คบกับแฟนมา 6 ปี เพิ่งครบรอบเมื่อวานเลย แต่อะไรๆก็ดูไปต่อไม่ได้ ช่วงปีแรกเค้าจะหงุดหงิดกับการเตรียมตัวไปทำงานตอนเช้า และเราทำงานที่บ้านเราก็ช่วยซัพพอร์ทเค้า และรับอารมณ์เค้าทุกวัน จนเค้าไปทำงานครึ่งวันแล้วเรายังร้องไห้กับพฤติกรรมแย่ๆที่เค้าถล่มใส่อยู่เลย ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเค้าเป็น ADHD (โรคสมาธิสั้น) ซึ่งหนึ่งในอาการคือไม่สามารถเตรียมตัวหรือจัดการตัวเองได้ ชอบพูดแทรก ดูทีวีด้วยดูโทรศัพท์พร้อมกัน กินข้าวมือนึงถือโทรศัพท์ ส่วนเรานั่งเงียบๆ ดูเค้าเล่นโทรศัพท์ตอนกินข้าว อายุสามสิบกว่าแล้วอ่ะ ตอนนี้คิดว่าทำไมอยู่ด้วยมานานขนาดนี้ใช่มั๊ย

พอเข้าปีที่ 4 เราเองเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งก็กินยา มันเลยไปช่วยกดอารมณ์อ่อนไหวตอนที่รองรับอารมณ์เค้าไว้ด้วย เราเลยแนะนำเค้าให้ไปหาหมอที่โรงบาลเดียวกัน ก็เลยรู้ว่าเค้าเป็นโรคสมาธิสั้น เราเลยถึงบางอ้อว่า มันเป็นเหตุเป็นผลและทำความเข้าใจว่าเพราะแบบนี้ มันเลยเป็นแบบนี้ อีกอย่างใน Instagram มีแอคเคาท์ที่คอย educate เยอะมาก เป็นมีมตลกๆก็มี เราก็พยายามอยู่กับมันให้ได้ ซัพพอร์ทเค้า รายละเอียดเล็กๆน้อยๆในชีวิตประจำวันเราเข้าไปทำให้หมด เพราะเบื่อเวลาที่เค้าทำเอง หรืออะไรที่มันไม่พร้อม มันเสียอารมณ์มาถึงเรา อย่างเวลาเตรียมตัวออกจากบ้านเราต้องลงมาเปิดแอร์ที่ห้องรับแขกก่อน เพราะถ้าร้อนๆตอนจะใส่รองเท้าออกจากบ้าน หรือหาของไม่เจอแล้วร้อนก็กลายเป็นเรื่องได้  ตอนแต่งตัวเค้าก็ต้องเปืดซีรี่ในโทรศัพท์ดู เราว่ามันทำให้ช้า แต่เค้าบอกมันช่วยให้เค้าจดจ่อ เราออกจากบ้าน เช็ดรถ เอารถออกไปจอดรอเพื่อไปข้างนอก บางทีสตาร์ทรถแล้ว เค้าก็ยังไม่เปิด-ปิดประตูบ้านให้ แบบเฮ้ย ช่วยหน่อยดิ กูเอารถออกมารอแล้ว จะขึ้นมานั่งรถอย่างเดียวเลยเหรอ นี่คือชีวิตประจำวัน

เราหมั้นกับเค้ามา 3 ปีแล้ว นึกออกมั๊ย? ไม่ได้เตรียมตัว วางแผนอะไรเลย เค้าอายุน้อยกว่าเรา 5 ปี เค้า 34 มีงานประจำทำ เงินเดือนเยอะ ส่วนเรา 38 เป็นฟรีแลนซ์ เราพรูฟชีวิตตัวเองเพื่อชีวิตคู่เยอะมาก จากทำงานโซนกลางคืนเราก็เริ่มมาทำเบื้องหลังกลางวัน เปิดบริษัท ไฟแนนเชียลต่างๆดีขึ้นมาก แฟนเราเป็นคนต่างชาติ เครดิตอะไรต่างๆเราทำไว้อย่างดี เผื่อวันนึงต้องย้าย หรือเรื่องวีซ่าจะได้ไม่มีปัญหา แต่เค้าไม่ทำอะไรเลย ก็ตื่นไปทำงานเหมือนเดิมทุกวัน บ่นว่าเหนื่อย เหนื่อยตลอดเราเข้าใจ เรามีงานกลางคืนบ้าง หรือไป ตปท บ้าง บางทีนางก็จำไม่ได้แม้เราจะลงรายอะเอียดไว้ใน Google Calendar ถามว่าเราเก็บกระเป๋าไปไหน? หลงลืมกับวันสำคัญๆของเรา จนพอมันเข้าไปที่ 6 เราจะสี่สิบแล้ว ถ้าเค้าไม่ซัพพอร์ทงานเราหรือไปให้กำลังใจเราหน้างาน เราก็พยายามเข้าใจ แต่หลังบ้านการใส่ใจ วางแผนชีวิตเค้าไม่ทำอะไรเลย เหมือนเราสู้อยู่คนเดียว และเค้าคือภาระ เราถามว่าเราจะย้ายประเทศมั๊ย ก็ไม่รู้ เราจะลงทุนเปิดกิจการอะไรก็ติดขัด เผื่อลงไม้ลงมือทำแล้วดันอยากย้ายทำไงอ่ะ มันไปไหนต่อไม่ได้เลย เค้าเป็นคนดีนะ รสนิยมเสื้อผ้า ดนตรี รักสัตว์ การมองโลก ทุกอย่างมันดีหมดแหละ แต่ติดตรงที่โรคเค้ามันทำให้เค้าไม่มีอนาคตอะไรกับเราเลย อยากเจอคนที่พร้อมที่จะไปกับเรา มีขีวิตเป็นเรื่องเป็นราวด้วยกัน วันเกิดเรามีของขวัญให้ ไม่ใช่ต้องเอาโทรศัพท์เค้ามากดซื้อของให้ตัวเอง หรือนัดเราไปกินข้าวแต่บอกที่อยู่ไม่ชัดเจนเราไปผิดร้านในคืนวันเกิดตัวเอง มันแย่มากนะ อยากมีครที่เติบโตด้วยกัน ไม่ใช่เราคอยเติมเต็มส่วนเล็กๆให้ชีวิตเค้าที่มีเงินเดือนสูงๆ และจะบินกลับประเทศวันไหนก็ได้ ไม่รู้จะพูดยังไง เหนื่อยใจ เผื่อมีใครมีแฟนที่เป็นโรคนี้บ้าง ปรับทัศนคติ ตัดสินใจยังไงกันบ้างคือ positive ไม่ไหวแล้ว