สวัสดีค่ะ เราชื่อพิมพ์ตอนนี้อายุ23 เราโดนพี่ชายแท้ๆข่มขืนตอนอายุ13 ในตอนนั้นเราไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร แค่รู้ว่าเจ็บ และกลัว ไม่อยากเข้าใกล้ พอโตขึ้นเราถึงเข้าใจว่ามันคืออะไร และ ตอนอายุ 21 เราโดนมันพยายามทำอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ กลายเป็นว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เราเกลียดพี่ชายคนนี้เข้าไส้เลย แค่เห็นหน้า เราก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยว ทุกครั้งที่แม่ฝากโอนเงินให้เราขณะที่เราเรียนมหาวิทยาลัย พี่ชายเราจะเก็บไว้เองครึ่งหนึ่ง หรือไม่ก็เอาไปใช้จนไม่ได้ส่งให้เรา ทุกอย่างดำเนินอย่างนี้เรื่อยมา จนเราเรียนจบมหาวิทยาลัย ขณะนี้เราทำงาน มีเงินใช้เอง เราไม่เคยขอแม่ พอเราให้เงินแม่ แม่ก็จะเอาให้พี่ ในขณะที่พี่ยังขอแม่เรื่อยมา แม่ยังคงเทิดทูนพี่ ไม่ว่ามันจะทำอะไร ก็ถูกเสมอ แอบโอนเงินแม่ไปใช้เป็นแสน ก็ไม่เคยว่า จะมาบ่นมาด่าเราว่าไม่ห้ามพี่บ้าง แม่พูดกรอกหูทุกวัน ว่าเราทะลุยาคุมมาเกิด ทำไมไม่ตาย ๆ ไป จนตอนนี้เราไม่สามารถกลับบ้านมาใช้ชีวิตให้มีความสุขได้เลย  ทุกครั้งที่เราทำเสียงแข็งใส่พี่มักจะเป็นเราที่ผิดเสมอ ด่าลูกกูบ้างล่ะ ออกไปจากบ้านกูบ้างล่ะ ที่เรายังอยู่เพราะที่ทำงานเราใกล้บ้าน และที่บ้านมียายที่เป็นอัลไซเมอร์ต้องดูแล เราไม่รู้ต้องทำยังไงให้มีความสุขในขณะที่อยู่บ้านหลังนี้แล้วค่ะ เราไม่สามารถมองพี่ เป็นพี่ได้ และเราก็ไม่สามารถมองแม่ด้วยความรักได้เลย