การตั้งกระทู้นี้ หนูอยากทราบความคิดเห็นของทุกท่านค่ะ

ส่วนตัวชีวิตนี้มีแม่เปิดร้านขายของ พ่อทำไร่นทำนาทำสวน เพื่อหาเงิน และหนูก็ต้องช่วยพ่อแม่ตั้งแต่จำความได้ จนตอนนี้หนูจะขึ้นม.4แล้ว ตอนปิดเทอมหนูก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน เพราะปกติ พ่อแม่จะทำงานทั้งวัน ไม่มีเวลาเล่นด้วยกันเหมือนครอบครัวสุขสันต์ (นี่อาจจะคือความจริงที่เราต้องเผชิญ) เปิดเทอม ทุกๆเลิกเรียน ก็ต้องช่วยเฝ้าร้าน+ขายของจนปิดร้าน ปิดเทอมก็ช่วยแบบนี้ทุกวันๆ เครียดมาก ไม่มีเพื่อนเล่นด้วย ไม่เถลไถล ไม่ติดการพนัน เหล้าสุราไม่ยุ่ง อยู่ร้าน ทั้งวัน มีแค่สิ่งเดียวที่เล่นได้ คือ คอมกับโทรศัพท์ พอเครียดมากๆเลยหาอะไรทำแก้เครียด แต่มันก็มักจะทะเลาะกับครอบครัว เช่น เล่นกับเด็กประถมบางคนก็เด็กอนุบาล แม่ก็หาว่าไม่โตเป็นผู้ใหญ่สักที พอซื้อของกินหรือของใช้ พ่อแม่ก็บอกให้ประหยัดตังค์ ซึ่งก็เข้าใจในส่วนนี้ แต่บางทีก็จี้เกิน ล่าสุด ก็บ่นอีกว่าพึ่งไปซื้อชุดซื้อของตอนจะเปิดเทอมมาก็เสียไปหลายตัง ค่าน้ำ ค่าไฟ แม่ชอบบ่นเรื่องเครียดให้ฟัง ทำให้เราเครียดตาม แต่แม่ก็บอกไม่ต้องเอาไปเครียด ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เวลาคุยกับพ่อ พ่อชอบเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง แต่ก็ต้องยอม เพราะพ่อเป็นเสาหลักครอบครัว ส่วนตัวเราเป็นคนชอบถามเพราะสงสัย เหมือนพอพ่อตอบให้เราไม่ได้ก็โมโหใส่ เวลาจะทำงานอดิเรกก็ต้องทำตอนกลางคืน เพราะตอนเช้าหรือกลางวัน ก็ต้องเฝ้าร้าน ทำให้เราตื่นสาย พ่อแม่ก็บ่นอีก คือเรามีความสุขก็คือตอนที่เราได้ทีเวลาส่วนตัว ซึ่งก็คือกลางคืน คือเหมือนเรากับครอบครัวไม่ลงรอยกันจนหนูก็ต้องพึ่งยา บางทีแม่ก็บ่นว่า ทำไมต้องพึ่งยา พึ่งตัวเองบ้าง บางทีทะเลาะกับพ่อ พ่อก็บอกว่าเพราะหนูพ่อก็เลยต้องเครียดจนต้องกินยา หนูตั้งแต่เด็กจนโตไม่ค่ิยได้ปรึกษาพ่อแม่เลย เพราะจะไม่ลงรอยกัน เราไม่กล้าถามใคร เวลากินข้าว เราก็จะแยกกันกินกับพ่อแม่ คือบางทีเราก็ไม่ไหวแล้วกับชีวิตตตต อยากถามผู้รู้ว่าควรเอายังไงดีกับชีวิตคะ ปล.ยังมีอีกหลายเรื่องหลายอย่างที่บอกไม่หมด