คือตอนนั้นแม่เรียกเราให้ช่วยดูละก็ถามว่าอันนี้มันอ่านว่ายังไงตอนนั้นคือเราไม่แน่ใจเพราะคุ้นๆอยู่เราก็เลยบอกแม่ไปว่าใช้มา10ปีแล้วยังไม่รู้อีกหรอ(ตู้เย็น)เพราะเหมือนแม่จะปรับให้มันละลายน้ำแข็งแม่ก็เลยพูดว่ารู้แล้วจะถามหรอละก็พูดขึ้นมาคำศัพท์ง่ายๆแบบนี้ต้องรู้ดิเราก็เลยบอกไปว่าไม่รู้ไม่งั้นคงไม่ให้ลงเรียนพิเศษไปหรอก(พึ่งเริ่มเรียน)ละแม่ก็พูดว่าน้องA (ขอเรียกอย่างนี้ละกัน)ไปถามยังอ่านออกเลยเราก็เลยแบบห๊ะคือถ้าจะอวยลูกคนอื่นขนาดนั้นก็เชิญไปถามน้องเค้าเถอะค่ะละแม่ก็พูดมาแบบเพราะไม่ตั้งใจท่องศัพท์ไงคือเราไม่รู้จะพูดไงต่อละก็เลยหนีเข้าห้องมาละให้แม่ทำเองพอเข้าห้องมาเราก็คิดหลายอย่างมากเลยนะละก็น้ำตาไหลมาเองคือลูกตัวเองแม่ยังไม่เข้าข้างหรือให้กำลังใจเลยอะคือมันจี้ปมเรามากเลยนะเออคือเราก็รู้ว่าตัวเองไม่เก่งหัวช้าคือเราก็อยากเกิดเป็นคนที่เก่งเพรียบพร้อมอยู่หรอกถึงอย่างนั้นเราก็คิดนะว่าทำไมแม่ไม่สนับสนุนเราบ้างพาไปลองทำหลายๆอย่างเพราะทุกวันนี้เราไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความสามารถอะไรบ้างอนาคตจะทำไรได้บ้างละแม่ยังมาด้อยค่าเราอีกอะแค่เราเห็นเพื่อนๆในห้องเก่งกันเราก็รู้สึกว่าตัวเองด้อยแล้วแค่นี้ก็ให้กำลังใจกันไม่ได้หรอสัปดาห์นึงมี7วันทะเลาะกันไป4วันละละเราก็ร้องทุกครั้งคือเหนื่อยมากๆจนเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าปะวะอยากลองไปพบจิตแพทย์มากๆแต่ดูที่แม่ทำกับเราจะปรึกษาใครก็ไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิท