เราอายุ17-18ค่ะ ตอนนี้อยู่ม.6
อยู่ที่โรงเรียนเรามีเพื่อนนะคะ เราชอบช่วยเพื่อนค่ะ เวลาเพื่อนอยากจะยืมของเราก็ให้ยืมตลอด ของกินเราก็แบ่งเพื่อนตลอด ที่บ้านบอกตลอดว่าเราต้องเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือคนอื่นคนรอบข้างจะได้รักเรา แต่ว่าตั้งแต่เด็กเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงๆสักคนค่ะ เราโดนหักหลังตลอด หรือโดนแกล้งเสมอ เราโดนทั้งเพื่อนทั้งครูบูลลี่ จนเราขึ้นม.ต้น เรามีเพื่อนสนิทกลุ่มแรกค่ะ มีกันอยู่4คน แต่ก็ตรงกับช่วงโควิดค่ะ เลยไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ พอม.ปลาย เราก็แยกกันไปเรียนคนละสาย แต่ก็ยังดีที่1ในนั้นเรียนสายเดียวกับเรา
เพื่อนในห้องม.ปลายของเรา ชอบขอให้เราช่วยเขาในเรื่องต่างๆเสมอค่ะ อย่างเช่น ต้องทำกิจกรรมโรงเรียนช่วยแต่งหน้าให้หน่อย บ้านเราอยู่ไกลก็ตื่นตั้งแต่ตี3มาช่วยเพื่อน แต่สุดท้ายเราก็โดนหักหลังเสมอ ทั้งโดนเอาไปนินทา แต่งเรื่องใส่ความ เราเคยโดนเอาไปพูดว่าเราโดนรุมข่มขืน จากเพื่อนที่เราเคยคิดว่าเขาเป็นคนดี พอเรามีแฟน เพื่อนก็ลามมาบูลลี่แฟนเรา ดีที่แฟนเราเข้มแข็งกว่า เขาก็ไม่อะไร พยายามบอกว่าอย่าสนใจ
พออยู่บ้าน เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่ากว่าเดิมอีกค่ะ เรามีพี่สาวคนนึง พ่อกับแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กเราอยู่กับพี่สาวเพราะแม่ไปทำงานต่างประเทศมาใช้หนี้ที่พ่อก่อเอาไว้แล้วตอนนั้นพ่อก็ติดคุก แม่เราให้ลูกพี่ลูกน้องขึ้นมาอยู่กรุงเทพกับเรา จะได้คอยดูแลเรา แต่เขาเป็นคนขี้เกียจ เขาใช้เราตลอด พอเราเถียงป้าก็จะบอกว่า เป็นเด็กก็แบบนี้แหละ ต้องทำ
พอเราโตมาแม่กลับมาจากต่างประเทศแล้ว แม่ก็เอาหลาน2คนมาเลี้ยงด้วยค่ะ เพราะตอนนั้นเริ่มมีเงินแล้ว แต่ก็ยังเป็นเราที่ต้องทำงานบ้าน เพราะแม่บอกว่าน้องเด็กอยู่ทำก็ไม่สะอาดหรอก(คนนึงอายุ17 อีกคน15) แต่แม่ก็ไม่เคยฝึกน้อง พี่เราทำงานเช้ากลับเย็น เวลาบ้านไม่สะอาด เขาก็จะดุด่าเรา เสียงดังตลอด แต่เขาก็ไม่เคยทำงานบ้านวันธรรมดาเลย วันหยุดเขาก็ไม่อยู่บ้าน พอแม่กลับมาก็จะเป็นเราที่โดนด่าตลอด พี่เรากลับไม่โดนอะไรเลย น้องเราก็ไม่โดน แม่เคยพูดว่าเราไม่เก่งเท่าพี่สาว เวลาเราทำอะไรเราก็จะโดนเปรียบเทียบกับพี่สาวตลอด เรารู้สึกว่าเราไม่มีอะไรดีเลย เราไม่เคยถูกใจใครเลย แม่ไม่เคยชอบเราเลย เราทำอะไรก็ออกมาไม่ดีสักอย่าง ตอนนี้เราต้องสอบเข้ามหาลัย พี่สาวบังคับให้เราต้องเรียนมหาลัยท็อปของประเทศเท่านั้น เรากลัวจะไม่ติด กลัวจะโดนด่า แล้วถ้าเราสอบไม่ติดเราจะทำยังไง เรากลัวไปหมดเลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระที่บ้านมากเลย เราไม่มีประโยชน์ พยายามทำอะไรก็ไม่ดีพอสักที เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยจะลืมตาตื่น เรากลัวทุกครั้งที่ถึงเวลาที่แม่กกับพี่สาวจะกลับบ้าน เรารู้สึกไร้ค่า เป็นภาระ เป็นจุดบอดตลอดเวลา เราเหนื่อยจังเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าชีวิตเราไม่มีค่าเลยค่ะ
อยู่ที่โรงเรียนเรามีเพื่อนนะคะ เราชอบช่วยเพื่อนค่ะ เวลาเพื่อนอยากจะยืมของเราก็ให้ยืมตลอด ของกินเราก็แบ่งเพื่อนตลอด ที่บ้านบอกตลอดว่าเราต้องเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือคนอื่นคนรอบข้างจะได้รักเรา แต่ว่าตั้งแต่เด็กเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงๆสักคนค่ะ เราโดนหักหลังตลอด หรือโดนแกล้งเสมอ เราโดนทั้งเพื่อนทั้งครูบูลลี่ จนเราขึ้นม.ต้น เรามีเพื่อนสนิทกลุ่มแรกค่ะ มีกันอยู่4คน แต่ก็ตรงกับช่วงโควิดค่ะ เลยไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่ พอม.ปลาย เราก็แยกกันไปเรียนคนละสาย แต่ก็ยังดีที่1ในนั้นเรียนสายเดียวกับเรา
เพื่อนในห้องม.ปลายของเรา ชอบขอให้เราช่วยเขาในเรื่องต่างๆเสมอค่ะ อย่างเช่น ต้องทำกิจกรรมโรงเรียนช่วยแต่งหน้าให้หน่อย บ้านเราอยู่ไกลก็ตื่นตั้งแต่ตี3มาช่วยเพื่อน แต่สุดท้ายเราก็โดนหักหลังเสมอ ทั้งโดนเอาไปนินทา แต่งเรื่องใส่ความ เราเคยโดนเอาไปพูดว่าเราโดนรุมข่มขืน จากเพื่อนที่เราเคยคิดว่าเขาเป็นคนดี พอเรามีแฟน เพื่อนก็ลามมาบูลลี่แฟนเรา ดีที่แฟนเราเข้มแข็งกว่า เขาก็ไม่อะไร พยายามบอกว่าอย่าสนใจ
พออยู่บ้าน เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่ากว่าเดิมอีกค่ะ เรามีพี่สาวคนนึง พ่อกับแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กเราอยู่กับพี่สาวเพราะแม่ไปทำงานต่างประเทศมาใช้หนี้ที่พ่อก่อเอาไว้แล้วตอนนั้นพ่อก็ติดคุก แม่เราให้ลูกพี่ลูกน้องขึ้นมาอยู่กรุงเทพกับเรา จะได้คอยดูแลเรา แต่เขาเป็นคนขี้เกียจ เขาใช้เราตลอด พอเราเถียงป้าก็จะบอกว่า เป็นเด็กก็แบบนี้แหละ ต้องทำ
พอเราโตมาแม่กลับมาจากต่างประเทศแล้ว แม่ก็เอาหลาน2คนมาเลี้ยงด้วยค่ะ เพราะตอนนั้นเริ่มมีเงินแล้ว แต่ก็ยังเป็นเราที่ต้องทำงานบ้าน เพราะแม่บอกว่าน้องเด็กอยู่ทำก็ไม่สะอาดหรอก(คนนึงอายุ17 อีกคน15) แต่แม่ก็ไม่เคยฝึกน้อง พี่เราทำงานเช้ากลับเย็น เวลาบ้านไม่สะอาด เขาก็จะดุด่าเรา เสียงดังตลอด แต่เขาก็ไม่เคยทำงานบ้านวันธรรมดาเลย วันหยุดเขาก็ไม่อยู่บ้าน พอแม่กลับมาก็จะเป็นเราที่โดนด่าตลอด พี่เรากลับไม่โดนอะไรเลย น้องเราก็ไม่โดน แม่เคยพูดว่าเราไม่เก่งเท่าพี่สาว เวลาเราทำอะไรเราก็จะโดนเปรียบเทียบกับพี่สาวตลอด เรารู้สึกว่าเราไม่มีอะไรดีเลย เราไม่เคยถูกใจใครเลย แม่ไม่เคยชอบเราเลย เราทำอะไรก็ออกมาไม่ดีสักอย่าง ตอนนี้เราต้องสอบเข้ามหาลัย พี่สาวบังคับให้เราต้องเรียนมหาลัยท็อปของประเทศเท่านั้น เรากลัวจะไม่ติด กลัวจะโดนด่า แล้วถ้าเราสอบไม่ติดเราจะทำยังไง เรากลัวไปหมดเลยค่ะ เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระที่บ้านมากเลย เราไม่มีประโยชน์ พยายามทำอะไรก็ไม่ดีพอสักที เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยจะลืมตาตื่น เรากลัวทุกครั้งที่ถึงเวลาที่แม่กกับพี่สาวจะกลับบ้าน เรารู้สึกไร้ค่า เป็นภาระ เป็นจุดบอดตลอดเวลา เราเหนื่อยจังเลยค่ะ