยเป็นโรคไข้เลือดออกค่ะ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเลยค่ะยกเว้นคุณแม่ของหนู หนูเลยขอให้ท่านพาไปโรงพยาบาล แต่ท่านกลับตะคอกกลับมาว่า "อะไรแค่นี้ทำเป็นสำออย มันไม่ต/ยหรอก อย่าปัญยๅอ่อน แxกๆพาราแล้วไปนอนซะ" หนูช็อกทำอะไรไม่ถูกค่ะ ตอนนั้นหนูรู้สึกเสียใจมาก แต่หนูทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ หนูเลยกินยาแล้วกลับเข้าไปในห้องค่ะ พอน้ากลับมาหนูจึงขอให้น้าพาไปโรงพยาบาล และสุดท้ายหนูก็ได้นอนโรงพยาบาลค่ะ ซึ่งตอนนั้นหนูยังเด็ก คนในครอบครัวไม่มีใครว่างเลยค่ะ น้าเลยให้แม่หนูมาเฝ้าที่รพ. ซึ่งก่อนจะนอนเตียงต้องใส่สายน้ำเกลือค่ะ หนูเป็นคนที่กลัวเข็มมากๆ ตอนนั้นหนูเลยร้องไห้ออกมาค่ะ แต่แม่หนูกลับกลับเราะแล้วก็ถ่ายคลิปไว้บอกว่าจะเอาไปลงตตค่ะ หนูหน้าชาทำอะไรไม่ถูก ซึ่งตอนนั้นหนูเสียใจมากๆเลยค่ะ พอหนูโตขึ้นหนูมักทะเลาะกับท่านบ่อยครั้งซึ่งหนูพยายามหลีกเลี่ยงทุกครั้งแต่ท่านกลับหาเรื่องมาว่าหนูสารพัด จนกระทั่งหนูกลายเป็นเด็กเก็บกด จนตอนนี้หนูคิดจะจบชีวิตตัวเองบ่อยครั้ง หนูหาคำตอบกับตัวเองว่าจะอยู่บนโลกนี้ทำไม หรือหนูไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่หนูนึกถึงหน้าของแม่หนูมักจะร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ หนูอยากจะหายไปให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ทว่าหนูกลับไม่กล้าพอ หนูควรหาทางของยังไงดีคะ หนูเริ่มจะไม่ไหวแล้ว