ลึกๆแล้วปัญหานี้เจอมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ พอดิบพอดีดันวนกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง เลยทำให้ชวนนึกสงสัยว่าจริงๆแล้วคนที่ผิดคือเราหรือไม่
วันนี้พี่สาวทักมาช่วงเย็น ให้ต้มมาม่าให้เขา พอเราเห็นข้อความนั้นแล้วก็ลุกไปต้มทันที เนื่องจากเรารู้ว่า ถ้าพี่กลับมาแล้วจะอารมณ์เสียแน่ๆถ้าไม่ได้สิ่งที่สั่งทันที เราตั้งใจทำให้มากๆ ปรุงรสชาติให้ใหม่จนอร่อย พอทำเสร็จเราก็กลับมาเปิดมือถือ แล้วก็ดูว่าเหมือนเราจะรีบเกินไป เพราะข้อความถัดมาทางพี่พิมพ์มาว่า เดี๋ยวบอกให้ต้มตอนไหน ใช่ค่ะเราต้มเสร็จแล้ว  พี่เราก็พพมพ์กลับมา ว่ามาม่าอืดพอดี แล้วก็บอกว่าเราไม่อ่านก่อนหรอ  เราบอกไปตามตรงว่าอ่านแค่บรรทัดแรกแล้วลุกไปเลย พี่ก็บอกว่างั้นเวฟไว้ก็ได้ แต่สรุปพี่กลับมาบ้าน บอกว่า เนี่ยมันไม่น่ากินเลย เวฟยังไงให้น้ำหายไปต้มใหม่ มาม่ามันอืด นางไม่ชอบ เพื่อนพี่เราก็พูดแทรกมาว่า มันอาจจะอร่อยก็ได้ ทำท่าทาง แล้วก็บอกให้เราเอาอันนี้ไปทิ้ง ไม่ก็เอาไปกินเราก็บอกตรงๆว่ากินข้าวไปแล้ว ในใจตอนนั้นเราโมโหมาก ที่เรารีบไปต้มให้เพราะเราจะได้มาทำสิ่งที่เราต้องทำต่อ แต่กลับต้องมาทำสิ่งนี้ซ้ำอีกครั้ง เราก็ไปต้มให้จนเสร็จ แล้วเอามาให้พี่กิน เขาก็ชวนให้เรากิน เราก็ปฏิเสธไป ว่าไม่กิน พี่ก็บอกเราว่า อย่ามาขึ้นเสียงใส่ku kuเป็นพี่xึง แล้วเพื่อนที่ก็ถามว่าถ้าไม่มีเราจะใช้ใคร พี่บอกก็ไม่ใช้ใคร ใช้เราได้คนเดียว เราคิดดูแล้วมันไม่ค่อยแฟร์ หลายๆครั้งเขาก็มาอารมณ์เสียใส่เรา แต่เราโต้ตอบไม่ได้ ผู้ใหญ่ที่บ้านคนอื่น ก็เป็นเช่นนี้กับเรา แล้วก็น้องสาวคนเล็กที่อยู่ประถมก็พูดกับเราไม่ค่อยดี ทำให้เรารู้สึกต่ำกว่าเสมอๆ แต่คนในบ้านไม่ว่าอะไร ถ้ามองรวมๆแล้วคนในบ้านก็ใจดีกับเราอยู่นะคะ อืม หรือว่าอันนี้เราคิดมากเกินไป ปล.เราไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านนี้